Disenchanted

Chapter 30

Τα βαριά μου νυσταγμένα βλέφαρα μόλις είχαν ανοίξει και τα ένιωθα να καίνε απ το έντονο φως της ημέρας. Το θρόισμα του αέρα και ο θόρυβος που έκαναν τα σκορπισμένα φύλλα τρύπωναν βασανιστικά τα αυτιά μου κάνοντας το κεφάλι μου να κουδουνίζει ακόμη πιο έντονα. Ήμουν ακόμη ξαπλωμένη πάνω του, πάνω στο στέρνο του, το οποίο ήταν γεμάτο με μικρές σκόρπιες μοβ πιτσιλιές, οι οποίες μαρτυρούσαν ότι η χθεσινή νύχτα δεν ήταν όνειρο, ήταν πραγματικότητα. Και τα σημάδια στα σώματα μας σφραγίζουν τις αναμνήσεις στις ψυχές μας. Είναι σαν τα σημάδια που έχεις στα γόνατα σου απ τα παιδικά σου χρόνια. Όπως απ την φορά που έπεσες απ το ποδήλατο, ή τότε που στραβοπάτησες άτσαλα καθώς έτρεχες. Έτσι ακριβώς είναι και ο έρωτας, έχει αντίκτυπο πάνω μας. Αποτυπώνει την ηδονή, τον πόνο, το πάθος, όλη αυτή την αμοιβαία ανάγκη.
Και τα σημάδια μπορεί να σβήσουν, αλλά η ανάμνηση θα μείνει. Και κάθε φορά που θα χάνεσαι για λίγο, θα θυμάσαι όλα τα υγρά φιλιά που σε έσβηναν εκείνη την στιγμή, όλα τα βογκητά, όλα τα έντονα βλέμματα και τα ιδρωμένα πρόσωπα. Άλλωστε, τα κορμιά μας τι είναι; Ένας καμβάς, ένας καμβάς που μπορεί να μείνει για πάντα κενός, ή να καταστραφεί στο ρίσκο του να γίνει έργο τέχνης.

"Τι σκέφτεσαι μωρό μου;" η βαριά φωνή του ακούστηκε προκαλώντας μου ένα έντονο σφίξιμο στο στομάχι. Πρώτη φορά με αποκαλούσε έτσι. Και θα ψευδόμουν αν έλεγα ότι δεν μου άρεσε. Τελικά ξύπνιος είναι.

"Τίποτα συγκεκριμένο." αναστέναξα.

"Μμ...Μαρέσει όταν είσαι σκεπτική." μπορώ να κατάλαβω τον πρόσχαρο τόνο που αναπηδούσε ανάμεσα απ τα λόγια του.

"Ε ξέρεις σκεφτόμουν τα χθεσινά." λέω τελικά, αόριστα στριφογυρίζοντας το κορμί μου πάνω απ το σεντόνι.

"Δηλαδή;" ρώτησε.
Ενώ έπειτα στηρίχτηκε στον αγκώνα του και γύρισε το κεφάλι του προς το μέρος μου ώστε να με αντικρίζει κατευθείαν στα μάτια.

"Δεν το μετάνιωσες; Σωστά;" συνέχισε να ρωτάει γεμάτος ανασφάλεια ενώ τα μάτια του δείχνουν φόβο.

"Όχι. Φυσικά και όχι. Ήταν ίσως απ τις καλύτερες βραδιές μου." ένα πονηρό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπό μου ενώ έγειρα λίγο αφήνοντας ένα φιλί στα στεγνά χείλη του.

Μου άρεσε τόσο ο τρόπος που ο φόβος γέμιζε τα μάτια του αυτή την στιγμή. Όχι γιατί μου άρεσε να τον βλέπω ευάλωτο, αλλά γιατί ένιωθα πως δεν με βλέπει ως δεδομένο, δεν με βλέπει ως αντικείμενο.
Και δίνοντας μου αυτό το υπέροχο συναίσθημα, το λιγότερο που μπορούσα να κάνω ήταν να τον ευχαριστήσω με ένα φιλί.