Disenchanted

Chapter 25

Μυστήριο πλάσμα ο άνθρωπος...
Σκληρός και ανθεκτικός μεν, αλλά ευαίσθητος όπως ένα κομμάτι χαρτί δε. Και πράγματι έτσι είναι τα πράγματα. Όλοι μας είμαστε σαν σελίδες οι οποίες γεμίζουν με λέξεις, προτάσεις, εικόνες όσο μεγαλώνουμε. Όμως πολλές φορές, χαράζοντας το μονοπάτι μας πέφτουμε σε παγίδες. Στις πιο ύπουλες και παραπλανητικές παγίδες, που στην αρχή φαντάζουν σαν ένα προορισμό, σαν μία νέα ιστορία που αξίζει να αποτυπωθεί πάνω μας, όμως τελικά αυτή η παγίδα με την όψη του παραδείσου, έχει την μυρωδιά της καταστροφής. Η οποία καταστροφή είναι πονηρή, έρχεται σιγά σιγά. Τσαλακώνοντας τις σελίδες μας και σχίζοντας τες ταυτοχρόνως. Γεμίζοντας τες με γρατζουνιές και μουτζούρες, οι οποίες δεν φεύγουν, δεν σβήνουν... Αλλά μένουν χαραγμένες πάνω μας για να μας υπενθυμίζουν ότι κάποτε ο διάβολος ήταν τόσο όμορφος όσο ένας άγγελος.

Έτσι λοιπόν οι μέρες περνούσαν, κι εγώ ένιωθα σαν ο δαίμονάς μου να μου τρώει την ψυχή. Ένιωθα φυλακισμένη χωρίς κανένας όμως να με κρατάει. Ήταν σαν να ήμουν δεμένη με κάποια αόρατα δεσμά τα οποία με υποχρέωναν να επιστρέψω στην παλιά μου ζωή. Απο το σπίτι στην δουλειά και από την δουλειά στο σπίτι. Το μόνο που άλλαζε κάθε μέρα ήταν τα σημάδια στο σώμα μου τα οποία έσβηναν σιγά σιγά. Πολλές φορές καθόμουν και τα παρατηρούσα στον καθρέπτη αγγίζοντας και βλέποντας τα μέρα με την μέρα να εξαφανίζονται, να γίνονται πιο μικρά, λιγότερο έντονα.
Και ναι, μπορώ να παραδεχτώ πως ένιωθα περίεργα όταν τα έβλεπα να εξαφανίζονται. Όταν έβλεπα το λευκό μου δέρμα να γίνεται πιο άδειο και χλωμό από ότι πριν ένιωθα μία έντονη νοσταλγία, σκεπτόμενη ότι η άδεια μου καθημερινότητα επιρρεάζει κι άλλα πράγματα πέρα απ τον εσωτερικό μου κόσμο.

Ακόμη και με τον Ρέι τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Τον είχε επιρρεάσει ο τρόπος που κρατούσα τα πάντα μακρυά μου και τον είχα γεμίσει με απάθεια. Και έτσι είχε γίνει κι αυτός άλλο ένα μουντό κομμάτι της καθημερινότητας μου.
Μπορούσα να το καταλάβω.
Δεν έδειχνε το ίδιο ενδιαφέρον για την σχολή του, γενικά για το μέλλον του. Όλα του έμοιαζαν σαν μία αγγαρία, σαν ένα βάσανο. Επίσης είχε χάσει αυτό που αγαπούσα πιο πολύ πάνω του... Το πάθος του. Το πάθος του για ζωή, για τους γύρω του, για τα χόμπι του... ακόμη και για εμένα...
Δεν μπορώ να βγάλω απ το μυαλό μου εκείνη την καταστροφική νύχτα που μου είπε ότι με αγαπάει. Αλλά και οι δυό μας προσποιούμαστε σαν να μην συνέβη ποτέ, σαν να μην βγήκαν αυτές οι λέξεις απ το στόμα του. Κι αυτό με ενοχλεί. Με ενοχλεί πολύ για κάποιο λόγο, παρόλο που ξέρω πως υπάρχουν πολύ πιο επικίνδυνα και σημαντικά πράγματα για να ασχοληθούμε και οι δυο μας.