Disenchanted

Chapter 32

"Σου έλειψα αγάπη;" ρώτησε με ένα χαμόγελο τόσο σαρκαστικό, περιπαιχτικό, γεμάτο σαρκασμό και φθόνο. Ενώ εγώ στην όψη του ασυναίσθητα έκανα ένα βήμα πίσω, αρπάζοντας το χερούλι της πόρτας και σφίγγοντας το τόσο που οι αρθρώσεις μου άρχισαν να ασπρίζουν.

Δεν περίμενα να τον βρω εδώ, όχι τώρα, ήταν η χείροτερη πιθανή στιγμή που θα μπορούσε να εμφανιστεί. Τώρα δεν είχα ούτε την ψυχική, ούτε την σωματική δύναμη να τον αντιμετωπίσω, άλλωστε νομίζω ποτέ δεν την είχα.

Είναι η θλίψη μου, ο πόνος μου, το σκοτάδι μου συσωρευμένα μέσα σε έναν άνθρωπο. Και ο συγκεκριμένος άνθρωπος, έμαθε να εξαπλώνει όλη την μαυρίλα, όλα τα άσχημα που υπάρχουν μέσα του, στην ανέκαθεν γεμάτη σκότος ζωή μου. Και πάνω που όλα είναι είναι καλά, τα πάντα καταρρέουν μπροστά στα μάτια μου, και τα συντρίμμια πλακώνουν το κορμί μου, εμποδίζοντας μου να αναπνεύσω και νιώθω να πνίγομαι. Να πνίγομαι στα λάθη και στο παρελθόν μου.
Έτσι ακριβώς έγινε και με τον Ρέι, ο οποίος φρόντησε να μου σερβίρει άλλο ένα σφηνάκι προδοσίας και ψεμμάτων, και πάνω που ένιωθα καλά, ένιωθα ασφάλεια, το δικό του παρελθόν τα δυέλλυσε όλα.

Γιατί έτσι είναι το παρελθόν.
Μπορεί με άνεση να επιρρεάσει το μέλλον και με ακόμη μεγαλύτερη άνεση να καταστρέψει το παρόν. Είναι σχεδόν τρομακτικό το πόσο έυκολα μπορεί να κρύβεται και να παραμονεύει κάπου, περιμένοντας την παραμικρή μας απροσεξία για να τα διαλύσει όλα.

Είναι σαν τις κλοστές που κρέμονται απ τα ρούχα μας. Οι οποίες πολλές φορες μοιάζουν ενοχλητικές και ασήμαντες, όμως αν τραβήξεις την λάθος κλοστή, το ύφασμα μπορεί να ξιλοθεί.

Και αυτό που με ενοχλεί περισσότερο τελικά, δεν είναι το παρελθόν του Ρέι και τα άσχημα πράγματα που έκανε. Όσο κι αν φοβήθηκα με όλο αυτό το βίαιο παρουσιαστικό του, που ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα... Το χειρότερο απ όλα ήταν το ότι μου απέκρυψε την αλήθεια. Πως εγώ, του άνοιξα την ψυχή μου όταν την είχα κλειστή ακόμη και για τον ίδιο μου τον εαυτό, τον άφησα να μπει στην ζωή μου, στην καρδιά μου, παντού μέσα μου, αλλά εκείνος δεν έκανε το ίδιο.

Εκείνος δεν έδειξε εμπιστοσύνη, δεν αφέθηκε σε εμένα, προτίμησε να αποκρύψει όλη την αλήθεια, και να πληγώσει όποιον προσπαθήσει να την αποκαλύψει.

Αλλά δεν τον αδικώ...
Άλλωστε το μυαλό μου μερικές φορές ουρλιάζει τόσο δυνατά, που αυτές οι φωνές τρομάζουν τους γύρω μου, καταληγοντας  μόνη μου, και για όλα έφταιγα εγώ.