Sessizlik beynine hücum eden bir düşünce gibi zehirliyor her hücreyi hasta ediyordu...
Tutunamıyordu mutlu hayallere düşünce mahzenleri pare pare simsiyah olmuştu...
Yağmur yağıyordu sel gidiyordu kayıp alenendi topraklar yerlerinden oynuyor insanlar ürküyordu...
Bir savaş gibiydi karışıktı kendini kaybedenler çoktu...
Ne yapılacak belli değil suyun nereye akacağı gözükmüyordu...
Korku her insanın gözlerinden görülüyordu...
Umut tükenmiş ölümü bekleyen yaralı gibi faydasızdı yaşamak...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UMUT IŞIĞI
ŞiirKüçük bir umuttur belki yalnız kalışlar... Belki de duygulardı insanı kandıran...
