Disenchanted

Chapter 15

"Τζορτζ; Είσαι πραγματικά εσύ;" επανέλαβα και άπλωσα τα χέρια μου για να αγγίξω το πρόσωπό του. Έπρεπε να σιγουρευτώ ότι είναι αληθινός, δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Τελικά όντως ήταν αυτός. Με το που το χέρι μου ακούμπησε στην ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα του ένιωσα έναν ηλεκτρισμό, ένα έντονο ψυχικό τράνταγμα που έκανε τα χέρια μου να τρέμουν ακόμη πιο έντονα ενώ ένιωθα την νοσταλγία να με πλημμυρίζει.
Πιο παλιά, έλεγα ότι η ελπίδα είναι σαν ένα κερί που σου καίει την ψυχή. Και τώρα που τον έχω ξανά μπροστά μου, ένιωθα αυτό το κερί να έχει μετατραπεί σε πυρκαγιά και να καίει τα σωθικά μου.

Αυτός άλλαξε την ανέκφραστη όψη του και ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό του.
"Ω Τζορτζ, είσαι πραγματικά εσύ!" Επανέλαβε τα λόγια μου κοροϊδεύοντας με.
Η ειρωνεία και ο χλευαστικός του τόνος έκαναν τα χέρια μου να τραβηχτούν απ το πρόσωπό του και γέμισε το βλέμμα μου με απορία.

"Γύρισες..." είπα σιγανά και πιο ήρεμα κοιτώντας το έδαφος.
Αυτός γέλασε και πάλι.
"Χμ, δεν νομίζω ότι αυτός είναι ο κατάλληλος τρόπος να χαιρετάς κάποιον που έχεις να δεις τόσο καιρό." Η ειρωνεία συνεχιζόταν και γινόταν όλο και πιο έντονη.

"Είμαι σίγουρος ότι θες να κάνεις πολλές ερωτήσεις." Είπε και με άρπαξε απ το μπράτσο.

"Εμ εγώ..."πήγα να πω αλλά είδα ότι δεν τον ενδιαφέρει τόσο. Ήμουν έτοιμη να του πω ότι δεν είμαι και τόσο σίγουρη για το αν είμαι έτοιμη να μιλήσω μαζί του τώρα και  πόσο μάλλον να μπούμε κατευθείαν στο θέμα για το οποίο βασάνιζα τον εαυτό μου τόσα χρόνια. Αυτή την στιγμή ήμουν ακόμα σε κατάσταση σοκ.
Τα λόγια της Άρια αλλά και η ξαφνική επιστροφή του με είχαν επηρεάσει. Έπρεπε να έχω λίγο χρόνο με τον εαυτό μου. Αν και παραδέχομαι ότι είχα σκηνοθετήσει πολλές φορές αυτή την σκηνή στο μυαλό μου. Την πολυπόθητη επιστροφή του Τζορτζ!
Όμως ποτέ δεν ήταν έτσι. Αυτή η πλευρά του Τζορτζ δεν θύμιζε τον Τζορτζ που ερωτεύτηκα. Ήταν τόσο αγενής, αλαζόνας και απότομος. Ο παλιός Τζορτζ θα με έσφιγγε στην αγκαλιά του, θα μου έδινε και τον χώρο και τον χρόνο που ήθελα για να επεξεργαστώ την κατάσταση. Θα μου έλεγε ότι του έλειψα, ίσως να μου ζητούσε και συγνώμη. Αλλά σίγουρα δεν θα με άρπαζε απ το μπράτσο για να με πετάξει στο αυτοκίνητό του, -όπου βρισκόμουν τώρα-, χωρίς να με ρωτήσει.

Έκατσα στην θέση του συνοδηγού. Αυτός έβαλε μπρος το αμάξι για άγνωστο προορισμό κι εγώ καθόμουν σιωπηλή στο κάθισμα παρατηρώντας τον.
Ήταν όλα όπως τα άφησα, ή μάλλον με άφησαν... Τόσο μεγάλη συγκίνηση να βλέπω το πρόσωπό του ξανά επιτέλους. Και αυτή την φορά πραγματικά! Όχι στην φαντασία μου ή σε κάποιον ύπουλο εφιάλτη...
Τα καταπράσινα μάτια του ήταν προσηλωμένα στον δρόμο, είχε μία περίεργη έκφραση, σοβαρή, σαν να μην επιδείκνυε κανέναν ενθουσιασμό που με ξαναβλέπει, που είναι ξανά εδώ. Τα καλοσχηματισμένα χείλη του ήταν ελαφρώς σκισμένα στην άκρη ενώ έδειχνε κουρασμένος και ταλαιπωρημένος.