Disenchanted

Chapter 31

Το μέλλον είναι σαν ένα βαθύ τούνελ, ένα πολύ σκοτεινό τούνελ, που στην άκρη του φαίνονται αμυδρά οι ακτίνες του φωτός. Περνάς όλη σου την ζωή προσπαθώντας να εξασφαλείς το μέλλον, να βγεις απ το τούνελ, να φτάσεις επιτέλους στην άκρη του και να σταματήσεις να παλεύεις με το σκοτάδι που σκεπάζει τα πάντα γύρω σου.
Όμως, το πρόβλημα είναι πως το μέλλον είναι κάτι άπιαστο, κάτι αβέβαιο, μάλλον, ο ορισμός της λέξης "αβεβαιότητα". Κι έτσι κάθε φορά που κάνεις ένα βήμα πιο κοντά στο σημείο που πηγάζει το φως... αυτό μετακινείται δύο βήματα ακόμη πιο μακρυά.

Αλλά αυτό είναι το καλό με το μέλλον.
Σε βοηθά να προχωράς μπροστά. Αφήνοντας πίσω τα μέρη του τούνελ τα οποία πόνεσες, έκλαψες, γέλασες, ερωτεύτηκες... το λεγόμενο παρελθόν. Διότι αν αποφασίσεις να μείνεις στο παρελθόν, τότε το φως θα συνεχίσει να προχωράει, χωρίς εσένα. Μέχρι που κάποια στιγμή θα εμφανιστεί και θα παγιδευτείς στο σκοτάδι. Στο σκοτάδι που οι πληγές απ το παρελθόν κρύβουν.

Έτσι λοιπόν, δέχτηκα αυτή την πρόταση του Ρέι ελπίζοντας πως με αυτόν τον τρόπο, θα μπορέσω επιτέλους να βγω απ το σκοτάδι που παγιδεύτηκα και να ακολουθήσω το φως. Να αφήσω πίσω μου το σκοτεινό μου παρελθόν, τον Τζορτζ, όλο αυτό το δράμα. Ίσως, η απόδραση μας, σε έξι μήνες, μπορεί ναι είναι ότι πρέπει για μία νέα αρχή, για μία αρχή που θα με οδηγήσει στην ευτυχία.

Τα χείλη του ήταν ακόμη πάνω στα δικά μου. Και οι δύο πεσμένοι στο πάτωμα, και το δωμάτιο να γεμίζει με τα γέλια μας, τα χαμόγελά μας ήταν τεράστια και τόσο ζωντανά, αληθινά... όλα αυτά ήταν τέλεια, η στιγμή ήταν τέλεια. Μακάρι να μπορούσα να παγώσω τον χρόνο σε αυτή την στιγμή και να αφήσω την θλίψη μου σε μία γωνία του δωματίου να μας παρακολουθεί καθώς είμαστε ευτυχισμένοι, και δεν έχουμε καμία σχέση μαζί της. Σαν, να μην την αγγίξαμε ποτέ, να μην την νιώσαμε ποτέ.

Όμως εκεί που οι σκέψεις μου οργίαζαν, και τα χέρια του ταξίδευαν σε κάθε εκατοστό του κορμιού μου, ένας θόρυβος ακούστηκε και με έκανε να πεταχτώ από πάνω του και να επανέλθω στην πραγματικότητα.
Μου πήρε λίγη ώρα να συνεφέρω τον εαυτό μου και να συνειδητοποιήσω πως οι επίμονοι χτύποι ήταν από την πόρτα, ή οποία βροντούσε συνεχώς. Εγώ και ο Ρέι ανταλάξαμε μπερδεμένα βλέμματα, σίγουρα όποιος χτυπούσε θα ήταν εξαγριωμένος ή το λιγότερο θυμωμένος.

Ο Ρέι σηκώθηκε και πλησίασε την πόρτα φορώντας μόνο το μαύρο εσώρουχό του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα να το κάνει αυτό, αλλά εξακολουθούσα να αναρωτιέμαι για την υπερβολική του άνεση.