Disenchanted

Chapter 34

Τα πόδια μου είχαν πάρει φωτιά, καθώς έβαζα όλη μου την δύναμη στο να τρέξω μακρυά από αυτό το μέρος, από αυτόν. Όλα μέσα μου ούρλιαζαν, όλες οι φωνές κραύγαζαν να επιταχύνω, ενώ ταυτοχρόνως μπορούσα να νιώσω τα βαριά του βήματα. Μπορούσα να τον νιώσω να με ακολουθεί λυσασμένα, και το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να τρέξω ακόμη πιο γρήγορα, να απομακρυνθώ από αυτόν και τον θάνατο που σπέρνει καθώς το βήμα του γίνεται όλο και πιο ταχύ.
Αλλά φοβόμουν... Φοβόμουν κάθε φορά που ο άερας χτυπούσε μανιασμένα τον λαιμό μου, κάθε φορά που προσπερνούσα με βιασύνη τους περαστικούς. Φοβόμουν πολυ γιατί ήξερα πως όσο κι αν τρέξω είναι μάταιο. Πως όσο κι αν απομακρύνομαι, τότε τόσο πιο πολύ πλησιάζω κάπου αλλού, τόσο πιο βαθιά πέφτω στις καλοστημμένες παγίδες τους. Που είναι σχεδιασμένες για να τους διασκεδάζουν, και να τρέφονται οι ψυχές τους απ τον φόβο ανθρώπων σαν εμένα. Απ τον φόβο των θυμάτων.

Πάντως όσο το σκέφτομαι τόσο πιο άσχημο ακούγεται.
Θύμα...
Μία λέξη με ιδιαίτερο νόημα που στα αυτιά μου φαντάζει περίεργο.
Ποτέ πιο πριν αν με ρώταγε κάποιος δεν θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου θύμα... Πάντα πίστευα πως ήξερα να προσαρμόζομαι στις δυσκολίες μου, πως μπορούσα να τις διαμορφώσω ώστε να σχηματίσουν το κενό στο οποίο θα χωράω. Αλλά το θέμα είναι ότι τελικά αυτή η λέξη έφερε όλη μου την ζωή ανάποδα.
Γιατί ήμουν θύμα, και ακόμα είμαι.
Το θύμα της δικής μου σκέψης, της δικής μου θλίψης, της οποίας ο δολοφόνος μου είναι μόνο ένα κομμάτι... Ένα κομμάτι που την τρέφει μεν αλλά όχι το μαναδικό δε.

Γιατί όταν ένας άνθρωπος δεν έχει κανέναν, και νιώθει ότι έχει χάσει τα πάντα, ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό, χτίζει κάτι ψεύτικο, κάτι το οποίο θα μπορέσει να ηρεμίσει τα ουρλιαχτά της ψυχής του. Στην δική μου περίπτωση, αυτο το κάτι ήταν η θλίψη, την οποία έπλασα από το αίμα που έσταζαν οι μαχαιριές στην πλάτη μου, και έπειτα το έλουσα με όλα τα ψεύτικα λόγια και τις κενές υποσχέσεις.
Και σύντομα αυτό που έφτιαξα, έγινε κάτι πολύ σημαντικό για εμένα, και όχι απλώς προσκολλήθηκα σε αυτό αλλά το ερωτεύτηκα.

Ερωτεύτηκα μία επίπονη ψευδέσθηση που μου θύμιζε το κάθε τι που θέλησα, τα αποθημένα μου, όσα ποτέ δεν άγγιξα.
Και έτσι έγινα το θύμα του ίδιου μου του εαυτού, το θύμα μία απέραντης θλίψης, που μεγάλωνε μαζί μου από μικρό κοριτσάκι. Που στεκόταν μία ζωή στην γωνία περιμένοντας να έρθει η σειρά της, να ξεδιπλώσει τα κόλπα της κι εγώ απλά να ακολουθήσω.
Ίσως γι αυτό να βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση τώρα, ίσως γι αυτό να μην ξέφυγα όταν μπορούσα απ τον Τζορτζ. Γιατί η θλίψη μου τον χρειάζεται, τον χρειάζεται για να μεγαλώνει. Να μεγαλώνει όλο και περισσότερο... μέχρι τελικά να με καταπιεί.