Όσα χρόνια κι αν περάσουν #Wattys2016

Κεφάλαιο 17

Σε διάστημα μικρότερο των τριών μηνών όλα τα κατάλληλα έγγραφα ήταν έτοιμα με τον Παύλο, την Αγγελική και τον Nick ή Νικόλα εις την ελληνική γλώσσα να είναι έτοιμοι να ταξιδέψουν ως την Αθήνα όπου ύστερα θα επιβιβάζονταν στο πρώτο καράβι για τα Χανιά. Όλα είχαν αλλάξει ριζικά, οι δύο ήρωες μας κατά κύριο λόγο ήταν αλλιώτικοι και πιο ζωντανοί, χαρούμενοι έχοντας στο πλευρό τους το μικρό τους αγόρι το οποίο μέρα με τη μέρα δενόταν μαζί τους ολοένα και περισσότερο. Το μεγάλο βέβαια πρόβλημα της Αγγελικής ήταν η επικοινωνία της με τον μικρό, έπρεπε να κάνει εντατικά μαθήματα για να μάθει τα αγγλικά ενώ παράλληλα ο Παύλος θα προσπαθούσε όσο μπορούσε να βοηθήσει τον μικρό και με τα ελληνικά... ακόμη και λίγες λέξεις ή τα βασικά ήταν αρκετό, ένα μεγάλο βήμα για τον μικρό ο οποίος θα ήξερε τη μητρική του γλώσσα. Η χαρά του παιδιού τι να λέμε τώρα, δεν ξεκολλούσε από την Αγγελική ή τον Παύλο... η λέξη μαμά και μπαμπά αντίστοιχα τους ανέβαζε στον έβδομο ουρανό, η ζωή τους είχε άλλο νόημα, άλλη γεύση!

Όμως τίποτα δεν είχε τελειώσει! Μπορεί τα διαδικαστικά όσον αφορά το παιδί να είχαν γίνει, όμως εκκρεμούσε ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο που δεν ήταν άλλο πέρα από την τιμωρία των υπαιτίων! Ο Ηρακλής Φιλίππου μια μέρα θα καλούνταν από το δικαστήριο Αθηνών να παραστεί στη δίκη μαζί με τους άλλους ενόχους που δεν ήταν άλλοι από τον Μανώλη Αποστολάκη, Παναγή Βλατάκη και Δέσποινα Αποστολάκη... η Πηνελόπη θα αναρωτιέστε γιατί απουσίαζε! Ο Παύλος την είχε απαλλάξει, ήξερε πως εκείνη η γυναίκα ήταν αθώα και πως οι μόνοι υπεύθυνοι ήταν οι γονείς του μαζί με τον πατέρα της Αγγελικής! Η διάρκεια της δίκης ήταν γύρω στους έξι μήνες μαζί με τις αναστολές και όλα τα παρεμφερή που συνέβαιναν... αλλά είναι νωρίς για αυτό το μέρος της ιστορίας!

Ο μικρός μόλις ανέβηκαν στο αεροπλάνο και εκείνο απογειώθηκε έκπληκτος και τρομαγμένος κουλουριάστηκε στην αγκαλιά της μαμάς του η οποία χαμογελαστή τον δέχτηκε ανταλλάσοντας ματιές αγάπης με τον Παύλο ο οποίος πλέον ήταν πλήρης... όπως και η Αγγελική άλλωστε, η οποία μετά από δέκα χρόνια ξανά είχε βρει τη ζωή της! Μπορεί τα δέκα χρόνια που πέρασαν να είχε συμφιλιωθεί με τη φυγή του Παύλου, τον ''χαμό'' του παιδιού τους μα μέσα της την έκαιγε το γιατί να ήταν η τύχη αυτή... γιατί να μη μπορούσε να ζήσει ευτυχισμένη πλάι στον άνθρωπο της καρδιάς της τον οποίο ποθούσε όσο τίποτε άλλο. Μα να που η ζωή της έδινε μια άλλη ευκαιρία την οποία δε θα άφηνε χαμένη, θα την κρατούσε ανάμεσα στις χούφτες της σφιχτά... και θα τη ζούσε όπως έπρεπε.