CRAZY IN LOVE

Final - Evli, Mutlu, Çocuklu

**Şarkı sözleri elbetti ki uyumlu, bakmanız lazım...  Aslında bir de Jason derulo marry me koymak istemiştim medyaya ama maalesef tek şarkı hakkım vardı ben de bunu seçtim. İyi okumalar ve dinlemeler ^^

**** (4 yıl 3 ay sonra)

"Baek, her şey hazır değil mi? Birazdan çıkacağız evden çünkü." telefon kulağımda Baekhyun'dan onay beklerken bir yandan da kol düğmelerimi iliklemekle meşguldüm.

"Hazır, Luhan sen merak etme. Ben gerekli işareti verdiğimde söyleyebilirsin."

"Çok heyecanlıyım. Her şey yolunda gidecek mi sence? Ya kötü bir şey olursa?" Anlık bir tedirginlikle sorduğumda Baekhyun telefonun ucundan keyifli bir kahkaha atmıştı.

"Aksi söz konusu bile olamaz. Bugün çok güzel olacak ve ikiniz de asla unutamayacaksınız."

"Hele bir ona evlenme teklifi edeceğim anı unutsun, kafasını kopartırım zaten..." Evet, yanlış duymamıştınız, Sehun'a ben evlenme teklifi edecektim. Bunu ondan önce ben yapacaktım, yapmalıydım.

Yani, biliyorum ilişkimizde baskın olan taraf en başından beri Sehun'du ki bu durumda da onun teklif etmesi normal koşullar altında beklenir bir şeydi. Ama ben bizim hikâyemiz böyle sıradan olsun istemiyordum.

Sehun hayatıma gireli 6 yıldan biraz fazla olmuştu ve bugün ise bizim birlikteliğimizin tamı tamına 5. yılıydı. O beni koskoca 5 yıldır hala ilk günkü kadar delice bir aşkla seviyor, ben ise ona her gün daha fazla aşık olmanın yarattığı eşsiz hissi tadıyordum.

Dolu dolu geçen o 5 yıldan beri değil ayrılmak doğru düzgün kavga dahi etmemiştik. Çünkü karşımdaki kişi Sehun'du ve onun gibi biriyle kavga etmek için ufacık da olsa bir açığının olması ya da ilişkinizde bazı şeylerin yolunda gitmemesi lazımdı. Ama bizim ilişkimiz kusursuz bir şekilde ilerliyordu, her şey yolundaydı üstelik Sehun da açığı olamayacak kadar mükemmel bir sevgiliydi. Bana karşı her zaman ilk başlardaki gibi aşkla bakan, anlayışlı, sevgi dolu, güler yüzlü ve en ufak hareketimle bile memnun olan birisiydi o.

Tabii bir de işin bu kadar uzun zamandır beraber olup, birbirimizi konuşmadan anlayacak kadar iyi tanıyor olmamız boyutu vardı. 6 yıl birbirimizi tanımak ve birlikte anılar biriktirmek için oldukça uzun bir süreydi. Biz ise bu süreyi beraber yaşayarak daha da fazla değerlendiren kesimden sayılırdık.

Lise bitince kendi isteklerimiz doğrultusunda aynı üniversitenin aynı bölüme kaydolmuş ve üstüne bir de şehir dışında olduğu için ev tutup birlikte 4 yıl boyunca yaşamıştık. Bu da bizi resmi olarak olmasa da zamanla evli çiftler gibi bir hale getiren etkendi.

Ve ben oldukça uzun bir zamandır ilişkimizi resmileştirmek istiyordum ki Sehun'un da bunu en az benim kadar istediğinden emindim. Sadece ikimiz de okul bitmeden evlenmeyi mantıklı bulmadığımız için beklemeyi tercih etmiştik. Üstelik resmi olmamasının dışında zaten evli çiftlerden pek de bir farkımız yoktu bunca yıldır.

Yani en azından üniversite bitip evimize dönene kadar bu durum böyleydi. Okulu başarıyla bitirip mezun olalı neredeyse 5 ay olacaktı ve artık kendi evlerimize -her ne kadar benim için ev demek Sehun'un yanı demek olmuş olsa da burada da ailem vardı- dönmüştük.

Ama ben bu 5 aydır hiç olmadığım kadar zorlanıyordum. Çünkü 4 yıl boyunca her gün uyandığımda ilk Sehun'un yüzünü görmek, evimize her geldiğimde onun beni aşkla karşılaması ya da ona kapıyı hep aynı heyecanla benim açmam, gerekli işleri birlikte yapabilmemiz ve günün sonunda yine onun kolları arasında uykuya dalmak hayatımın en güzel dilimini oluşturuyordu.

Şimdiyse son birkaç aydır ailelerimizin yanında olduğumuz için tüm bu anlardan mahrum kalmak işkenceden farksızdı benim için. Geceleri Sehun olmadığı için bir türlü uyuyamıyor, sabahları kalktığımdaysa Sehun'u ve kokusunu hissedemediğim için sürekli huysuzlanıyordum. Gün içinde onu görene kadar da agresif ruh halinden bir türlü kurtulamayan biri haline gelmiştim. Çünkü kısa bir süre öncesine kadar her an her dakika ilk onu yanımda görürken şimdi günde birkaç saat görmek yetmiyordu haliyle.