Όσα χρόνια κι αν περάσουν #Wattys2016

Πρόλογος

Χανιά 1950

Άλλο ένα ταξίδι ξεκινάει...

Ένα ταξίδι το οποίο θα μας οδηγήσει στο παρελθόν, σε μια άλλη εποχή... πιο συντηρητική σαφώς από την δική μας.

Άλλα ήθη και άλλες αξίες...

Στην πόλη των Χανίων θα συναντήσουμε την οικογένεια Αποστολάκη, εύπορη και σεβαστεί σε όλη τη μεγαλόνησο. Είχαν ένα οινοποιείο το οποίο πάππου προς πάππου εξελισσόταν και γινόταν ολοένα και πιο ισχυρό... ακόμη και μετά τον πόλεμο μπόρεσε να ξανά σταθεί στα πόδια του γερά παρόλο τις συνθήκες χάους που επικρατούσαν. Αρχηγός της οικογένειας ήταν ο Μανώλης Αποστολάκης, άντρας ισχυρός, έξυπνος και σε πολλών τα μάτια θαυμαστός για τα έργα του και τα όσα είχε προσφέρει στον τόπο του. Ήταν παντρεμένος με την Δέσποινα, είχαν δύο παιδιά και μια κόρη και ήταν όπως όλοι τους σχολίαζαν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Το πρώτο τους παιδί ήταν ο Σήφης πρωτότοκος ο οποίος ζούσε και σπούδασε για πολλά χρόνια στο εξωτερικό ιατρική... στόχος και σκοπός του να ανταμείψει τους γονείς του για τα όσα του είχαν προσφέρει, κάνοντας τους υπερήφανους. Δεύτερη, ήταν η Μαρία, μπορεί να μην είχε σταλεί στο εξωτερικό για σπουδές μιας και ήταν κόρη... μα είχε διδαχθεί τα γράμματα και την γραφή. Αυτό που περίμενε ήταν κάποιος να τη ζητήσει σε γάμος αντάξιος του ονόματος και του κύρους της οικογενείας, προίκα είχε, όμορφη ήταν... τίποτα δεν της έλειπε. Τρίτο παιδί της οικογένειας ήταν ο Παύλος, έξυπνος, δίκαιος, αλλά και επαναστάτης ο οποίος ήθελε να πηγαίνει κόντρα στα μη της εποχής εκείνης... τα οποία όσο και αν προσπάθησε ρίχτηκαν στο κενό.

Όλα στη ζωή για έναν λόγο γίνονται... ακόμη και αν σου στοιχίσει έναν μεγάλο έρωτα. Αυτό που μπορώ να σε διαβεβαιώσω είναι πως αν κάτι το αγαπάς αληθινά ποτέ δεν θα το ξεχάσεις, δεν θα σβήσει από το μυαλό σου όσα χρόνια και αν περάσουν... και ποιος ξέρει, ίσως χρόνια ύστερα... η μοίρα να σε ανταμείψει... ίσως να μην έχει άδικο ο σοφός λαός όταν λέει ''Κάλλιο αργά, παρά ποτέ...''

(Η ιστορία αυτή θα είναι η αντικαταστάτρια του ''Μη σου τύχει'', ααα, μη ρωτάτε πότε θα τελειώσει... έχουμε δρόμο μπροστά μας, αλλά όπως τα υπολογίζω όχι και πάρα πολύ μακρύ. Οι άλλες ιστορίες σαφώς και θα παραμείνουν, απλά όπως έχετε καταλάβει σε αυτές ανεβάζω αραιά και που, είναι που με πιάνουν τα δικά μου και έχω όρεξη να αφήσω το ταλέντο μου (εδώ γελάμε) να εκδηλωθεί. Θέλω να ακούσω την γνώμη σας, αν και δεν σας αποκαλύπτω και πάρα πολλά... θα ήθελα να ξέρω αν σας αρέσει σαν ιδέα ή αν θα πρέπει να σκεφτώ κάτι πιο πιασάρικο όπως έλεγε ο εκδότης στον Κατακουζηνό.

Πολλά φιλιά, πολλή αγάπη.)