A.N.A.R.C.H.Y

-6- ΜΥΣΤΙΚΟ

-6- ΜΥΣΤΙΚΟ

"Εσείς" αναφώνησε έκπληκτη η Ασπασία.

"Συγγνώμη που ήρθα τόσο πρωί αλλά πίστευα πως θα έφευγες νωρίς" της είπε η Άντζελα

"Περάστε..."

"Ετοιμάσου να πιούμε καφέ μαζί της" της είπε με αξιολάτρευτη γλυκύτητα.

Η Ασπασία μπερδεμένη της χαμογέλασε, δεν είχε ιδέα γιατί η μητέρα αυτού του άπλυτου εμφανίστηκε πάλι... "δε θα αργήσω"

Μετά από ένα τέταρτο, ένα γρήγορο ντουζ και αθλητική εμφάνιση κατέβηκε στο λόμπι του ξενοδοχείου.

"σου παρήγγειλα καφέ, εσείς οι νέοι έχετε και περίεργα γούστα" το πρόσωπο της φανέρωνε μόνο αγάπη, έμοιαζε τόσο αγγελικό

"Πίνω τα πάντα..." βολεύτηκε στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι."Δεν ήταν ανάγκη να έρθετε μέχρι εδώ.."

"Ήταν διότι σου οφείλω ένα συγγνώμη.."

Μα τι έχει πάθει αυτή η οικογένεια με τις συγγνώμες; αναρωτήθηκε από μέσα της "δεν ήταν απαραίτητο, άλλος..."

"Μην περιμένεις πολλά από το ΣιΤζέι" της επισήμανε χωρίς να ντρέπεται... "είναι παιδί, πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια και τώρα θελήσει να γλεντήσει"

"Αυτό δεν είναι δικαιολογία όμως" αντέδρασε η Ασπασία με ένα μορφασμό... το υποσυνείδητο έθετε πολλά ερωτήματα... γιατί ήρθε; ποια μάνα κατηγορεί το παιδί της σε μια άγνωστη; αλλά και πάλι εκείνη έκλεισε την πόρτα ώστε να μην ακούει τίποτα.

"Είναι, ξέρω πως δεν έχεις σχηματίσει την καλύτερη γνώμη αλλά θέλω να μπεις στη θέση του"

"Να μπω στη θέση του; πως; θέλω να πω δε ξέρω, δεν είμαι διάσημη"

"Και εάν σου έλεγα πως υποφέρει, πως ναι μεν απολαμβάνει τη φήμη αλλά δεν μπορεί να τη διαχειριστεί και πως φοβάται για να μη βγει το μυστικό του παραέξω" μιλούσε, αργά με σιγουριά όμως, αφού το σχέδιο της ήταν απλό. Διάβαζε και άκουγε για πάντα για τον κανακάρη της αλλά δε γινόταν να τον βοηθήσει. Παρίστανε κάποιον που δεν ήταν, δεν τον είχε αναθρέψει έτσι και όλη αυτή η άσωτη ζωή την τρόμαζε.

"Λυπάμαι, δε ξέρω τι να πω αλλά και πάλι δε καταλαβαίνω γιατί μου τα λέτε όλα αυτά"

"Διότι βλέπω καλοσύνη στο πρόσωπο σου, δε ζητάω τίποτα, ίσως είχα την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον" της εξήγησε ήρεμα πάλι.