Disenchanted

Chapter 19

Ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, ατενίζοντας το ταβάνι, το οποίο ήταν γεμάτο υγρασία και μούχλα. Είχα να πατήσω στην δουλειά μου εδώ και μέρες. Πέρασα όλη την νύχτα, και όλη την υπόλοιπη ημέρα έτσι. Κλεισμένη στο δωμάτιό μου, κλεισμένη στον εαυτό και τις σκέψεις μου. Τις οποίες ήταν σαν να τις έβλεπα να αναπηδούν και να διαδραματίζονται μπροστά μου. Κάθε φορά που ακουμπούσα τον λαιμό μου, ήταν σαν να ένιωθα τα χείλη του, και τα δόντια του να πιπιλάνε το δέρμα μου. Να γλύφουν το παγωμένο αίμα απ το λαιμό μου. Και μετά με χτυπούν ξανά τα λόγια του... "Είμαι αυτός που θα σε σκοτώσει... Θα σε πονέσει... Θα σε πονέσω πολύ." Αυτή η φράση με στοίχειωνε, κάθε φορά που περνούσε απ το μυαλό μου τα κόκαλά μου έτριζαν. Γιατί το χειρότερο δεν είναι όταν έρχεται η στιγμή του θανάτου, αλλά όταν ξέρεις ότι έχεις φτάσει στο χείλος του γκρεμού, και δεν ξέρεις πότε αυτά τα παλιά φαγωμένα σχινιά θα κοπούν και θα σε αφήσουν να πέσεις. Δεν ξέρω ποια θα είναι η τελευταία μου ημέρα, ο τελευταίος άνθρωπος που θα δω, η τελευταία μου λέξη... Όλα είναι τόσο αβέβαια.

Όμως το σήμερα ήταν πιο ξεκάθαρο. Η μοιραία μέρα θα μπορούσε να ήταν σήμερα. Ο θάνατος θα μπορούσε να με βρει κατά την διάρκεια αυτής της "αποστολής" ή κατά το τέλος της. Όμως για κάποιο λόγο δεν φοβόμουν, όχι, σίγουρα δεν φοβόμουν. Ξέρω πόσο επικίνδυνα τα πράγματα είναι, όμως ξέρω ότι ακόμη κι αν Τζορτζ είναι τόσο αδίστακτος, εξακολουθεί να έχει αδυναμίες τις οποίες αν ανακαλύψω ίσως και να σώσω το τομάρι μου.

Όσο οι ώρες περνούσαν ο πόθος μου γι αυτόν μεγάλωνε. Όμως ακόμη πιο πολύ μεγάλωνε και ο φθόνος, το μίσος. Θα ήθελα τόσο να τον δω να πονάει, να βασανίζεται, όπως εγώ τόσο καιρό. Ποτέ πριν δεν είχα τέτοιες σκέψεις, αλλά θα ήταν τόσο ελκυστικό ο δολοφόνος μου να γίνει το παιχνιδάκι μου. Βέβαια για την ώρα συμβαίνει το αντίθετο. Με κάνει ότι θέλει. Με πληγώνει, με ερεθίζει, με τρελαίνει... Με επιβάλλει σε καψώνια και αφήνει καινούργιες γρατζουνιές στην βασανισμένη μου ψυχή. Κι εγώ; Δεν μπορώ να κάνω απολύτως τίποτε γι αυτό. Απλά τον αφήνω να με καταστρέφει μέρα με την μέρα πιο πολύ... Μέχρι να μην μείνει τίποτα άλλο για να διαλύσει με τα ανδροφόνα χέρια του.

Αρκετά όμως με αυτά. Έπρεπε να ετοιμαστώ προτού έρθει... Αλλιώς θα καταλήξω νεκρή πολύ νωρίτερα. Σκέφτηκα και γέλασα.
Μα τι ηλίθια που είμαι... Πλέον ο θάνατος μου φαίνεται αστείος...
Αλλά και τι με αυτό; Και ο θάνατος ένα παιχνίδι είναι γι αυτόν. Στο οποίο ποτέ δεν χάνει... Μόνο κερδίζει αυτή την άρρωστη ευχαρίστηση και την δύναμη που νιώθει καθώς παίρνει τον έλεγχο του σώματός μου κι εγώ ανύμπορη ξεψυχάω στα χέρια του.