Zombi Salgını (Düzenleniyor)

KURTULACAKMI ?

  Araca yaklasmıstık. Oradaydı.Üstündeki çalıları atarak araca binip calıstırdım. Komutansa kucagında kızı arkaya gecmisti. Sürekli " Dayan ... iyi olucaksın. " diyordu Komutan.Bu halde sehre girmemize imkan yoktu. Sehrin kıyılarında bir eczane bulmamız gerekiyordu. Sehre dogru sürmeye basladık fakat tam olarak sehre girmedik. Sehrin 200 - 300 metre ilerisindeki kücük dükkanlara bakıyorduk. Sonunda bir eczane bulmustuk. Tabi arkamızdan gelen zombi sürüsüyle beraber.Ani bir fren yaparak aracı eczanenin önüne park ettim. Aractan inerek eczaneyi kontrol ettim. Kapıyı actım. Etraf bostu. Komutansa kapıyı acarak kucagında küçük kızıyla beraber eczaneye dogru yaklasıyordu. Yüzünde azda olsa umutlu bir ifadeyle. iceri girdi Komutan. Zombiler neredeyse varmıstı. Kapıyı kapattım.Bir kac saniye sonraysa zombilerin cama dayandıgını gördüm. Camın ve kapının perdelerini indirdim.En fazla 30 - 40 metre karelik bir dükkandı.Ama bizi dükkanın boyutu degil icindeki malzemeler ilgilendiriyordu. Rafları hızlı bir sekilde arastırarak bir tentürdiyot ile sargı bezi buldum. Komutana götürdüm hemen. Komutansa kızını beton zemine sermis kolundaki tüm gücüyle bastırdıgı polarını cekmis tentürdiyotu ve sargı bezini eline almıstı. Kolu hala kanıyordu. Tentürdiyotu bol bol dökmüstü. Kız tentürdiyotun acısıyla cıglık atarak uyanmıstı. Komutan kızına dönerek " Sakin ol tatlım. " diyordu , bir yandansa uzun ince saclarını elleriyle tarak görevi yaparak icinden geciriyordu." Canım acıyor baba. " dedi Asena." Dayan kızım.Az kaldı. " dedi Komutan. Komutan son tentürdiyot damlalarınıda kızının acı cıglıkları arasında dökerek sargı bezini koluna sarmıstı.Cok gecmemisti ki Asena tekrar acı ve korkudan dolayı bayılmıstı. Gecmişti.iyileşicekti. Komutanda , bende derin bir nefes almıstık. Komutan hala kızının kafasını dizinden ayırmıyordu ve tabi dısarda kapımıza dayanmıs bir zombi ordusu sorunumuz vardı.     

  Yaklasık yarım saat gecmisti. Komutanın kızının kanı durmustu fakat kız hala acıdan dolayı uyuyordu. Komutan , sargı bezini kızının kolundan yavasca söktü. Kızının kolu burusmus ve kurumus kanlar icindeydi. Raflardan igne ve ip bulmamı istedi. Raflardaki diger ilacları dagıtarak igne ve ipi bulup Komutan'a götürdüm.On dakika sonunda kızının kolunu dikmisti. Mikrop almaması icinde tekrar sargı beziyle sardı kolunu." Teşekkür ederim. Kızımın hayatını kurtardın. " dedi. Ortamı yumusatmak icin " Ödeştik. " dedim hafifce gülerek. Komutanda zor bela tebessüm etmisti." Tek kolla nasıl yasıycak ? " diye söylendi Komutan.Bir şey söylemedim. Haklıydı , hele böyle bir dünyada. Zorlanıcaktı ama er veya gec alısıcaktı. Hava kararmaya baslamıstı dısardaki zombilerin sesleriyle beraber. Asena hala uyanmamıstı. Bizimse uykumuz gelmisti. Komutan , kafasını raflardan birine dayayarak , kızınıda dizine yatırarak uyumaya calıstı. Bense üstümdeki montumu kafama koyup raflardan birine kafamı dayayıp uyumaya calıstım. Aklım Ayda'daydı." iyi miydi acaba suan ? Bir sorun yasamıslar mıydı ? " düsünceleriyle uykuya daldım. Dısardan gelen seslerle tek gözümü uyku sersemiyle acmıstım. Seslere odaklandım.ilk başta zombilerden geldigini düsündüm fakat sonra " Acele edin. " diye bir ses duydum. Zombiler ne zamandan beri konusuyor. Camın perdesini hafif bir sekilde kaldırdım. Zombi degildi. insanlardı bunlar. ikisi erkek biri kız üç kisi. Aksam uyurken yere koydugum silahımı alıp sarjorunu kontrol ederek kapıyı acıp zombilere ates etmeye basladım. Digerleriyse ne oldugunun farkına varmak icin donup arkalarını döndüler." Cabuk. iceri gecin " dedim.Son darbelerinide yaptıktan sonra iceri gectiler. Komutan silah seslerinden olucak ki uyanmıstı ve silahını alıp en önde duranın suratına dayadı. Tanıyordum onu. 

