Disenchanted

Chapter 35

Τα σεντόνια ήταν μπλεγμένα ανάμεσα απ τα πόδια μου καθώς το ζεστό κορμί του ήταν κολλημένο ενάντια στο παγωμένο δέρμα μου, πάνω στο οποίο άφηνε τα υγρά φιλιά του, χωρίς να τα νιώθω, χωρίς να με κάνουν να ανατριχιάσω ως συνήθως, σαν να ήταν ψεύτικα. Τόσο ψεύτικα όσο το βλέμμα του, όσο αυτή η ορμή στο πρόσωπό του καθώς "έπαιζε" με το κορμί μου σαν να ήταν ένα άψυχο αντικείμενο.
Τόσο διαφορετικός απ τον Ρέι που αγάπησα, που ερωτεύτηκα, ένα τέρας, ένα τέρας που μου ήταν τόσο ξένο όταν τον έβλεπα αλλά και τόσο γνωστό φέρνοντας στο μυαλό μου τον δολοφόνο μου...
Ξαφνικά άρχισα να αποκτώ ξανά τον έλεγχο του κορμιού μου, μπορούσα να νιώσω τον πόνο, έναν περιέργο πόνο, που έμοιαζε ψεύτικος αλλά έκανε τον φόβο στην καρδιά μου να μεγαλώνει, μπορούσα να ακούσω τις μικρές πνιχτές κραυγές μου, που δυνάμωναν προκειμένου ο Ρέι να σταματήσει.

"Μη με πονάς, με πονάς Ρέι.." ακουγόταν συνεχώς και η φράση έσβηνε στην μέση προτού την ολοκληρώσω, προτού αρθρώσω το όνομα του.

Μέχρι που τελικά σήκωσε το κεφάλι του και η εικόνα του Ρέι έσβησε τόσο απότομα, πέταξε μακρυά σαν τον καπνό απ τα τσιγάρα του. Και το μόνο που απέμεινε από αυτό το θαμπό παραλλήρημα ήταν το πρόσωπο του Τζορτζ το οποίο με κοιτούσε απειλειτικά, εμένα και το γυμνό κορμί μου, κάνοντάς με να νιώσω ένα σφίξιμο, και σύντομα ένιωθα σαν να ρουφάνε την ζωή από μέσα μου, σαν να πνίγομαι και σαν να προσπαθώ να αρθρώσω κραυγές οι οποίες τελικά είναι βουβές, κλαίγοντας για βοήθεια σιωπηλά και κοιτάζοντας τα μάτια του τα οποία από πράσινα ήταν κατάμαυρα...

Μία ακόμη κραυγή ήταν αρκετή, για να ανοίξω τα μάτια μου ουρλιάζοντας και να συνειδητοποιήσω...
Πως όλο αυτό το μπέρδεμα ήταν απλώς ένας εφιάλτης.

Πετάχτηκα σαστισμένη, σαν το κορμί μου να είναι παγιωμένο σε μία συγκεκριμένη στάση. Ένιωθα έναν κόμπο στα πνευμόνια μου που δυσκόλευε την αναπνοή μου, και κάτι να γρατζουνάει τα εσώψυχά μου κάθε φορά που προσπαθούσα να σηκωθώ απ αυτό το γαμημένο κρεβάτι.
Το οποίο ήταν το κρεβάτι που ξύπνησα πάλι πριν λίγες μέρες, το κρεβάτι στο οποίο συνήθιζα να κοιμάμαι με τον δολοφόνο μου πριν με παρατήσει.
Μα πως βρέθηκα εδω; Ξεφύσηξα και έκανα μερικά βήματα χαμμένη στον χώρο.
Το έντονο γαλάζιο στούς τοίχους δεν ήταν διακριτό λόγο του σκοταδιού που σκέπαζε τον χώρο.
Μάλλον πρέπει ο ήλιος κάτω απ τον οποίο με κυνηγούσε να έπεσε και να χε νυχτώσει για τα καλά.
Πλησίασα αργά την πόρτα προσπαθώντας να σιγουρευτώ ότι ο Τζορτζ δεν βρίσκεται σε κάποια γωνία έτοιμος να μου επιτεθεί και ήλπιζα να καταφέρω να αποδράσω.