Disenchanted

Chapter 10

Από τότε που άκουσα εκείνη την είδηση με αυτή την συμμορία και τα πτώματα δεν μπορούσε να ξεκολλήσει απ το κεφάλι μου. Έίχε εξαπλωθεί σε όλοι την περιοχή και η κυκλοφορία των ανθρώπων είχε μειωθεί κατά την διάρκεια της νύχτας.
Όμως εμένα δεν με φόβιζε τόσο, απλώς μου κινούσε το ενδιαφέρον, υπερβολικά πολύ.
Δεν ξέρω το λόγο απλώς όλος αυτός ο κίνδυνος και το μυστήριο διέγειραν την ψυχή μου.
Καθημερινά πέρναγα επίτηδες έξω από αυτό το μαγαζί, την "Κρύπτη".
Όμως καθημερινά έβλεπα το ίδιο τοπίο. Το μαγαζί, παρέμενε κλειστό και σφραγισμένο με λουκέτα και αλυσίδες. Αλλά καθημέρινα εκτός απ όλα αυτά έβλεπα και το ίδιο αγόρι έξω απ το μαγαζί.
Πρέπει να ήταν νεαρής ηλικίας και φορούσε ένα μαύρο μπερέ που κάλυπτε τα πυκνά μαλλιά του.
Όσες φορές κι αν πέρναγα, ότι ώρα κι αν ήταν αυτός θα βρισκόταν απ έξω με μία πλαστικιά σκούπα στο χέρι να καθαρίζει το μικρό πεζοδρόμιο μπροστά απ το κλειστό μαγαζί. Επιπλέον, αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν το βλοσυρό του βλέμμα το οποίο παρακολουθούσε οτιδήποτε γύρω. Ακόμη κι εμένα, με κοιτούσε ύποπτα, ενώ η άλλη άκρη του ματιού του ήταν καρφωμένη στην σφραγισμένη πόρτα του μαγαζιού.
Έμοιαζε σαν να φυλάει ή να προστατεύει κάτι. Όμως το μαγαζί ήταν κλειστό, οπότε δεν νομίζω ότι οι υποψίες μου είναι βάσιμες.

Ήμουν έξω απ το κατάστημα που δουλεύω στα μικρά πέτρινα σκαλοπατάκια και κάπνιζα. Δεν είχαμε πολύ κίνηση τώρα το μεσημέρι οπότε είχα βρει ευκαιρία να ξεσκάσω για λίγο.

Τα μάτια μου ταξίδευαν στις κορυφές των μεγάλων κτηρίων ενώ τα σύννεφα είχαν συγκεντρωθεί καλύπτοντας το γαλάζιο ουρανό.
Για κάποιο περίεργο λόγο το μυαλό μου ταξίδευε στον Ρέι. Είχα να τον δω από εχθές το μεσημέρι που είχε φύγει απ το σπίτι μου.

Η αλήθεια είναι ότι περάσαμε υπέροχα χθες.
Μαγείρεψε και μου μίλησε για την οικογένεια του. Με βοήθησε να αδειάσω το μυαλό μου και να απομακρύνω όλες τις αρνητικές σκέψεις έστω και για λίγο. Αυτό το χάρισμα το είχε απ την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε, από την πρώτη φορά που με έκανε να χαμογελάσω. Με έχει στηρίξει απόλυτα και έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη μου, όμως ένα κομμάτι μου αντιδρά περίεργα σε αυτόν και όλο αυτό το φως που έχει φέρει στην ζωή μου.
Είναι κάπως περίπλοκο ακόμη και για το ίδιο μου το μυαλό να το κατανοήσει.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλη έχουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας μέσα μας το οποίο ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα. Είναι όλο μας το σκοτάδι συσωρευμένο.
Πολλές φορές αυτό μου θυμίζει τον άγγελο και τον δαίμονα που βλέπουμε να κάθονται στους ώμους των πρωταγωνιστών των ταινιών.
Όμως το πρόβλημα με εμένα ήταν ότι ο δικός μου άγγελος με είχε εγκαταλείψει εδώ και χρόνια, αν υπήρξε ποτέ δηλαδή, διότι δεν μπορώ να φανταστώ κάποια εποχή όπου ήμουν υπό την επήρεια ενός λευκούς φωτός το οποίο πρεσβεύει το καλό.
Όμως τώρα, με τον Ρέι στην ζωή μου, ίσως, αυτός να είναι το λευκό φως που αναζητάω και που ήρθε απρόσμενα στην ζωή μου.
Κι έτσι, εγώ είμαι αναγκασμένη να παλεύω καθημερινά με τον κακό και βλοσυρό μου δαίμονα, τον ίδιο μου τον εαυτό, τον συνοδοιπόρο μου από τότε που γεννήθηκα, για να αποδεχτώ ότι κάποιος ενδιαφέρεται για εμένα και όλα μου τα ελατώματα.