I'm on my way home ng mahagip ng mata ko ang isang street vendor.Nagtitinda siya ng mga laruan.Nakaagaw ng pansin sa akin ang isang stuffed toy na palaka.Napangiti ako.Naalala ko iyong mga paintings sa coffee shop kung saan nag almusal ako kaninang umaga.
Nag park ako sa isang convenience store.Kailangan ko pang tumawid dahil nasa kabilang parte ng daan ang street vendor.
"Mam,bili na po kayo."Si ateng.
"How much is this?"turo ko sa stuffed toy na palaka.
"Wampipti po,Mam."Sagot nito saka iniabot sa akin.
"I'll take it."Iniabot ko sa kanya ang bayad at nagpasalamat.Masaya ang pakiramdam ko habang yakap ko iyon para akong bata na nabigyan ng pinakamagandang regalo.Patawid na ako ng daan ng biglang sumulpot ang isang sasakyan.Napatigil ako sa kinatatayuan at nahulog ang stuffed toy na yakap ko.
Nang makabawi ako sa pagkabigla ay naningkit ang mata ko sa galit.
*Makakapatay ako ng wala sa oras!*Lalapit pa lamang ako sa sasakyan ng lumabas ang driver mula roon.At ang mas nakakabigla ay lumakad siya ng mabilis papunta sa akin at yumakap.
"L-Lubb.."Ang higpit ng yakap niya.Halos hindi ako makahinga.Aray kupo,papatayin nga yata niya ako.
Umiiyak siya sa balikat ko habang ako ay walang kagalaw-galaw sa kinatatayuan ko.Hindi ko maipaliwanag,pero may kung ano sa pakiramdam ko ang natutuwa habang yakap niya ako.Parang namiss ko ang mga iyon.Yayakap na sana ako pabalik ng marealize kong hindi ko kilala ang gusto ko na ring yakapin.At lubb pa ang tawag niya sa akin?Makakapatay na nga,may sira pa yata sa ulo.
"Ahm miss.."Inilayo ko ang katawan ko sa kanya pero pilit pa rin siyang yumayakap sa akin kaya bahagya ko siyang naitulak na ikinabigla niya.
"L-Lubb.."Ayy sh*t!Pati ba naman yung boses niya parang namimiss ko din.Napagmasdan ko siya.May mahaba siyang buhok.Mahahabang pilik mata na bumagay sa mata niya na parang sa anime.Pati ang kilay niya ay agaw atensyon din.Matangos ang ilong,infairness,mas matangos kaysa sa akin.Kissable din ang mapupula niyang labi.Kung hindi lamang siya umiiyak ay natitiyak kong mas gaganda pa siya.Teka,bakit nga ba siya umiiyak?
"Sorry,Miss.But do I know you?"Naguguluhan ko na ring tanong na lalo niyang ikinabigla.
"R-Rhian,ako to,Si Glaiza."Kitang kita ko ang halo-halong emosyon na nanggagaling sa kanya.How come na kilala niya ako pero hindi ko siya kilala?Isa ba siya sa mga admirers ko?
Glaiza.
Glaiza.
Glaiza.
Bumilis na naman ang tibok ng puso ko pero kahit anong pilit ko na alalahanin siya ay hindi ko magawa.
"Sorry,but I don't know you."Ipinilig ko ang ulo ko dahil sumasakit na naman ito.
"Lubb please.Wag namang ganito,I'm sorry kung---"Hinawakan niya ang kamay ko kaya sa pagkabigla ay agad kong tinabig iyon.
"Sorry pero hindi talaga kita kilala.Excuse me."Tumalikod na ako at dali-daling naglakad.Naririnig ko ang pagtawg niya sa pangalan ko habang umiiyak.Tinakbo ko ang dereksyon ng sasakyan ko at pumasok kaagad ako roon.
*Ano ba tong nararamdaman ko?Bakit ang bilis ng tibok ng puso ko?Sino ba siya?Parte ba siya ng nakaraan ko?"Biglang gusto kong maalala ang nakaraan.Nakaraan na ipinangako ko na hindi ko na babalikan.
GLAIZA'S POV
*Peep
*Peep
*Peep
Busina ng mga sasakyan ang nagpahinto sa tangka kong paghabol kay Rhian.Nakakalikha na pala ako ng traffic dahil nasa gitna ng daan ang sasakyan ko.Pinulot ko muna ang stuffed toy na hawak niya kanina.
"Sh*t!"Hindi ko maiwasang magmura bago ako napabalik sa kotse ko.Agad ko iyong ipinark sa isang tabi.Bumaba ako mula roon at palinga-lingang hinanap ng mga mata ko si Rhian.Siguradong hindi pa siya nakakalayo.
"But where the hell is she?!"Desperada na ako kaya lakad takbo ako sa paligid ng lugar na iyon.Umaasang makikita ko si Rhian.Pagod na ako pero ayoko pa ring sumuko.Napahinto lang ako ng biglang lumakas ang ulan.
"Urrrrgh!Bwisit!Bakit ngayon pa!"Napaupo ako sa kawalang pag asa.Unti-unti akong nabasa ng ulan saka ko naramdaman ang pagkapagod.Napaiyak na naman ako kasabay ng pagbagsak ng ulan.
Ganoon ko ba talaga siya nasaktan kaya nag kunwari siya na hindi niya ako naaalala?Hindi pa ba niya ako napapatawad?Paano nga ba niya ako papatawarin samantalang hindi naman ako humingi ng tawad sa kanya.Hays,ang tanga ko!Ang tanga ko para maghintay sa isang tao na hindi naman talaga babalik!Isang tao na hindi na babalik sa akin dahil labis kong nasaktan.😭
But,God,I missed her.Noong nakita ko siya mula sa sasakyan ko,hindi na ako nagdalawang isip na sugudin siya ng yakap.Pero ang masakit ay nang sabihin niya sa akin na hindi niya ako kilala.Nakakabaliw itanong ng itanong sa sarili mo kung may hinihintay ka pa ba?Pero ang mas nakakabaliw ay yung nalaman mo na ang sagot na wala ka na pala dapat pang hintayin.Iyon na yata ang pinakamasakit na part ng pagmamahal,iyong tuluyan ka ng kinalimutan ng taong hindi mo magawa-gawang kalimutan.😭
Basa akong Naglakad pabalik sa kotse ko.Pumasok ako at nakita ko ang stuffed toy na palaka na yakap-yakap niya ng muntikan ko siyang mabangga kanina.Niyakap ko iyon at doon na ako napahagulhol ng iyak.
Oh God,I missed her so much!I miss her beautiful eyes.Eyes which is deep like a blue sea.Every instant,every second ay naaalala ko siya.Ang what makes me saddest is not having her near,not feeling the warmth of her arms and the comfort of her shoulder,not the feeling the joyful sound of the door opening to let her in,not feeling the thrilling touch of her hands.She's my most constant memory;she's the consolidate passion in my heart,in my body,and in every inch of my skin.
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
