A.N.A.R.C.H.Y

15- ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑΤΙ

15- Δεν υπάρχει γιατί

Για κάποιους εάν όχι για όλους ήταν η ερωμένη, πιθανόν μια γυναίκα χαμηλών ηθών δίχως φραγμούς, έτοιμη να διαλύσει ένα γάμο. Ήταν η πρώτη ή η τελευταία όμως; Όχι σίγουρα αλλά παρέμεινε ένοχη στα μάτια όλων. Αυτό διέκρινε η Ασπασία ανάμεσα στα άγνωστα πρόσωπα. Μία μορφή δικαστηρίου, με εκείνη στο ειδώλιο. Γιατί δικάζονταν όμως; Διότι γνώριζε εξαρχής πως πίστευε στο ψέμα, πως τα όμορφα λόγια λυγίζουν ακόμη και τις ατίθασες γυναίκες, τις σκληρές που θέλουν να αποδείξουν κάτι. Και όμως αυτή η αγκαλιά, το χάδι, οι ψίθυροι στο αυτί την ανύψωναν. Για μερικά λεπτά δεν ήταν η Ασπασία που αδιαφορούσε για την εικόνα και τη θηλυκότητα, το σκληρό αντράκι αλλά γυναίκα, γυναίκα με αδυναμίες με ανάγκες, με φαντασιώσεις και ακατανίκητα πάθη. Μεταμορφωνόταν και αυτό της χάριζε μια παροδική ικανοποίηση.

Ξαφνικά άκουγε ψιθύρους, γέλια χλευασμού. Έπαιξε και έχασε, πιθανόν αυτό που ποτέ δεν κατέκτησε. Όλα δανεικά και όλα έπρεπε να επιστραφούν πίσω. Έναν δανεικό άνδρα, που της υποσχέθηκε τον ουρανό και τα άστρα, τη γέμισε με αυτοεπιβεβαίωση αλλά της γκρέμισε όλα τα όνειρα μέσα σε μια στιγμή. Το διαφαινόμενο τέλος δεν το αποδέχτηκε από την αρχή, πάλεψε ή τουλάχιστον προσποιήθηκε πως θα πάλευε για το ψέμα. Τώρα καλούνταν να ετοιμάσει την ετυμηγορία, να δικαιολογήσει το γιατί αλλά δεν υπήρχαν γιατί εξαρχής, έτσι απλά, έτσι έκανε λάθος, έτσι έγινε το τρίτο πρόσωπο, έτσι αποδέχτηκε το ρόλο αυτό δίχως ενοχές.

Τώρα όμως η Ασπασία ήρθε επιτέλους αντιμέτωπη με τον εφιάλτη. Ένα ανδρόγυνο, αυτός που της έλεγε ψέματα και μια γυναίκα που θα έπρεπε να νιώθει το ίδιο εξαπατημένη, το ίδιο θυμωμένη με εκείνη. Ήταν έγκυος με το παιδί του, ένα παιδί που συνήθως ολοκλήρωνε την οικογενειακή ευτυχία. Φαινόταν τόσο χαρούμενη, τόσο λαμπερή, ευδιάθετη. Πιθανόν η άγνοια την προστάτευε αλλά η Ασπασία αναρωτιόταν εάν είχε δικαίωμα να μάθει.

Χαμήλωσε το βλέμμα της, κάνοντας βήματα προς τα πίσω. Ντροπή αυτό ένιωθε τελικά. Κηρύχτηκε ένοχη δίχως καν να απολογηθεί. Προφανώς δεν είχε το δικαίωμα. Καλύτερα να κρατούσε το στόμα της κλειστό. Δεν πρόσεξε πως ο ροκ σταρ την παρατηρούσε από μακριά. Διέκρινε το χαμόγελο ικανοποίησης και αυτό την πλήγωνε περισσότερο. Δεν πρόσεξε, έτσι έπεσε πάνω σε ένα σερβιτόρο. Δυο ποτήρια έπεσαν κάτω και τότε όλοι έστρεψαν το βλέμμα πάνω της. Τότε την είδε και ο Λεωνίδας. Την παρακολουθούσε ατάραχος, δίχως κάποιο συναίσθημα. Δεν είχε και σημασία άλλωστε. Το κακό είχε γίνει.