A.N.A.R.C.H.Y

22- ......

22- ...

Η Ασπασία περίμενε υπομονετικά στο χώρο των αναχωρήσεων. Γύρω της άγνωστα πρόσωπα, πρόσωπα που θα ταξίδευαν επίσης αλλά το πρόσωπο τους φανέρωνε μια χαρά, μια προσμονή μια αγωνία. Το δικό της βυθίζονταν στη θλίψη. Καμιά προσμονή, καμιά αγωνία. Το άγνωστο κανονικά θα την τρόμαζε αλλά διαπίστωνε πως επέλεξε την εύκολη λύση. Μετάνιωσε αυτή την εν βρασμώ απόφαση διότι διαπίστωνε πως άλλος όρισε τη ζωή της τελικά τα πρόσωπα δίπλα της άλλαζαν αλλά οι εκφράσεις μαρτυρούσαν τα πάντα. Δίπλα τους κάποιοι είχαν κάποιον δικό τους, ένα αγαπημένο πρόσωπο. Ένα ζευγάρι αντάλλαζε φιλιά, το αγόρι σκούπισε τα δάκρυα από τα μάτια του κοριτσιού. Αντάλλαζαν υποσχέσεις, αλλά ήταν φανερό πως αυτός ο 'χωρισμός' ήταν αναπόφευκτος. Ο ένας είχε τον άλλον, μαζί στα εύκολα μαζί και στα δύσκολα.

Εκείνη όμως ήταν μόνη. Περίμενε απλά ενώ το βλέμμα της ασυναίσθητα πλανιόταν μια δεξιά μια αριστερά. Ποιον περίμενε; ποιος νοιαζόταν πραγματικά; Ποιος θα της έλεγε αντίο; ούτε καν οι γονείς της δε γνώριζαν την αλήθεια, δεν είχε καλά καλά ξημερώσει. Τα συναισθήματα άλλαζαν, μια μητέρα προσπαθούσε να ηρεμήσει το μωρό της. Το πήρε αγκαλιά αλλά αυτό φαινόταν αναστατωμένο. Ο άνδρας της δίπλα της φανερό ανήσυχος της ζήτησε να το πάρει ο ίδιος αγκαλιά. Το μωρό έτσι απλά ησύχασε. Η Ασπασία ένιωσε ένα σφίξιμο στο στομάχι. Κάτι προσπαθούσε να της πει το μωρό αλλά ήταν φανερό πως κάθε παιδί, κάθε μωρό χρειαζόταν τελικά και τους δυο γονείς. Η ίδια ήταν μόνη κυνηγημένη και σίγουρα στιγματισμένη. Λάθος επιλογές, λάθος άνδρας ψέματα και έρωτας την οδήγησαν στον γκρεμό και στη φυγή.

Η κοιλιά της γουργούρισε. Είχε ξεχάσει να φάει και προφανώς τώρα το μωρό διαμαρτύρονταν. Σηκώθηκε όρθια για να ελέγξει την οθόνη. Ζήτησε από κάποιο ζευγάρι να της προσέξουν για λίγο τη βαλίτσα. Σε μερικά λεπτά θα άνοιγαν οι αποσκευές. Σε δυο ώρες από τώρα θα βρισκόταν πολύ μακριά, έτοιμη να ξαναφτιάξει τη ζωή της και να κολλήσει τα κομμάτια της ραγισμένης καρδιάς. Αποφάσισε να αγοράσει κάτι από ένα καφέ. Η ουρά ήταν μεγάλη αλλά δε διαμαρτυρήθηκε, διότι κάθε δευτερόλεπτο την έφερνε πιο κοντά στο αντίο. Τότε άκουσε φασαρία, κάποιες φωνές.... και χειροκροτήματα.

Όλοι τον αναγνώρισαν. Τα νεαρά κορίτσια όρμησαν πάνω του μόνο και μόνο να τον αγγίξουν. Κάποιοι έγραφαν τα πάντα με την κάμερα ενώ ακούγονταν ουρλιαχτά. Τον βομβάρδισαν με ερωτήσεις αλλά ο Σί Τζέι διατήρησε την αυτοσυγκέντρωση του. Έψαχνε κάτι και δε θα έφευγε εάν δεν το έβρισκε.