Someone (Ilse DeLange)

16.

(Vanuit Ilse)

"Lieverd, ik vind het allemaal wel een beetje snel." Zei mijn moeder. Ik was bij mijn ouders om nog wat spullen op te halen. "Hoezo dat dan?" Vroeg ik terwijl ik tegenover mijn moeder op een keukenstoel plofte. "Gewoon... Ik weet dat jullie van elkaar houden, maar misschien hadden jullie nog even moeten wachten met samenwonen." Zei mijn moeder. "Mam, we wilden het allebei gewoon heel graag en het gaat echt goed." Probeerde ik mijn moeder te overtuigen. Mijn moeder glimlachte. "Dat weet ik wel liefje, ik mis je gewoon." Ik grinnikte. "Ik jou ook wel hoor mam." "Maar, jullie doen het rustig aan toch?" Vroeg mijn moeder nu een beetje bezorgd. "Nee, ik ben zwanger." Zei ik met een serieus gezicht. "Dit meen je niet Ilse..." Stamelde mijn moeder. Ik schoot in de lach. "Nee natuurlijk niet mam, kalm." Mijn moeder lachte nu ook. "Ik schrok me dood! Wil je dat nooit meer doen?" Zei ze lachend. Ik knikte. "En we doen rustig aan, maak je geen zorgen. Je hoeft nog niks te verwachten de komende jaren." Glimlachte ik. "Mooi. Hoe dan ook, ik ben blij voor je." Zei mijn moeder. Ik stond op en gaf haar een kus op haar wang. "Dank je mam." Zei ik.

Toen ik thuiskwam stond Bart al in de deuropening op me te wachten. "Hey liefje." Zei hij toen ik aan kwam lopen en hij gaf me een kus. "Hoe was het bij je ouders?" Vroeg hij toen we naar binnen liepen. "Goed hoor." Was mijn antwoord. "Hier ook alles goed?" Bart knikte. "Ik heb je gemist." Ik lachte. "Zolang ben ik niet weggeweest." Grinnikte ik. "Nou en?" Glimlachte Bart. Ik lachte en gaf hem een kus op zijn wang. Bart pakte me vast en zoende me. Ik glimlachte en zoende terug. We werden gestoord door de deurbel. "Ik ga wel." Glimlachte ik en ik liep naar de deur. Toen ik hem opende zag ik een man en een vrouw staan. "Hallo, wij zijn jullie buren." Zei de vrouw. "Oh hoi! Kom binnen!" Glimlachte ik. Bart en ik stelden ons voor en even later zaten we aan de koffie. "Jij bent het meisje die we hoorden op de radio laatst." Merkte de man ineens op. "Dat zou best wel eens kunnen ja." Glimlachte ik. Ik moest er nog steeds aan wennen dat mensen mij herkenden. "Dus wij wonen gewoon naast een bekende Nederlander?" Vroeg de vrouw. Ik lachte. "Soort van."

Die avond lag ik dicht tegen Bart aan in bed. Dit vond ik echt het fijnste aan samenwonen. Niemand deed moeilijk over samen slapen, niemand controleerde wat we deden en we hoefden ook niet stiekem te doen, wat we bij mij thuis wel altijd moesten. "Hoe fijn is het dat we nu samen wonen..." Zei Bart. Ik glimlachte. "Heel fijn. Ik wil nu al niet meer anders." "Ik ook niet." Zuchtte Bart. Ik keek hem aan en gaf hem een kus op zijn lippen. "Ik hou van je." Zei hij. Ik glimlachte. "Ik ook van jou..."

Lieke