Chapter 10

1.7K 42 0
                                    

×OLIVIA VALENTINE×

"Kelan pa 'to nangyari?", Marcus asked me in his most serious tone of voice habang hawak-hawak niya ang cellphone ni Keith na naglalaman ng litrato namin Ken na.. na ano.. Aish, basta! Alam niyo na yun! Kelangan ko pa ba talagang sabihin?

"J-just last.. T-thursday", mahinang sagot ko sa kanya.

"Paano 'to nangyari, girl?", si Keith naman ngayon ang nagtatanong sakin.

Feeling ko tuloy nasa NBI ako ngayon at masuring ini-interrogate.

"I was about to get inside my car, when unexpectedly he showed up and told me he missed me. Tapos, ayun.. bigla na lang niya akong.. hinalikan", I explained on my lowest voice.

I know I've been so stupid for delaying myself telling them the incident that happened on the park last Thursday. That's why I hate myself for it.

"And you didn't even bother telling me, Valentine?", I felt a heavy stab on my chest when Marcus called me on my second name. He might really be dismayed.

Alam kong sa mga oras na 'to, galit na siya sakin kasi hindi ko nasabi sa kanya. Sasabihin ko naman dapat eh. Naunahan lang ako ng lecheng website na yan. Nakuuu, papatumba ko talaga ang kung sinuman ang kumuha ng picture na yan.

"I can't believe this", huling sabi ni Marcus bago niya ako tinalikuran at mabilis na lumabas ng room.

I suddenly felt my tears starting to stream down my cheeks.

"I'm sorry, Keith. Sasabihin ko naman sa inyo eh, hindi ko nga lang alam pano", I said apologizing to Keith between my sobs.

Nakita kong mabilis niyang tinawid ang pagitan saming dalawa saka niya ako mahigpit na niyakap.

"Ssshh, tahan na. Naiintindihan kita, girl. Alam kong maiintindihan ka rin ni Marcus. Baka nabigla lang siya, but don't worry, I know he'll understand you", Keith said trying to comfort me.

"Valentine?", napakalas ako ng yakap kay Keith nang marinig ko ang isang boses na tinawag ang pangalan ko.

I faced him and wiped my tears.

"Umiiyak ka ba? Anong nangyari?"

Here he goes again. Acting like he cares so much for me. As if he really mean it.

Nakita kong nasa likod lang niya sina Gab at Kurt at nag-aalalang nakatitig sakin.

"It's none of your business, Ken. Don't try to interfer with my own problems", malamig kong sabi sa kanya.

"I just care about you", he softly replied.

I fakely laugh.

"Care mo mukha mo! Tabi nga!", mabilis ko siyang tinabig saka ko siya nilampasan para lumabas ng classroom.

Lecheng lalaki, kung hindi niya ako hinalikan nun sa parking lot, edi sana hindi magiging ganito ang kinalabasan.

Kala mo naman siya hindi nanhalik nun. Singit ng isip ko.

Well, he started it first! Gumanti lan ako! The other side of my mind argued.

Gumanti lang ba talaga? Singit ulit ng isip ko.

Oo nam— wait, did I just talk to my own self? Oh god, this is insane.

Aish! Hanapin ko na nga lang si Marcus.

~×~

"I'm sorry, Marcus", I immediately hugged him from aback.

Andito lang pala siya sa school garden nagpapalamig, buti na lang at yung napagtanungan ko kanina, sinabi saking andito raw siya.

"Sasabihin ko naman dapat sa'yo eh, hindi ko lang kasi alam kung paano", I told him trying to compose my voice.

Eto na naman kasi ang mga luha kong nagbabadyang tumulo.

"Sorry na", I apologized one more still hugging him tightly.

Agad naman niyang kinuha ang mga braso kong nakayakap sa kanya saka niya ako hinarap.

I feel so embarrassed. Kaya yumuko na lang ako. Pakiramdam ko napaka-walang kwenta kong kaibigan sa kanya.

I felt his index finger trying to lift up my chin then I finally met his gray eyes with mine.

Without any word, he hugged me tightly.

~×~

×AIKEN LLOYD ANDERSON×

I was trying to look for Valentine when my eyes unexpectedly caught her.

Nakatalikod siya mula sa kinatatayuan ko. As I try walking closer towards her direction, I suddenly felt a thousand stabs trying to rip my chest out.

Ang babaeng araw-araw kong pinapangarap na mayakap ko ng mahigpit, iba ang niyayakap.

~×~

×OLIVIA VALENTINE×

Magkatabi lang kami ngayong nakaupo ni Marcus sa kaisa-isang bench dito sa garden.

"Nung nakita ko nang papalayo na ang kotse mo, papasok na rin sana ako ng kotse ko, but I heard someone called me from aback kaya agad ko naman itong nilingon.. But I wasn't expecting it would be him", I started explaining things to Marcus.

Hindi siya nagsalita kaya nagpatuloy ako sa pagku-kuwento.

"I asked him if what does he wants.. pero alam mo ba ang sinagot niya?"

Saglit akong tumingin kay Marcus na naghihintay ng sagot ko saka ako nagpatuloy.

"Ako raw.. Ako raw yung kailangan niya. Nakakatawa diba? All of the sudden, parang bigla na lang bumaliktad ang mundo. He told me he missed me, pero yung hindi ko inaasahan, ay yung ginawa niya. He kissed me", my voice went low as I finished telling Marcus.

"Mahal mo pa ba siya?", Marcus finally spoke.

Mahal ko pa nga ba siya?

"Hindi na"

"Minsan na niya akong sinaktan, Marcus. I've been so stupid running after him two years ago, at ayoko nang maulit pa yun", I leaned my head on his shoulders and heavily sighed.

Ang swerte ko talaga at may bestfriend akong katulad ni Marcus. Palagi akong may napagsasabihan ng lahat ng sakit na nararamdaman ko.

"And I won't let him hurt you again, Queen. I can't let him hurt the girl I've been loving for a long time"

And with that, mabilis kong inalis ang ulo ko mula sa pagkakasandal ko sa balikat niya saka siya tinitigan ng seryoso.

Tama ba ang dinig ko?

"What did you just say, King?", I asked.

"I said, I can't let him hurt the girl I've been loving for a long time"

"Sinong girl?", mukhang tanga kong tanong.

Then Marcus softly chuckled.

Hindi naman siguro ako ang tinuyukoy niya no?

"Ikaw"

He answered that made my eyebrows arched.

He's kidding right?

My Nerdy Ex Became A Campus Princess (COMPLETED)Where stories live. Discover now