Someone (Ilse DeLange)

1.

(Vanuit Ilse)

"Doe maar een cola voor mij?", zei ik. Ik stond in een café bij mij in de buurt, "komt eraan", zei de barman. Ik legde het geld vast neer en ging op de kruk zitten. "Hier", zei de barman terwijl hij mijn glas cola neerzette. "Bedankt", ik schoof het geld naar hem toe en haalde toen mijn telefoon te voorschijn, waar bleef Lexie nou? Ik smste Lexie snel dat ik er al ben en pakte toen mijn schrift. Plotseling liep er iemand tegen me aan, van de schrik stootte ik mijn cola om, over mijn schrift heen. "Sorry, ik keek niet uit", zei de jongeman die me omver liep, ik schatte hem niet veel ouder dan mij. "Nee, dat merkte ik", zei ik nogal boos. Niet al die liedjes die ik met zoveel energie geschreven had, dit was gewoon een ramp. "Het spijt me echt heel erg, kan ik iets doen om het goed te maken?", vroeg hij. "Een nieuw glas cola voor me halen, laten we daar eens mee beginnen, dan hebben we het later over het feit dat je mijn liedjes hebt verpest", zei ik. "Doe ik", zei hij. "Ik ben Ilse trouwens", zei ik, "sorry, dat ik meteen zo boos was, maar het ging over het schrift waar ik al bijna 10 jaar liedjes in schrijf, en ik ben toch wel een beetje bang dat dat nu voor niets lijkt te zijn". "Hallo Ilse, leuk je te ontmoeten, ik ben Bart en het spijt me heel erg". "Het is al goed", zei ik, ik was nog wel boos, maar hij had nu vaak genoeg sorry gezegd. Ik keek om me heen, nog steeds was Lexie er niet. "Had je hier met iemand afgesproken?", vroeg Bart. Ik knikte, "ja, met een vriendin, ze zou er een 10 minuten geleden zijn". "Die is óf heel laat, óf er is iets tussen gekomen". Ik knikte, "tell me something I don't know". Hij begon te lachen, ik keek hem vreemd aan. "Die blik die je er bij trekt terwijl je dat zegt, gewoonweg geniaal", ik begon ook te lachen.

Een uur later kreeg ik een sms'je van Lexie dat ze de tijd vergeten was en er nu aankwam. Ik zei het tegen Bart en we wisselden nummers uit en toen ging hij langzaam weg.

Ik bestelde nog maar twee cola, zodat er zo meteen ook meteen iets stond voor Lexie. Zodra ik haar zag aankomen stond ik op om haar een knuffel te geven, "sorry, ik was aan het leren en de tijd vergeten", zei ze. "Kan gebeuren, toch?", vroeg ik, "het zou mij ook kunnen overkomen, behalve dat ik niet meer studeer dus dat dat een beetje raar zou zijn". Ze begon te lachen en we gingen weer rustig zitten. Toen vertelde ik haar over Bart en hoe mijn afspraak deze week bij een platenlabel ging zijn en over hoe het de afgelopen week was!

Sophie