Love Affair ✅

Chapter 10

Chapter 10

"Taba?" napalingon naman ako sa pinto. What am I thinking? I mean, kakabreak palang namin ni Rain diba? Tapos, dumating lang si Kirby sa buhay ko, biglang ganto? What on earth is happening to me?! "Taba? Buhay ka pa dyan? Hoy!" I am hurt. No, I was hurt. Wala na akong maramdamang kahit ano ngayon. Ilang araw lang ba ang nakakalipas mula nang hiwalayan namin ni Rain? Why am I acting like this? This is wrong but seems so right. I really should have a plan para malaman ko kung mahal ko nga ba talaga yan si Kirby or kung si Rain parin. Nagulat ako nang biglang bumukas ang pinto ko. "Damn Kirby!" I'm wearing my night gown! RED NIGHT GOWN TO BE EXACT! Ang awkward! "Oh! I'm sorry!" sabi niya pero nakaharap parin. Oo alam kong di ako nakabra lang pero yung night gown ko naman eh see through! kitang kita ang loob ko! "Lumabas ka na nga!" napailing naman siya. Natauhan yata. "Oh yes. Right. Lalabas. Oo." saka siya lumabas ng kwarto. Napahiga naman ako sa kama ko ng di oras. Kaloka. Ba't bigla atang uminit? Makapag-shower nalang kaya ulit? Ah wag na, sisipunin na ako nito eh.

Naalimpungatan ako ng may narinig akong tunog. Kulog to be exact! Napalingon naman agad ako sa bintana at nakitang ang lakas ng ulan! May kulog pa! Diyos ko naman! Niyakap ko nang mabuti ang unan ko. Oo, takot ako sa kulog kahit matanda na ako! Bakit? Bawal ba matakot sa kulog? Di naman ah? Palakas na palakas ang kulog kaya impit akong napapatili. Naisipan kong bumaba upang magtimpla nang gatas. Habang bumababa ako eh may naaninag ako sa may terrace. Oh gising pa pala siya? Napakibit balikat nalang ako at pumunta na lang sa kusina saka nagtimpla ng gatas. Nang matapos ako magtimpla eh umupo na ako saka nagsimulang uminom. Naririnig ko parin ang kulog pero di na gaano. "Oh ba't gising ka pa?" napalingon ako sa lalaking nagsalita. Ngumiti ako sa kanya at tinuro ang katabi kong upuan. "Ba't gising ka pa?" pabalik kong tanong.

Natawa naman siya sa akin. "Ang adik mo. Ako kaya nauna magtanong." di naman agad ako nakasagot. Tumungo lang ako at pinaglaruan ang daliri ko. Aba! Di ko aaminin sa kanya no na takot ako sa kulog. Isa pa, dapat alam niya nasabi ko na sakanya noon eh. Argh! Wat am I thinking? Malamang di niya na yun maaalala. It's been a long time. "Let me guess, dahil sa kulog?" napalingon naman agad ako sa kanya at napangisi. I can't believe it. Naalala niya pa? "Naaalala mo pa?" di makapaniwalang saad ko. Uminom lang siya ng kape at tumango. "How can I forget that?" nagkibit balikat lang ako. "Si Rain kasi di niya alam na--" padabog niyang ibinaba ang baso niya at tiningnan ako ng matalim. "Stop talking about Rain, Jensen. Ako ang kasama mo. At ayokong napag-uusapan natin siya, you got that?" wala sa sarili naman akong napatango. Ito yung attitude niya noon nung kami pa. Pero alam ko ang rason ng pagiging possesive niya noon. Pero anong rason naman ngayon? "Why are you being like that?"

Tiningnan niya ako gamit ang nagtatakang mata. "Like what?" tinuro ko siya. "Being like that! Yung attitude mo kasi nung tayo pa at attitude mo ngayon..." ngumisi siya. "...eh pareho?" tuloy niya sa sasabihin ko dapat. Tumango ako sa kanya. "Wala lang. Alam ko kasi na masasaktan ka pag siya ang pag-uusapan natin. at isa pa, ako kaya ang kasama mo dito, parang nakakaloko ka naman ata kung siya ang itatopic natin eh ano? Ginagawa mo pa akong chismoso e." natawa naman ako dun. "Bakit? Di ka ba chismoso? Asus! If I know! Atsaka, ano bang pag-uusapan natin since ayaw mon si Rain ang itopic natin?" umiling siya. "Di naman talaga. Hmm... ano nga ba ang magandang topic? Ah! Alam ko na! Why don't we talk about us?" nigla naman akong natahimik sa sinabi niya. "There's no us, Kirby." nilingon ko siya at nakita kong namamawis siya at namumutla may panic din sa mata niya.

