Disenchanted

Chapter 18

Κατεβήκαμε την μεγάλη σιδερένια σκάλα κι επιτέλους βρισκόμασταν στην "καρδιά" του μαγαζιού. Ο χώρος μου φαινόταν τόσο γνώριμος, ακόμη κι αν τον είχα επισκεφτεί μόνο εκείνη την μοιραία νύχτα καταλάθος.
Οι φθαρμένοι τοίχοι, απεριποίητοι γεμάτοι ρωγμές και μούχλα, το ξύλινο αλλά και σάπιο πάτωμα που έτριζε. Και όλα τα μικρά στρογγυλά ξύλινα τραπέζια στα οποία ήταν καθισμένοι όλοι αυτοί οι απαίσιοι άνδρες με τα αγριοπά πρόσωπα. Σωσμένοι με όπλα και μίσος. Γιατί συνήθως αυτά τα δύο πάνε μαζί. Για να τραβήξεις την σκανδάλη, το μίσος είναι αυτό που θα σε παρακινήσει. Και σε μερικούς ήταν ορατό στα μάτια τους. Σε άλλους πάλι, έβλεπες μία αυταρέσκεια, μια ευχαρίστηση, μία αρρώστια. Και πολύ φοβάμαι ότι ο Τζορτζ άνηκε σε αυτήν την κατηγορία.
Και μάλιστα, βλέποντας όλο αυτό το αρρωστημένο πρόσωπο που παρουσιάζει, η ερώτηση που κυριαρχεί στο μυαλό μου είναι μία..
Τι σκέφτεται αυτός ο άνθρωπος όταν σκοτώνει;
Τι θα σκέφτεται όταν σκοτώνει εμένα;

Τι διάολο του συνέβη και κατέντησε έτσι; Πως ονομάζεται ο δαίμονας που σκότωσε τον άνδρα που αγαπούσα;

Προχωρούσαμε κατά μήκος τον τραπεζιών κι εγώ ήμουν ακριβώς πίσω του, με τα χέρια γατζωμένα στην μπλούζα του, προκειμένου ο φόβος να ελαττωθεί. Το όπλο του όμως ήταν σε κοινή θέα στο πίσω μέρος του παντελονιού του.
Μα τι ειρωνεία! Να προσπαθώ να βρω προστασία και ασφάλεια στο πρόσωπο του άνδρα που λαχτάρα την στιγμή που θα με σκοτώσει.
Όμως δεν πειράζει... Γιατί τελικά ίσως και να βρέθηκε κάποιος που να με μισεί περισσότερο απ όσο μισώ εγώ τον εαυτό μου.

Καθώς πλησιάζαμε όλο και πιο κοντά στην μπάρα, τα βλέμματα παραδόξως δεν ήταν καρφωμένα πάνω μου, αλλά σε εκείνον. Ενώ σε κάθε μας βήμα άκουγα ψιθύρους, ανάμεσα στους οποίους επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά το όνομα του.

Ξαφνικά αυτός κοπάνισε με δύναμη τα κλειδιά του στην μπάρα.
Ένας δυνατός και επιβλητικός ήχος ακούστηκε και όλοι σώπασαν. Δεν ακουγόταν ο παραμικρός ψίθυρος ενώ εγώ είχα μείνει εκστασιασμένη με τον τρόπο που όλοι αυτοί οι εγκληματίες φοβόντουσαν τον Τζορτζ.

"Τζορτζ;" φώναξε μία ανδρική φωνή από μία γωνία του μαγαζιού και τότε όλοι γυρίσαμε προς το μέρος από το οποίο ακούστηκε η φωνή.
Ήταν ο Μάικ!
Με το που αντίκρισα τα μάτια του αυτός εκπλήχθηκε.

"Ράινα;" απόρησε λίγο πιο σιγανά από πριν και τότε όλα τα σκοτεινά και βρόμικα βλέμματα τους στράφηκαν πάνω μου.
Έβλεπα τα κοφτερά και τρομακτικά τους χαμόγελα ενώ με τα μάτια τους με σκάναραν από πάνω μέχρι κάτω. Ένιωθα τόσο εκτεθειμένη με αυτό το αναθεματισμένο νυχτικό. Ενώ διστακτικά κρύφτηκα πίσω απ τον Τζορτζ.