Disenchanted

Chapter 21

George's POV

Ήμουν ήδη αρκετά φορτισμένος, και η συμπεριφορά της δεν με βοηθούσε καθόλου. Ήταν πεσμένη στο κρεβάτι, με το φόρεμά της σηκωμένο λίγο πιο πάνω απ τα μπούτια της, τσαλακωμένο. Εκείνη εξακολουθούσε να είναι αναψοκοκκινισμένη, με τα μάγουλά της πιο ροδαλά από ποτέ, τα μάτια της θολά, έδειχνε χαμένη... ζαλισμένη... Και για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να σταματήσω να την παρατηρώ. Το μισούσα αυτό που έκανε, αυτό που προσπαθούσε να με πλησιάσει, που ήλπιζε ότι ο ψεύτικος Τζορτζ που ήξερε υπάρχει ακόμα.
Όμως, αυτή ήταν η διαφορά μας. Εγώ ήξερα πως αυτός ήταν ο αληθινός μου εαυτός, και όχι αυτό που ήξερε η Ράινα όσο ήμασταν μαζί.

"Τζορτζ δεν σε καταλαβαίνω!" μου φώναξε προκαλώντας με ακόμη πιο πολύ. Η αλήθεια είναι ότι το μισούσα όταν φερόταν αξιολύπητα, όταν μου αποδείκνυε ξανά και ξανά πόσο αδύναμη και αβοήθητη είναι. Όμως απ την άλλη μισούσα ακόμη πιο πολύ όταν προσπαθούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό της, όταν προσπαθούσε να με αντιμετωπίσει και να μου πάει κόντρα; Γιατί; Γιατί όταν την έβλεπα έτσι με άναβε... με άναβε τόσο γαμημένα πολύ.

"Τι είναι αυτό που δεν καταλαβαίνεις;" ρώτησα αδιάφορα καθώς άρχισα να ξεκουμπώνω το πουκάμισό μου για να αλλάξω και ένιωθα τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου όσο περνούσα την καθαρή μπλούζα πάνω απ το κεφάλι μου.

"Δεν είναι ευγενικό να κοιτάζεις τόσο επίμονα αγάπη." της αποκρίθηκα σαρκαστικά.

"Μαλάκα." μουρμούρισε.

Τότε εγώ, εκνευρισμένος πήγα προς το μέρος της και την έσπρωξα στο κρεβάτι σκύβοντας από πάνω της. Δεν με ενόχλησε στα αλήθεια αυτό που είπε, αλλά πρέπει να της υπενθυμίζω ποιος είμαι εγώ και ποια είναι η θέση της. Δηλαδή το ότι είναι απλά ένα ακόμη θύμα. Μόνο που αυτή την φορά, θα ήταν πιο διασκεδαστικό να έχω κάτι για να παίζω προτού την βαρεθώ και την σκοτώσω.

"Ραινάκι κάτι δεν έχεις καταλάβει μου φαίνεται." φώναξα στα μούτρα της. "Εγώ μπορώ να κάνω ότι θέλω, μπορώ να σου λέω ότι θέλω. Εσύ όχι. Ξέρεις γιατί;" πρόσθεσα. Εκείνη μου απάντησε με ένα νεύμα φοβισμένη. Μπορούσα να δω πόσο είχε ανατριχιάσει καθώς ήμουν από πάνω της και της φώναζα, λίγα μόλις εκατοστά μακριά απ το πρόσωπό της. Έπειτα έβγαλα το όπλο απ το παντελόνι μου και το έφερα κοντά της. "Γιατί εμένα πρέπει να με φοβάσαι. Θα μπορούσα να σου έχω τινάξει ήδη τα μυαλά στον αέρα." είπα πιο ήρεμα χαμογελώντας ελαφρά.