Nothing More (Greek Translation)

Κεφάλαιο 7

Τραγούδια για αυτό το κεφάλαιο είναι:

Never Forget You – Zara Larson & MNEK

Like I Would – Zayn

Lost Boy – Ruth B

Ένιωσα τον λαιμό μου να τραντάζεται όταν η Dakota είπε ότι την άφησα και αναρωτιέμαι αν η έκφραση μου μοιάζει με αυτό που νιώθω. Δεν θα ήμουν έκπληκτος αν έμοιαζε.

«Τι;» ρωτάει, ανέκφραστη, καθώς συνεχίζω να την κοιτάζω.

Δεν θα μπορούσε να σκέφτεται ότι ήταν λάθος μου. Δεν είχα επιλογή.

Δεν υπάρχει τρόπος να νιώθει ότι ήταν επιλογή μου να μετακομίσουμε μακριά. Θα πάρω λίγα λεπτά να σκεφτώ την απάντηση μου, δεν θέλω να είμαι σκληρός ή να πω κάτι λάθος. Αυτό είναι ένα ευαίσθητο θέμα για αυτήν και δεν θέλω να την πληγώσω.

Αναστενάζοντας, παίρνοντας μία ανάσα λες και θα γεμίσει το μυαλό μου με τις σωστές λέξεις, αντί για τους πνεύμονες μου.

«Δεν ήθελα να φύγω, δεν είχα επιλογή.» Κράτησα την φωνή μου σιγανή, αλλά ελπίζω να ακούσει την ευαισθησία στις λέξεις μου.

Ο τύπος στο διπλανό τραπέζι μας κοιτά για ένα δευτερόλεπτο, μετά στρέφει την προσοχή του πάλι στο λάπτοπ.

«Αυτό δεν το έκανε να πονά λιγότερο. Εσύ έφυγες, ο Carter έφυγε, ο μπαμπάς μου...»

Άρπαξα και τα δύο της χέρια και τα έσφιξα ανάμεσα στα δικά μου. Ξέρω τι κάνει. Είναι αναστατωμένη για την σχολή κι έτσι προβάλλει τον θυμό της και το άγχος της σε μένα. Πάντα είχε αυτή την συνήθεια, και την ενεργοποιούσα.

«Δεν θα πήγαινα πουθενά αν είχα επιλογή, η μαμά μου μετακόμιζε και δεν μπορούσα να μείνω στο Michigan. Το ξέρεις αυτό.» Είμαι ευγενικός μαζί της, ο τρόπος που θα επιτιθόταν ένα πληγωμένο ζώο.

Ο θυμός της υποτιμάται αμέσως και αναστενάζει. «Το ξέρω. Συγγνώμη.» Οι ώμοι της έπεσαν.

«Μπορείς πάντα να μιλάς σε μένα για όλα.» Της υπενθυμίζω.

Ξέρω πως είναι να νιώθεις ένας μικρός άνθρωπος σε μία μεγάλη πόλη. Δεν έχει μιλήσει για φίλους εκτός από την Maggy, και τώρα ξέρω ότι είναι φίλη με τον Aiden, για κάποιον απαίσιο λόγο που πρέπει να ανακαλύψω.

Η Dakota κοιτά προς την πόρτα και αναστενάζει πάλι. Δεν νομίζω ότι έχω ακούσει ένα άτομο στην ζωή μου να αναστενάζει τόσο πολύ.

«Είμαι καλά. Θα είμαι καλά. Απλά χρειαζόμουν μία διέξοδο, υποθέτω.» Σηκώνει τους ώμους της, και παρατηρώ την ανατριχίλα που καλύπτει το γυμνό της δέρμα. Πρέπει να έχει κρυώσει, φορώντας τόσο λίγα ρούχα.