Ο Μποξέρ

Κεφαλαιο 22

Σας παρακαλω να πατατε το αστερακι και να κανετε σχολια, γιατι ετσι με βοηθατε να συνεχιζω την ιστορια. Ευχαριστω για οσους και οσες δεν με γραψουν😍
Καλη αναγνωση❤💘😘

Περιμενουμε ακομα εξω απο το δωματιο σε αναμμενα καρβουνα, ενω οι γιατροι προσπαθουν να συνεφερουν τον Χρηστο.

Αν του συμβει κατι δεν θα το αντεξω!

Ενας γιατρος βγαινει εξω απ' το δωματιο και τρεχουμε προς αυτον.

   -"Θα ζησει;;;;", ρωταω και η φωνη μου σπαει.

   -"Ειναι πολυ τυχερος ο φιλος σας. Μολις που προλαβαμε να τον κρατησουμε στη ζωη. Ειμασταν σιγουροι πως δεν θα καταφερναμε να τον σωσουμε, αλλα εχει πολυ δυνατο και ανθεκτικο οργανισμο", λεει ο γιατρος χαρουμενος.

Αμεσως ενα χαμογελο σχηματιζεται στα χειλη μου και νιωθω μια απεριγραπτη χαρα μεσα στο στομαχι μου.

   -"Μπορουμε να τον δουμε;;;", ρωταω περιμενοντας να ακουσω την απαντηση που θελω.

   -"Ναι μπορειτε, αλλα ενας-ενας", μας απανταει ο γιατρος και εγω κανω νοημα στον κ. Σπυρο να μπω πρωτη.

Μπαινω μεσα και βλεπω πως δεν εχει ξυπνησει ακομα.

Ειναι τοσο ψυχρος, τοσο αψυχος......

Το δερμα του εχει παρει αυτο το ασπρο χρωμα του πεθαμενου και τα χειλη του ειναι ελαφρως μελανιασμενα.

Παιρνω αθορυβα μια καρεκλα και την τοποθετω διπλα του.

Μπορειτε να διανοειθητε πως ο Χρηστος ηταν στην ζωνη αναμεσα απο την ζωη και τον θανατο.

Αλλα τα καταφερε, γιατι ο εσωτερικος του εαυτος που ειναι ξυπνιος ηθελε να παλεψει και να ζησει, επειδη θα πεθαινε τοσο αδικα σε τοσο μικρη ηλικια.

Καθομαι στην καρεκλα και του πιανω το χερι.

Ακομα και τωρα νιωθω αυτον τον ηλεκτρισμο να διαπερναει το δερνα μου και καταλαβαινω πως οι πρωτες πεταλουδιτσες στο στομαχι μου εκαναν την εμφανιση τους.

Δεν ξερω αν χαιρομαι που τον βλεπω και του πιανω το χερι ή επειδη ειναι τελικα ζωντανος και καταφερε να νικησει τον θανατο.
Βαθια μεσα μου το 'ξερα. Το 'ξερα πως δεν θα πεθαινε γιατι δεν γινοταν να φυγει απο εμενα. Δεν μπορω να τον αποχωριστω......

Μου ειναι αδυνατον.......

Χαμηλωνω το κεφαλι και το ακουμπαω πανω στα ενωμενα χερια μας.