Όσα χρόνια κι αν περάσουν #Wattys2016

Κεφάλαιο 14

Στην κηδεία της Αλεξάνδρας παραβρέθηκαν λίγοι συγγενείς με τους γονείς της Αγγελικής να συμπεριλαμβάνονται ανάμεσα σε εκείνους, πως άλλωστε να απουσίαζαν αφού η Πηνελόπη ήταν αδερφή της. Η Αγγελική, υποβασταζόμενη στο πλευρό του Παύλου με μάτια πρησμένα από το κλάμα και ένα μυαλό γεμάτο κουβάρι μετά από δέκα χρόνια ξανά ήρθε αντιμέτωπη με τους γονείς της... με τον Παναγή να σαστίζει στην εικόνα της κόρης του και του Παύλου Αποστολάκη τον οποίο νόμιζε ακόμη στην Αμερική. Κρύος ιδρώτας τον έλουσε, ας μην αναφέρω την ταραχή που πήρε μόλις άκουσε και από τρίτα στόματα τα αρραβωνιάσματα του ζευγαριού τα οποία έγιναν με την ευχή της Αλεξάνδρας λίγο καιρό πριν.

Ο Παύλος, μόνο με το βλέμμα του αν γινόταν θα μπορούσε να τον σκοτώσει! Τα μάτια του είχαν μέσα τους θυμό και οργή για εκείνον, για τον πατέρα του, για την δική του μητέρα... ενώ ακόμη αναρωτιόταν αν η Πηνελόπη θα μπορούσε να ήταν συνένοχος σε κάτι τέτοιο. Όσα χρόνια την θυμόταν στο αρχοντικό ήταν κάθε τι άλλο από γλυκιά και καλόκαρδη, μπορεί μερικές φορές να γινόταν αυστηρή, αλλά είχε το δίκιο της τις περισσότερες φορές αφού εκείνος και τα αδέρφια του έκαναν αταξίες... Όμως όχι, εκείνη η γυναίκα δεν γινόταν να ήταν τέρας. Κάτι μέσα του τον διαβεβαίωνε.

Το μυαλό του από την στιγμή που η συγχωρεμένη Αλεξάνδρα τους εκμυστηρεύτηκε το μεγάλο μυστικό άρχισε να στροφάρει. Έπρεπε να βρουν την οικογένεια που τους είχε πάρει το παιδί, έπρεπε εκείνο το παιδί πάση θυσία να το γνωρίσουν, να το κρατήσουν στην αγκαλιά τους... έπρεπε να είναι κοντά τους και ύστερα όλοι οι υπαίτιοι θα έπρεπε να πληρώσουν για όλα τους τα σφάλματα μεγάλα και μικρά! Αν και η Δέσποινα με τον Μανώλη είχαν πολλές αμαρτίες φορτωμένες στην πλάτη τους, με τη μεγαλύτερη εκείνη που απαρνήθηκαν και δίχως ενοχές έδωσαν τον εγγονό τους για παράνομη υιοθεσία. Αυτό όμως δεν αναιρεί πως επί χρόνια έκαναν αμαρτίες πάνω στις ζωές των παιδιών τους, που δεν τους άφηναν να ζήσουν ελεύθεροι και τους επέβαλαν δικά τους θέλω, δικές τους προσδοκίες και όνειρα καταπιέζοντας τους σε μια ζωή ξένη και ανούσια... όμως έως εκεί, ο τροχός γυρίζει και δεν ξέρεις τι τροπή μπορεί να πάρει!

Η Πηνελόπη πάνω στο πένθος της πήγε αυθόρμητα να πλησιάσει την κόρη της, η γερή όμως λαβή του Παναγή εγκλώβισε το μπράτσο της για να την σταματήσει... τον κοίταξε για λίγα λεπτά παρατεταμένα με το βλέμμα της να είναι απροσδιόριστο, μα σίγουρα, βαθιά μέσα σε εκείνα τα δύο σκούρα μάτια κρυβόταν το μίσος για τον άντρα με τον οποίο είχε περάσει σχεδόν τη μισή της ζωή. Με δύναμη απέφυγε το άγγιγμα του και έτρεξε προς το μέρος της κόρης της, δίστασε, στάθηκε για λίγο να την παρατηρεί στην αγκαλιά του αρραβωνιαστικού της και αναρωτήθηκε τι κακό είχε κάνει σε εκείνους τους δύο... διότι και εκείνη ήταν συνένοχος από την στιγμή που δεν είχε εναντιωθεί στα θέλω των υπολοίπων. Μα πως; Ήταν τρεις και ήταν μια, θα την κατασπάραζαν...