Όσα χρόνια κι αν περάσουν #Wattys2016

Επίλογος

Ήταν η δεκαετία του 1970 όταν ο Παύλος είχε αρχίσει να σκέφτεται σοβαρά το ενδεχόμενο του να ασχοληθεί με την πολιτική και συγκεκριμένα να θέση υποψηφιότητα για τη δημαρχεία του τόπου. Ήθελε να τον εξελίξει και να τον καλυτερεύσει, τίποτα δεν το φόβιζε από τη στιγμή που δίπλα του είχε άτομα που τον αγαπούσαν και τον στήριζαν με πρώτους να είναι η οικογένεια του! Η Αγγελική, υπερηφανευόταν για τον άνδρα της μόνο που μέσα της φοβόταν και λίγο... απλά, σε μια ενδεχόμενη αποτυχία δεν ήθελε να απογοητευτεί, μα όχι, αυτό δε θα γινόταν αφού ο άνδρας ο δικός της μόνο να διαπρέπει ήξερε.

«...μαμά, ο μπαμπάς τώρα που θα γίνει δήμαρχος εγώ μπορώ να μη πηγαίνω κάθε μέρα στο σχολείο;» ρώτησε η Γεωργία την Αγγελική, η οποία εκείνη την ώρα μαγείρευε το μεσημεριανό μα στην ερώτηση της κόρης της ξέσπασε σε γέλια.

«Τι ερώτηση είναι αυτή αγάπη; Το σχολείο είναι για να πηγαίνεις και να μαθαίνεις γράμματα ώστε μια μέρα να σπουδάσεις και να διαπρέψεις, ύστερα, αν ο μπαμπάς εκλεγεί δε σημαίνει πως θα φτιάχνει και το ωράριο του σχολείου, αλλά ούτε και το ότι θα σου καλύπτει τις μέρες απουσίας.» της απάντησε εκείνη με τη μικρή να μουτρώνει.

«Ναι, αλλά εγώ δε θέλω να ξυπνάω πρωί, πρωί για να πηγαίνω στο σχολείο και η δασκάλα μου είναι πολύ αυστηρή.» συνέχισε η μικρή.

«Είναι αυστηρή ή εσύ τεμπελιάζεις μερικές φορές να κάνεις τα μαθήματα σου;» χαμογέλασε ρωτώντας την η Αγγελική.

«Αφού δε μου αρέσουν τα μαθηματικά, δεν καταλαβαίνω τίποτα... είναι όλα τόσο δύσκολα και τόσο πολλά σε πληροφορίες που χάνομαι.»

«Όλα έχουν τον τρόπο τους... για να τα μάθεις και να τα κατανοήσεις, η Ευτυχία πως τα καταφέρνει;»

«Η Ευτυχία κάθεται όλη μέρα πάνω από τα βιβλία...» έδειξε φρικαρισμένη η Γεωργία «...άλλωστε τι να τα κάνω τα μαθηματικά; Εγώ στην τηλεόραση δε θα λέω στον κόσμο πόσο κάνει 1+1...» αστειεύτηκε η Γεωργία.

«Τηλεόραση;» έσμιξε τα φρύδια η Αγγελική.

«Ναι, αφού θα γίνω δημοσιογράφος...» επανέλαβε για άλλη μια φορά, όπως έκανε πάντα η Γεωργία.

«Θα λες τις ειδήσεις;» ο Νικόλας ρώτησε μόλις μπήκε μέσα στην κουζίνα χαρούμενος, ένας όμορφος και ψηλός νεαρός σαν τον πατέρα του στα νιάτα του κοντά στα είκοσι κάτι.

«Χμ... ναι! Αλλά θέλω και να πάρω συνέντευξη από τον πρωθυπουργό της χώρας.» σχολίασε η μικρή.