A.N.A.R.C.H.Y

32- Όταν λες ποτέ... (2)

32- Όταν λες ποτέ... (2)

Μια στιγμή φτάνει να γκρεμιστεί ένας κόσμος με τελικά δεν ήταν τόσο διαφορετικός. Ένας άνδρας με φήμη, με καριέρα, με θαυμάστριες, με όπλο την ομορφιά και τη μουσική πάλευε να περάσει στην αντιπέρα όχθη του ίδιου ποταμιού. Τα νερά άλλοτε φούσκωναν και άλλοτε μειώνονταν αλλά αυτός πάλευε να διασχίσει τα νερά μονάχος όταν αυτά παρέσερναν τα πάντα στο διάβα τους. Είχε την ανάγκη να βρεθεί στην άλλη πλευρά, να γίνει ένα με το πλήθος και να πιστέψει πως οι ίδιοι άνθρωποι που φώναζαν ρυθμικά τον όνομα του, ποτέ δεν θα τον εγκατέλειπαν. Ήταν αυτός που ήταν πάντα, ένα παιδί που πάλευε για την επιβεβαίωση και τη φήμη. Όταν τα κατάφερε δεν χάρηκε, πνίγηκε, έψαχνε τρόπους να απεγκλωβιστεί από το χρυσαφένιο κλουβί και τότε την τελευταία φορά που προσπάθησε να διασχίσει το αγριεμένο ποτάμι, γλίστρησε, η φιγούρες μια μια στην άλλη πλευρά τον εγκατέλειπαν και μόνο λίγοι κοντοστάθηκαν για μερικά λεπτά για να δούνε εάν σωθεί. Όταν κινδύνεψε να παρασυρθεί κανείς δεν άπλωσε το χέρι για να τον σώσει... στο τέλος δεν έμεινε κανείς απέναντι του. Πνιγόταν και η μοναδική ελπίδα ήταν ένα λεπτό κλαδί στην άκρη. Τότε μόνο άκουσε μια γυναικεία φωνή να καλεί τον όνομα του. Αποφάσισε όμως την τελευταία στιγμή να παραμείνει στο νερό, να παλέψει με την αγριότητα παρά να την ακολουθήσει διότι πλέον δεν την εμπιστεύονταν.

"Δεν χρειαζόταν να έρθεις!" της είπε κοφτά

"Αυτό πιστεύεις;" τον ρώτησε θαρραλέα. "Εάν σε ενοχλώ όμως..."

"Μπορείς να περάσεις μέσα" της είπε με σκοτεινιασμένο βλέμμα.

Εκείνη δειλά δειλά προχώρησε στο εσωτερικό, αντιμέτωπη με ερινύες, με δαίμονες αμφισβήτησης και απαξίωσης μαζί. Γνώριζε πολύ καλά τι να περιμένει. Αυτός ήταν το Σί Τζέι και δε θα άλλαζε από τη μια μέρα στην άλλη. Σίγουρα θα ακολουθούσε το άκρο, αυτό που προκαλεί το δημόσιο αίσθημα, μια αρνητική διαφήμιση παρέμεινε μια ισχυρή διαφήμιση. Το όνομα του θα μονοπωλούσε τις φυλλάδες, το ίντερνετ με αποκλειστικές φωτογραφίες. Εκείνη όμως κατάφερε να γνωρίσει τον άλλο Σι Τζέι, το παιδί αλλά τρυφερό, που αποζητούσε την αγάπη, που πίσω από τον ατίθασο χαρακτήρα κρυβόταν ένα καλοκάγαθο πλάσμα. Αυτό το πλάσμα γνώρισε μέσα από τις παιδικές φωτογραφίες, το χαμόγελο όταν δεν είχε κατακτήσει τίποτα, όταν δεν τον γνώριζε κανείς ήταν λαμπρό, αληθινό. Τώρα πίσω από τη λάμψη έχανε το χαμόγελο, έχανε τον χαρακτήρα του και τώρα αυτή τη στιγμή καλούνταν να τον πείσει όπως υποσχέθηκε στη μητέρα του πως η χαρά και η ικανοποίηση κρυβόταν στα απλά πράματα της ζωής. Ανεξαρτήτως από την προσωπική τους διαφωνία, ρήξη δεν χρειαζόταν να αποδείξει τίποτα σε κανέναν, ούτε να πείσει τους πάντες για τα ψέματα. Δεν χρειαζόταν άλλα ψέματα ακόμη και εάν το μονοπάτι της αλήθειας ήταν το πιο δύσβατο με ή χωρίς εκείνη.