"Neden bana o gün öyle söyledin?"
"Aç şu kapıları Rea!"
"Hayır ilk önce söyle." Dedim bağırarak.
"İnanamıyorum, Kendi arabama beni kilitledin!" Dedi benim gibi bağırarak.
"Taylor, cevabı bekliyorum."
"Aman tanrım, Rea kes şunu."
"Taylor hadi."
"Evan bir şeyler söyledi bende sinirlendim bu kadar, şimdi aç şu kapıyı."
"Ne söyledi?"
"Senin bana aşık olduğunu."
Yıllar sonra bu konuyu onunla konuşmak tuhaf geliyordu.
"Sana aşık olanlara bu kadar ağır mı konuşuyorsun? Mesela Jolly'e de böyle söyledin mi?"
"Kalbini kırmak istememiştim."
"Emin ol kırmadın."
"Özür dilerim benim istediğim aslında seni, kendimden uzaklaştırmaktı."
"Neden böyle bir şey istedin?"
"Senin bana aşık olmanı istememiştim çünkü ben bu sene gidiyorum Rea ama Ashton kalıcak belki siz tekrardan mutlu olabilirsiniz ama benimle olamazsın."
Daha önce geldiğimiz tepeye gelmiştik yine bu yüzden etrafta bizden başka kimse yoktu.
İleride duran banka gidip oturdum. 18 yaşındaydım ve daha hayatım düzenli değildi. Hayatımın düzeni gibi kalbimde düzenli değildi.
Rüzgar sert esiyordu ve gözyaşlarım, soğuk yanaklarımı ıslatmıştı.
Elimdeki araba anahtarıyla kapısının kilitlerini açtım. Kapıyı açıp arabadan indi. Ayak seslerinden yanıma yaklaştığını anlamıştım.
"İlk defa seni bu kadar yorgun görüyorum." Dedi yanıma oturup.
"Teşekkürler." Dedim denize daha doğrusu okyanusa doğru bakarak.
"Beni seviyor musun?"
Bana baktığını hissedebiliyordum.
"Demek istediğim gerçekten seviyor musun?"
Seviyor muydum? Aşk bu muydu?
Çocukluktan kalma hislerim Ashton gelince başlıyordu. Ama Taylor'a olan hislerim olgun bir dönemimde başlamıştı.
Ashton her şeyin farkındaydı. Yanıma yaklaşınca, bana dokununca ve beni öptüğünde ona artık karşı koymayacağımı biliyordu. Hangi olaya nasıl tepki vereceğimi, nelerden hoşlandığımı, o benim çocukluğumu biliyordu. Beni iyi tanıyordu. Geçmişte kırdığı kalbi, nasıl tamir edeceğini yeni öğreniyordu. Her zaman beni keşfetmek istiyordu. Her zaman tanıdığı biri olmamı istiyordu. Her zaman, her şeyiyle beni bilmek istiyordu. Ve bunu da başarıyordu.
Taylor ise benimle ilgili hiç bir şey bilmiyordu, bana dokunduğunda nasıl hissettiğimi, beni öptüğünde neler olacağını. Belki de kendimi ona açmam için çok geçti. Belki de beni bilmek istemiyordu. Belkiler her zaman kalacaktı.
"Seni az-çok 3 yıldır seviyorum." Dedim ona bakarak. Ama hala gözlerimden yaşlar düşüyordu. "Dönebilir miyiz?"
Kafasını sallayıp arabaya ilerledi, ona takip edip bende gittim. Yol boyunca kimse bir şey konuşmadı.
"Teşekkürler." Dedim arabadan inmeden.
"Rea?" Dedi indiğim kapının camını açarken.