  Üniversiteden Ozan ' dı bu.Gördügümüz zamanlar birbirimize selam verip birer cay icerdik. Gecen sene aynı yurtta kalırdık.Cok yakın olmasada arkadastık , iyi anlasırdık. Komutanın dogrulttugu silahın onune gecerek " Dur. Tanıyorum onları. " dedim. Komutan bir kac saniye daha durduktan sonra kızının seslere uyanmasından dolayı silahını indirerek kızına sarıldı." iyi misin ? " dedi. Bense Ozan ' a döndüm." Hayatta olmana sevindim. " dedim.Oda icten bir sekilde " Bende. " dedi." Bu olayların basından beri neredeydin ? " diye sordum." Az ileride bir ev var.Bir aydır orada yasıyoruz " dedi." Peki bu zombilerin arasında ne isiniz var ? Öldürmeye mi calısıyorsunuz kendinizi ? " dedim." Dört kisiydik. Diger arkadasımız dün erzak icin dısarı cıktı fakat hala dönmedi.Onu aramak icin cıktık kendimizi bu olayın icinde bulduk. " dedi. Digerlerini tam olarak tanımıyordum fakat bir kac defa Ozan'ın yanında görmüsümdür. Komutanın kızı uyanmıstı ve durumu iyiydi. Buradan cıkmamız gerekiyordu fakat kapının önü sürüyle zombi doluydu. Cıkmamız imkansızdı. Baska bir yol bulmalıydık. Arabamızda kapının onundeydı. Onuda alamazdık.Çitlerimizde askeri aracımızla beraber ormanlıgın orada kalmıstı. Köşeye sıkışmıştık bu eczanede.

Ozan iyi biriydi , severdim. Bazen yurtta beraber bir araya gelip sigara icer sohbet ederdik. Benden bir yas kücüktü.Üniversite üçe , kimya bölümüne giderdi. Sarı saçlı , mavi gözlü , orta boy ve kilolarda yakışıklı biriydi.Üniversitede pek arkadaşım yoktu zaten. Ozanda arkadasım olan nadir insanlardandı.

...

Arkadasımın olmama sebebi asosyal veya cekingen biri olmamdan degildi.Ki böyle biride degildim zaten.Tam tersi her ortama ayak uydurur , her türlü kızla konusurdum.Ama sadece karamsardım. icimdeki karamsarlıkta benimle arkadaslık yapmak isteyen kisilere bulasıyordu.Bu yüzden pek arkadasım olmazdı.Bu icimdeki karamsarlıksa ailemden geliyordu.Ben iki yasındayken annem ve babam ayrılmıslar. Lise dördün baslarındaysa annem araba kazasında hayatını kaybetti. Babamı zaten hic sevmezdim.Hic bir zaman beni korumamıstı. Annem hayatını kaybettiginde bile. Liseyi anneannemlerin yanında yasayarak bitirmistim. Zeki biri oldugum icin üniversiteyide bursla okuyordum.Bir yandansa calısıyordum. Hayatım boyunca hep bir şeyim eksik olmustur. Okula gitsem kalemim , top oynamaya cıksam ayakkabım.Her zaman bir bosluk icindeydim. Sürekli hayatımda bir bosluk olmustur. Hayatım boyunca sürekli karamsar olmusumdur. Bunun en önemli nedeniyse ailemdi. Böyle olmayı ben secmemistim ve böyle olmayı sevmiyordum. Fakat ruhumu tamamen ele gecirmisti bu.Buna engel olamıyordum. Fakat tüm bu zombi olayları basladıktan sonra Komutan'ın ve en önemlisi Ayda'nın sayesinde ruhumdaki karamsarlıgın yerini koskocaman bir umut ısıgı kaplamaya basladı.    

  Hava kararmaya başlamıştı. Hepimiz aç ve susuzduk.Ne kadar silahlarımız olsada yiyecek veya icecek hicbirseyimiz yoktu.Bir şey yapmalıydık artık buradan cıkmalıydık fakat ön kapıdan cıkmamızın imkanı yoktu.Ve eczanenin başka bir çıkışıda yoktu. Sanırım burada ölücektik.

Komutan saatlerce kızının başından ayrılmamıştı ve sonunda icinde bulundugumuz durumun ciddiyetini anladı ve söze atıldı , " Şimdi ne yapıcaz Selim ? " dedi. Sadece " Bilmiyorum. " seklinde kafamı sallamakla yetinebildim. Komutan elini başına koyarak saclarını koparırcasına cekiyordu. Sinirli ve caresizdi , hepimiz gibi. Ozanla beraber gelenlerden erkek olanı öne atıldı , " Sanırım nasıl çıkabileceğimizi biliyorum. " dedi." Nasıl ? " dercesine baktım. Uzun boylu , zayıf , siyah gözlü ve siyah saçlı biriydi. Adı Kadir ' di." Ya bizi görmeseler ? " dedi." O nasıl olucak ? Her tarafımız yüzlerce zombiyle çevrildi. " dedi Komutan." Sadece kapıdan çıkıp yürüyecez.Bu kadar basit " dedi Kadir. Komutan zaten sinirliydi ve Kadir'in sözleriyle dahada sinirlenmisti ve " Dalgamı geçiyosun lan sen bizle ? " dedi ve üstüne yürüdü Kadir'in.Komutan'ın önüne atıldım ve " Sakin ol.Sanırım ne demek istedigini anladım. " dedim. Kadir'e dönüp " Lafı uzatmadan anlatmaya devam etsen iyi edersin " dedi Komutan." Zombilerin aklı yok , düşünemiyorlar. Yani bizi görüpte insan veya zombimiyiz ayırt edemiyorlar. Köpek , kedi , kurt vs. her hangi bir hayvan gibiler.iç güdüleriyle hareket ediyorlar.Ve bizim insan olmamızı kokumuzdan anlıyorlar.Ya onlar gibi kokarsak. " dedi. Komutan tek parmagıyla kafasını karıstırdı ve kahkaha atarak " Anladım " dedi.