Bumuntong hininga siya. "Fine! What do you want to know?" hah? "Know? May dapat ba akong malaman?" umiling siya. "Marami." napatingin ako sa may bintana bago nagsalita. "Why did you broke up with me?" I know. This question is super duper awkward pero diba? Sabi niya magtanong ako? "I know, di lang yun dahil sa magmamigrate kayo. I want to know the truth Kirbs." napangisi siya. "You really are smart, Sen." tumayo siya at lumpipat sa upuan sa harap ko. "Oo, hindi lang dahil sa magmamigrate kami tho isa sa rason kung ba't kita hiniwalayan eh dahil sa magmamigrate kami ang pinakarason talaga noon..." ngumiti siya. "Lolo's dying. He has a colon cancer at stage 4 na." umiling ako. Ang childish ng rason niya! Ba't ba naiiyak ako? Peste! "Your reason...it's so...childish! I mean, anong konek ng lolo mo sa relasyon natin?" now I'm being hysterical.

"Hey, Jensen calm down!" umiling ako. "No! The hell I won't calm down unless you explain everything! You left me broken for how many years and the reason is what? You're grandfather's dying!?" bumuntong hininga siya at hinawakan ang balikat ko. "Okay, okay! I'll explain! But first, you have to calm down!" inirapan ko siya saka ako umupo. Tinabig ko rin ang kamay niya. What's wrong with me? Oh---I actually asked the wrong question. I know what's wrong with me. The real question is, What sould I do to stop the wrong in me? This is wrong! Very very wrong. "Okay, as I said, my grandfather's dying. He said before he die, he want's me to get engaged. I told him, I already have a girlfriend and I so love that woman which is you." tinitigan niya ng mabuti ang mata ko that made me shiver. "He said, he doesn't want you to become my wife in the future. Ofcourse, I protested! Mahal kita eh. At sinabi niya na tatanggalan niya ng mana at itatakwil ang dad ko if hindi ako makikipaghiwalay sa'yo." natanga ako sa sinabi niya. Hindi inaabsorb ng utak ko ang sinasabi niya. No--AYAW iabsorb ng utak ko ang sinasabi niya. "Sinabihan ako nina papa na ayos lang daw kahit di sila mabigyan ng mana. Pero kahit di sabihin ni Dad nasaktan siya ng sinabi ni lolo na itatakwil siya. I thought, hindi naman ako dapat maging selfish ngayon diba? Blood is thicker than water ika nga. So I chose my family...over you." napatango naman ako. Naaasar ako sa lolo niya. Ano ba ang ginawa ko sa lolo niya para kamuhian niya ako ng ganto? Oo alam ko dapat talaga na piliin niya ang magulang niya pero...nasasaktan ako. Ba't ganun? "Nung namatay si lolo akala ko okay na ang lahat... babalikan na sana kita dito sa Pilipinas pero may sinabi siya sa attorney niya na kapag hindi ako nagpa-engage kay Sandra eh hindi niya ibibigay ang parte nina daddy. Kahit gustuhin ko man magprotesta wala na akong magagawa. Wala na si Lolo. Gusto kong bugbugin ang matandang yun ng oras na yon alam mo ba?" natawa naman siya habang nagkukwento. "Kasi pinapakialaman ang buhay ko eh. Porke't ako ang panganay na lalaki sa aming magpipinsan eh ganyan na siya." umiling ako. "No, ayos lang na piliin mo ang pamilya mo. Syempre nung di mo pa ako kilala eh sila ang palaging nandyan para sa'yo diba?" nagulat ako ng may tumutulong luha sa mata ko. Nasasaktan ako. "B-bat ka umiiyak?" natataranta siyang lumapit sa akin at pinunsasan ang luha ko. "Wala. Ewan ko rin. Tumulo lang ng kanya. Asar." saka ko padabog na pinunasan ang mga luha ko. Traydor na luha! Traydor! "Pero, sa kabila ng lahat may nanatili." npatigil naman ako sa pagpupunas ng mata non. Ewan ko ba pero kinakabahan ako. Ano ang nanatili? "A-ano?"

"Ang pagmamahal ko sa'yo na kailan man ang di nagbago at hinding-hindi magbabago."

-------------------------------------------------

TBC