Disenchanted

Chapter 33

Ο χειρότερος εθισμός από τον οποίο μπορεί να υποφέρει κάποιος, δεν έχει να κάνει με ναρκωτικά, ούτε με αλκοόλ ή κάποια άρρωστη συνήθεια.

Ο χειρότερος εθισμός, είναι ο εθισμός σε άνθρωπο. Από αυτόν δεν μπορείς να ξεφύγεις ποτέ.
Διότι κάθε φορά που έρχεσαι σε επαφή με ανθρώπινο ων, σκέφτεσαι εκείνον, το ναρκωτικό σου. Το άγγιγμα του, το φιλί του, τις ανατριχίλες που σου προκαλεί η χροιά της φωνής του, τα λόγια του, τα οποία άλλοτε σε γρατζουνάνε, άλλοτε σε χαϊδεύουν και αρκετά συχνά έχουν την τάση να σε καταστρέφουν, όλα αυτά που δεν μπορείς να αποφύγεις ούτε να βγάλεις απ το μυαλό σου. Γιατί είσαι εθισμένος σε αυτά, έχεις ανάγκη να υπάρχουν στην ζωή σου, κι αν όχι εκεί, τότε τουλάχιστον στο μυαλό σου. Και τα αναζητάς απεγνωσμένα, αναζητάς μιά μικρή δόση απ αυτόν τον άνθρωπο με την παραμικρή ευκαιρία, παραβλέποντας το κακό που σου κάνει, ή που ακόμα κάνεις εσύ στον ίδιο σου τον εαυτό.

Έτσι ένιωθα κι εγώ για τον Τζορτζ, ήμουν εθισμένη σε όλο αυτό το χάος, σε αυτή την μεθυστική καταιγίδα που παρουσίαζε, και με αποσπούσε από τον έρωτα μου από τον Ρέι.
Γιατί έχει διαφορά ο εθισμός με τον έρωτα.
Στον έρωτα αγαπάς με την απαίτηση να αγαπηθείς, η καρδιά σου χτυπάει μέχρι να σπάσει, είναι το πιο όμορφο αλλά και άσχημο συναίσθημα στον κόσμο. Δεν εξαρτήσε από τον άλλον αλλά αντιθέτως θα έδινες τα πάντα για αυτόν.

Ενώ όταν είσαι εθισμένος σε κάποιον είναι διαφορετικό. Δεν ζητάς αγάπη, ούτε τρυφερότητα, το μόνο που θες είναι αυτό το γλυκό μα τόσο επιβλαβές δηλητήριο να ταξιδέψει στις φλέβες σου, και να αρχίσει να σε σκοτώνει, να σε τσακίζει, αλλά να το κάνει να μοιάζει υπέροχο.

Γιατί αυτός είναι κατά κάποιο τρόπο ο ορισμός του εθισμού.
Η τάση του ανθρώπου να προσκολλάται σε κάτι που κάνει τον θάνατο να μοιάζει... υπέροχο.

Και αυτή την στιγμή, αυτό το φιλί, αυτός ο άνθρωπος ήταν το δικό μου ναρκωτικό.
Ο τρόπος που τα χείλη μας χόρευαν το ένα πάνω στο άλλο, οι γλώσσες μας πάλευαν μεταξύ τους, αυτό το αφύσικο πάθος, αυτή η ακόμη πιο αφύσικη έλξη, όλα αυτά που ήθελα να αποφύγω...
Ο τρόπος που τραβούσε τις τούφες τον μαλλιών μου, καθώς δάγκωνα το χείλος του, η ορμή με την οποία πίεζε αχόρταγα τα σώματα μας...
Όλα αυτά έδειχναν το μίσος, το μίσος που νιώθαμε ο ένας για τον άλλον, γιατί αυτό το φιλί, μας έκανε να νιώθουμε κάτι πρωτόγνωρο, κάτι ξεχωριστό, κάτι που θα μπορούσε να υπάρξει μόνο μεταξύ ενός δολοφόνου και ενός θύματος. Το μεγαλύτερο και πιο μοιραίο λάθος που όμως προκαλούσε το ισχυρότερο πάθος που έχω νιώσει στην ζωή μου. Το σκοτάδι και το φως, μπλεγμένα, προκαλώντας κάτι επικίνδυνο και μυστήριο, δημιουργώντας κάτι τελείως απρόβλεπτο και ανεξέλενκτο. Κάτι που δημιουργήθηκε για να μας καταστρέψει, μία ατομική βόμβα.