Geroenzo.

Hoofdstuk 25

Jeroen

Ik heb Gerenzo nu al 3 weken niet gezien. Ik wist dat deze baby op komst alles zou veranderen. Maar niet voordat deze baby er was! Ze zijn nu 24/7 bij elkaar en dan moet er toch iets ontstaan. Ik mis hem. Met hem was het zo relaxt en gezellig. We hadden nog zoveel plannen. En nu praat ik alsof het al uit is, maar als die baby er is gaat het sowieso uit. En misschien doe ik het zelf wel. Zo heb ik er geen zin meer in. Vanmiddag moet ik helpen bij een of ander feest. We worden volgens mij opgedeeld in tweetallen en dan krijg je een taak toe gewezen. Ik zie wel. Het houd mijn gedachten van Gerenzo af. Ik pak mijn fiets om te gaan. Het is een eind fietsen. Als ik daar aankom staan er al een aantal mensen in shirts. Ik loop naar een bali. "Hoi, ik ben Jeroen. Ik kom helpen" zeg ik. Ik krijg een shirt en een taak.
Ik moet bij de drankjes enzo staan. Wat later komt er een jongen de zaal binnen. Als hij ook een shirt heeft komt hij naar mij toe. "Hoi ik ben Noël" zegt hij en hij steekt zijn hand uit. "Jeroen" zeg ik terug. Hij is heel knap. Hij heeft blond haar en is wat langer dan ik. Zijn haar heeft hij iets overeind staan en hij heeft heldere blauwe ogen. Heel anders dan Gerenzo. Die bruin haar en bruine ogen heeft. "Moet ik al iets doen" vraagt Noël.
Ik schud mijn hoofd. Ik heb de meeste bekertjes al gedaan. "Waarom ben jij hier" vraagt hij. "Voor wat extra geld" zeg ik. Hij knikt begrijpend. "Same" zegt hij dan. Ik lach. Als er eindelijk mensen binndn stromen krijgen we het druk. Iedereen wil natuurlijk wat te drinken. En als dan iets op is worden ze bijna boos gewoon. Het is echt een chaos maar het is heel gezellig. Noël en ik hebben veel plezier en gaan helemaal stuk als er weer iets omvalt of als iemand weer begint te schreeuwen. Het is alsof we elkaar al drie jaar kennen ofzo. Het lijkt alsof hij me soms exspres aanraakt ofzo. Als ik iets moest inschenken en ik vroeg of hij wilde helpen sloeg hij zijn vingers over mijn vingers over het bekertje. Hij porde ook steeds in mijn zij. Na deze leuke avond bel ik Marije. Ik moet het er met iemand over hebben. Ik vind Noël leuk, denk ik. Maar ik heb Gerenzo. Als ik eindelijk boven op mij kamer zit bel ik Marije.
"Hallo"
"Hey"
"Hoe wat het feest vanavond?" Vraagt ze
"Leuk!"
"Had je een beetje een leuk maatje? Sorry dat ik niet kon helpen"
"Ja, hij heette Noël"
"Oke"
"Hij was heel knap"
"Haha oke mooi"
"Hij was echt heel knap, Marije"
"Jeroen...Nee"
"Wat?"
"Je vind hem leuk!
"Ik denk het, maar"
"Je denkt het?! Maar Gerenzo dan? Dat kan toch niet na 1 avond"
"Jawel, het was zo gezellig en het leek alsof hij me steeds probeerde aan te raken enzo"
"Hoezo dan? Wat deed hij"
"Ja gewoon. Kleine dingentjes"
"Oke? Maar en nu?"
"Ja en nu"
"Ga je het uitmaken met Gerenzo?"
"Ik denk het wel. Hij is toch alleen maar bezig met Mirthe en die baby"
"Dus je gaat het uitmaken met de jongen die je al drie maanden kent voor een jongen waarvan je noet eens weet of hij je leuk vind?"
"Uuh ja!"
"Oke, maar doe geen rare dingen, Jeroen"
"Jaja, Marije Sourfield" zeg ik plagerig. Ik weet dat je het super kut vindt als ik dat doe. Ik hoorde wel dat ze het niet met me eens is. Ze probeerde me een soort van tegen te houden. Ik weet inderdaad niks over Noël, maar ik vind hem leuk en als ik er niks aan gedaan heb om dat aan hem te laten zien, krijg ik spijt. Misschien moet ik hem gelijk maar bellen. Ik weet dat bellen laf is, maar ik kan niet wachten tot morgen en het is te laat on nu naar Zaandam te gaan. Met zware handen tik ik Gerenzo's nummer in. Hij gaat twee keer over en dan...
"Hey"
"Hoi" zegt hij.
"Ik wil met je praten" begin ik.
"Uuh oke"
"Ik denk dat het niet meer werkt tussen ons. Ik zie je amper meer en ik denk dat het een beetje klaar is tussen ons, snap je"
"Ja snap ik"
"Dus ik wil het uitmaken"
"Ja snap ik"
"Even goeie vrienden"
"Ja" zegt hij zonder enige emotie in zijn stem.
"Oke, dan zie ik je wel weer. Doei!"
"Doei" zegt hij en dan hangt hij op. Hij leek er niet kapot van ofzo. Hij deed gewoon heel rustig.

