A.N.A.R.C.H.Y

:)

Κοίταξε το εισιτήριο άλλη μια φορά, καθώς η αεροσυνοδός την καλωσόριζε στο αεροπλάνο. Μάλιστα της πρόσφερε και μια εφημερίδα αλλά εκείνη αρνήθηκε αγέλαστα σχεδόν. Είχε ξυπνήσει με πονοκέφαλο. Πάση θυσία ήθελε να αποφύγει αυτό το ταξίδι αλλά δεν γινόταν με τίποτα. Είχε μούτρα μέχρι το πάτωμα, είχε ξυπνήσει από τα άγρια χαράματα και σαν μην έφταναν όλα δεν πρόλαβε να πιει τον καφέ της αφού έριξε την κούπα κάτω.

"Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται" μουρμούρισε όταν διαπίστωσε πως βρισκόταν ακριβώς στην έξοδο κινδύνου. "Και δε λέει να γίνει καλύτερη" Τοποθέτησε εκνευρισμένη τη μικρή βαλίτσα στο χώρο των αποσκευών ενώ φρόντισε να κρατήσει το τάμπλετ. Η δουλειά της στο νησί ήταν μονάχα για δυο μέρες. Όλα ήταν κανονισμένα από το γραφείο, διάλεξε τα απολύτως απαραίτητα ενώ επέλεξε ένα ξενοδοχείο δίπλα στη θάλασσα. Είχε το ύφος σκληρής γυναίκας, έμοιαζε μεγαλύτερη από την ηλικίας της, με καλογυμνασμένο κορμί αλλά δίχως ίχνος μακιγιάζ πάνω της. Δεν είχε όρεξη ούτε τα χείλια να βάψει, τα βαριόταν όλα αυτά. Τίναξε τα μακριά μαλλιά καθώς μύρισε ένα έντονο ανδρικό άρωμα πίσω της. Δεν γύρισε, εάν και ήταν έτρωγε η περιέργεια. Κάποιος έσπρωξε τον άνδρα πίσω της και αυτός έπεσε πάνω της.

"Συγγνώμη" άκουσε μια βραχνή φωνή ενώ η αναπνοή του μύριζε τσιγάρο.

Πάλι δεν έδωσε σημασία. Είχε θέση στο παράθυρο. Ο κόσμος μπροστά της πάλευε να τακτοποιηθεί. Όταν κάθισε στη θέση της παρακαλούσε να μην έχει για συνεπιβάτη κανέναν σπαστικό, που θα της αράδιασε φιλοσοφίες περί ζωής και υπερβολικές στιγμές ευτυχίας ενώ οι περιγραφές κατορθωμάτων ή επαγγελματικών επιτυχιών την έκαναν να βαριέται αφόρητα. Κοίταξε για λίγο έξω. Ο καιρός εντελώς χειμωνιάτικος. Η θερμοκρασία το βράδυ είχε πέσει κάτω από μηδέν, οι υπάλληλοι του αεροδρομίου βεβαιώνονταν πως τα φτερά ήταν εντάξει. Ξαφνικά το σάλιο της κόλλησε στο λαιμό.

Ξαφνικά ένιωσε την παρουσία ενός άνδρα δίπλα της, το βαρύ άρωμα που θύμιζε κάτι με λεμόνι την έκανε να γελάσει λίγο αφού της θύμισε παιδική κολόνια. Πάλι όμως δεν τον κοίταξε, έστρεψε το βλέμμα της προς τα έξω. Ούτε ο άνδρας της μίλησε όμως, μάλλον δεν την πρόσεξε καν αφού όταν την σκούντησε δεν της ζήτησε συγγνώμη.

Θυμωμένα τότε του χάρισε τη ματιά της. Δίπλα της καθόταν ένας άνδρας ελαφρώς ατημέλητος, με μαλλιά που προφανώς είχε καιρό να βουρτσίσει, ένα μπλουζάκι με κάτι τρύπες και ένα τζιν ξεβαμμένο. Τρόμαξε κυριολεκτικά.. "τι είναι αυτός πάλι Θεέ μου;" αναρωτήθηκε από μέσα της. Είχαν την ίδια ηλικία ίσως και να ήταν και μικρότερος. Τα μάτια δεν φαινόταν από μαλλιά. Το πρόσωπο του σκυμμένο πάνω από ένα περιοδικό, μελετούσε κάτι με ιδιαίτερη προσήλωση. "το παίζει και κάποιος τρομάρα του ας πάει να πλυθεί πρώτα" είπε πάλι από μέσα της και αμέσως με τη σειρά της άνοιξε το περιοδικό.