Trust Me

Chapter 12

Movie Night

  Evet sonunda söyleyebildim. Bunun için 3 aydır uğraşıyordum. Doğru bir şey mi yaptım bilmiyorum ama umarım doğrudur. Bunları düşünürken elimde bir sıcaklık hissettim. Harry masada olan elimi ellerinin arasına almıştı. Başımı kaldırıp yeşil gözlerine odaklandım.

"Evet söyleyeceğim şey buydu. Bunu sadece sana söylüyorum. İlk ve gerçek."

Masanın üzerinden bana daha da yaklaştı. Ben de kendimi ona doğru eğilirken buldum. Dudaklarını kulağıma yaklaştırdı. İpeksi sesi irkilmeme neden oluyordu. 

"Ben de seni seviyorum ve inan bana bu da gerçek."

İlk dememesi beni üzmüş olsa da bu anı bozmak istemediğim içim sustum.

Geri çekilirken yanağımı öptü. Ben de gülümsedim.

"Bir kızın hayatında ilk olabilmek çok zordur. Eğer bunu başarabildiysem kendimi çok mutlu hissederim." 

"Evet başardın." Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Ellerimi tuttu tekrar. Sessizce oturuyorduk ama telefonumun çalmasıyla kendime geldim.

Annem ...

"Efendim anne?"

"Canım nerde kaldın merak ettik."

"Geliyorum şimdi. "

"Tamam, bir de şey, biz babanla evleneceğimiz tarihi kararlaştırdık önümüzdeki pazar olacak."

"Ahh, ama 4 gün var!"

Harry'nin bakışlarını üzerimde hissettim.

"Ben sana demiştim erken olacağını biliyordun."

"Evet tamam anne merak etme söylenmiyorum. Peki arkadaşlarımı çağırabilir miyim?"

"Tamam ama çok abartma 2-3 kişi olsun."

"Tamam hadi eve geliyorum ben görüşürüz."

"Tamam canım."

Telefonu kapattıktan sonra meraklı bir çift gözle karşılaştım. 'Noldu?' der gibi bakıyordu.

"Annemle babam tekrar biraraya gelmeye karar verdiler. Nikah bu pazarmış."

"Gerçekten mii, çok sevindim buna!! Tarih çok yakın. Hiç telaş yapmadın kıyafet konusunda?"

"Beni biliyorsun, kıyafet dolabında kitap saklayan insanım."

"Hahaha doğru. Ama yine de güzel bir şeyler almak lazım."

"Bakarız o zamana. Cumartesi alırım heralde." Benden daha meraklı kıyafete, hah.

"Tamam. Peki ben davetli miyim?"

"Deli misinn? Tabii ki!!" Gülümsedi. Ben de karşılık verdim.

"Harry, bu arada sanırım kalkmamız gerekiyor annemler merak etmişler."

"Tamam prenses sen nasıl istersen."

Kalktı sandalyemi çekip kalkmama yardım etti. Sanki çok abartıyordu. Alışık değilim. Gerçekten. 

Arabaya doğru yan yana yürüyorduk. Birden elimi tuttu. Ben de geri çekmedim. Yolda öyle yürümeye devam ettik. Kalbimin çarpıntısını duymuyordur diye Tanrı'ya sessizce dua gönderdim. Arabaya gelince yine kapıyı açtı ben de içeri geçtim. Kendi de arabaya bindi ve eve doğru gitmeye başladık. 

"Harry?"

"Efendim prenses?"

"Ben sana isim bulamadım. Mr. çok duyarlı biraz uzun geliyor."