A.N.A.R.C.H.Y

-13- ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΔΙΧΩΣ ΑΥΡΙΟ

-13- ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ ΔΙΧΩΣ ΑΥΡΙΟ

Ο Λεωνίδας την κρατούσε αγκαλιά ενώ τα μάτια του γυάλιζαν από πόθο. Ευχαριστημένος που κατάφερε να τη κατακτήσει για μια άλλη φορά απολάμβανε τα χάδια της. Τον είχε μάθει αλλιώς η μικρούλα του αλλά και αυτή η διεκδίκηση δεν τον χάλασε καθόλου. Ο βαθμός δυσκολίας είχε ανάβει αλλά δεν είχε μάθει να χάνει επίσης. Ήταν βέβαιος πως η Σία του πάντα θα επέστρεφε σε εκείνον διότι την είχε μάθει, της επέτρεπε να αισθανθεί ελεύθερη φυλακίζοντας την με τον πιο ύπουλο τρόπο. Αναστέναξε βαθιά καθώς διαπίστωνε πως η ώρα είχε περάσει.

"Μωρό μου πρέπει να φύγω!"

Τα είχε ξανακούσει αυτά τα λόγια αλλά ήταν από τις λίγες φορές που δεν του έδωσε σημασία, δεν απογοητεύτηκε και σίγουρα δεν απαίτησε κάτι άλλο.

"Θα την πείσω για το διαζύγιο..." πρόσθεσε με μια βραχνάδα στη φωνή. Τη φίλησε βίαια, ενώ την έσφιγγε προς τα κάτω. "Ήσουν καταπληκτική, κάθε φορά..."

"Μη μιλάς!" τον παρακάλεσε διότι η φωνή του ξαφνικά ακούστηκε τόσο απόμακρη σαν να ήταν η τελευταία τους φορά.

"Κάθε βράδυ θέλω να το περνώ μαζί σου, κοντά σου Σία... δε θα αντέξω εάν σε κλέψει άλλος από εμένα!"

Πάλι δεν τον άκουσε, δεν έδωσε σημασία, διότι τα είχε ξανακούσει και αυτά. - Σία είσαι μοναδική, σε θέλω, θέλω να είμαι μαζί σου, θα χωρίσω...-

"Σαν να μην ήσουν εσύ..." διαπίστωσε καθώς ήταν από λίγα βράδια που η ερωμένη του ανέλαβε πρωτοβουλίες. "Που έκρυβες τόση αγριότητα;"

Η δε Ασπασία είχε βολευτεί δίπλα του, χαϊδεύοντας τα μαλλιά. Περίμενε να ακούσει κάτι από τα χείλη του, κάτι που θα έδιωχνε τις τύψεις μακριά, κάτι παραπάνω από τα συνηθισμένα. Και όμως η ίδια θέλησε να βουτήξει στη θάλασσα του λάθους, να χαθεί στα κύματα του όχι και να αναζητήσει ως ναυαγός την σχεδία της ελπίδας. Πόσο ανάγκη είχε αυτόν τον άνδρα που δεν της άνηκε, δεν ήταν δικός της; Τον μοιράζονταν με μια άλλη γυναίκα, τη νόμιμη γυναίκα, και αυτή είχε τον τίτλο της παράνομης μονάχα. Έτρωγε τα απομεινάρια ουσιαστικά, γέμιζε το άδειο κρεββάτι μερικά βράδια όταν εκείνος έβρισκε διάφορες δικαιολογίες ώστε να βρεθεί κοντά της, τα αστέρια παρέμειναν οι μοναδικοί μάρτυρες των συνευρέσεων ενώ ο ήλιος, οι ηλιαχτίδες φανέρωναν τη γύμνια τόσο τη σωματική όσο και τη ψυχική. Πόσες φορές άφηνε το νερό να τρέξει για ώρες πάνω της; Πολλές, κάθε φορά που η μοναξιά ξάπλωσε δίπλα της, θυμίζοντας την πως ζητά κάτι που δε θα γίνει δικός της ποτέ. Ίσως η ίδια να μην ήταν ποτέ τόσο τυχερή στη ζωή να γνωρίσει έναν τέτοιον άνδρα, να τον κατακτήσει με την ομορφιά της, με το νάζι, με το φιλί και ουσιαστικά να τον φυλακίσει για πάντα κοντά της. Ουσιαστικά έψαχνε κάποιον να δει πίσω από τον τοίχο της ψυχής, κάποιον που διέκρινε τον εσωτερικό κόσμο και την έκρινε με βάση την αντικειμενικότητα. Παρέμεινε γυναίκα με αδυναμίες αλλά είχε γνωρίσει τον άνδρα ο οποίος της έδιωχνε μακριά, την έκανε να ξεχάσει και πολύ περισσότερο της επέτρεπε να ονειρευτεί.