Gerenzo

Mirthe is vanmiddag weer bij ons thuis. Ze is hier wat vaker dan eerst in verband met de baby. Ik vind het niet zo erg meer om vader te worden. Eerlijk gezegt verheug ik me op de baby. Met mirthe en mij gaat het opzich prima, maar ik vind haar niet meer leuk of zelfs aantrekkelijk. Jeroen heb ik al heel lang niet meer gezien. Ik probeer hem zoveel mogelijk te appen en bellen, maar dat lukt niet altijd. Ik mis hem. En als de baby er echt is, zie ik hem waarscheinlijk nooit meer. Hij maakt het vroeg of later uit, dat weet ik nu al. Mirthe en ik kijken een film. "Wil je wat drinken" vraagt ze. Ik knik. Als mirthe op staat zit er een rode vlek in de bank. Als ik naar mirthe kijk zie ik dat in haar broek ook een vlek zit. Ze kan niet ongesteld zijn, dus dan is er wel iets ergs aan de hand met de baby.
"Mirthe, we gaan nu naar het ziekenhuis" zeg ik. Ze schrikt als ik haar laat zien wat ik bedoel. Ik geef haar mijn vest en dan stappen we de auto in. We racen naar het ziekenhuis. Als we daar binnen komen en uitleggen wat er aan de hand is worden we gelijk geholpen. Mirthe word naar een kamertje gebracht en ik moet wachten op de uitslag. Na zo'n drie uur wachten komt de zuster naar buiten met een huilende Mirthe. Ik sla gelijk mijn armen im haar heen en kijk de zuster vragend aan. "Helaas moet ik u medendelen, dat Mirthe een miskraam heeft gehad. Uw baby'tje heeft het niet gered, meneer" zegt ze. Even staat mijn hele wereld stil. De baby waarvan ik zo vaak gehoopt heb dat hij dood was, is er nu niet meer. Ik zet Mirthe thuis af en ik ga thuis op de bank liggen. Jeroen belt me.
"Hey"
"Hoi" zeg ik.
"Ik wil met je praten" zegt hij serieus.
"Uuh oke"
"Ik denk dat het niet meer werkt tussen ons. Ik zie je amper meer en ik denk dat het een beetje klaar is tussen ons, snap je"
"Ja, snap ik"
"Dus ik wil het uitmaken"
"Ja snap ik"
"Even goeie vrienden?"
"Ja"
"Nou dan zie ik je wel weer. Doei"
"Doei" zeg ik.
In 4 uur heb ik twee belangrijke mensen verloren uit mijn leven.