Someone (Ilse DeLange)

3.

(Vanuit Ilse)
Het was drie dagen later en ik liep het kantoor van het platenlabel in. "Hallo, ik heb een afspraak met mevrouw Kondo", zei ik tegen de baliemedewerkster. "Wat is je naam? Dan kan ik even doorgeven dat je er bent", zei de vrouw. "O, Ilse de Lange", antwoordde ik, "mijn naam is Ilse de Lange". "Ik heb het doorgegeven, die kant op en dan rechts, rechtdoor lopen tot het einde dan naar links en dan de vierde deur aan je rechterhand daar kunt u even wachten tot u wordt gehaald". Ik bedankte de vrouw, pakte mijn gitaarkoffer wat steviger vast en mijn tas en liep de kant op die me was gewezen. Toen ik in de juiste gang stond, zag ik aan weerszijden 3 deuren, hoe moest ik de vierde deur nemen dan? Ik bedacht me dan dat ik gewoon allebei de kanten moest nemen. Toen ik de vierde deur nam, kwam ik in een ruimte uit waar een aantal stoelen stonden. Ik keek op mijn horloge, ik was 5 minuten te vroeg. Ik gaf mijzelf een denkbeeldig klopje op mijn schouder. Na een paar lange minuten ging de deur open en stond er een vrouw in de deuropening. Ik stond op van waar ik zat en liep naar haar toe om haar een hand te geven.

"Ilse de Lange", zei ik en ik stak mijn hand uit. "Hannah Kondo, maar noem me maar Hannah", zei ze, terwijl ze mijn hand schudde. "Fijn dat u even de tijd voor me had", besloot ik nog even te zeggen. "Volg mij maar", zei ze. Ik knikte, we liepen de gang weer op, nadat ik mijn spullen had gepakt. We liepen een paar gangen door, goh, wat was dit gebouw groot en stonden toen stil voor een deur. "Hier moeten we zijn", zei Hannah. We liepen naar binnen en ik zag een kantoor, met een muziekstudio ernaast. Dit was waarschijnlijk haar kantoor. "Ga zitten", glimlachte ze naar mij, "thee? Koffie? Iets anders?". "Ik wil graag een glaasje water als dat kan?", vroeg ik. "Natuurlijk kan dat", zei ze en ze stond meteen weer op, ik dacht om het water te halen, wat ook zo bleek te zijn. Toen ze terugkwam ging ze meteen weer zitten, "hier is je glaasje water", zei ze. Ik bedankte haar en nam het water van haar aan, ik nam direct een slok en zette toen het glas neer. "Dus jij wilt beroemd worden?", vroeg Hannah. "Als je het zo zegt, klink ik echt als een trut", zei ik, "maar ja, eigenlijk wil ik wel beroemd worden". "Heb je al liedjes?", vroeg ze, "want dan kunnen we eigenlijk pas kijken of je echt wat bent". Ik knikte, dat is ook wel logisch ja, "ik heb ook mijn gitaar meegenomen om die reden". "Zullen we dan maar?", vroeg ze, ik knikte direct. Snel haalde ik mijn gitaar uit de koffer en stemde hem nog eventjes. Toen stond ik op en liep in de richting die ze me aanwees. Ik dacht nog snel even na over welk liedje beter zou zijn, uiteindelijk maakte ik een keuze en ging toen staan waar ik van haar moest staan. "Je kan beginnen zodra je er klaar voor bent". Ik begon te tokkelen, zodra ik moest beginnen zong ik:

"The leaves will fall again
The wind comes crawling in
The rain with all it sin
Catches me again
The words went through my wave", langzaam aan werd ik wat rustiger en kwam ik er ook steeds beter in. Zodra het refrein komt, zette ik nog ietwat harder in.

"By the time I made the great escape
I was falling, falling, falling from heaven
And every picture that I drew I saw
You falling, falling, falling from heaven", ik ademde even in en tokkelde wat door voordat het nieuwe couplet begon, ik glimlachte eventjes toen ik merkte dat er tot nu toe nog niks was fout gegaan.

"By the time I made the great escape
I was falling,falling, falling from heaven
And every picture that I drew I saw
You falling, falling, falling from heaven
I got down on my knees and pray
I was calling, calling, calling to heaven
Just in time I made the great escape
I was falling, falling, falling from heaven
Falling from heaven", sloot ik het uiteindelijk af. Ik glimlachte, ik had gewoon geen foutjes gemaakt. "Dat is behoorlijk goed", zei Hannah, "ik denk dat er wel wat gaat komen". Ik glimlachte, dat zou ik zo gaaf vinden. "Ik denk alleen wel dat er ook een band moet komen, want alleen die gitaar is leuk, maar ik zou ook wel een piano en een drum willen horen en misschien, wel een tweede gitaar", zei ze. Ik knikte, dat snapte ik natuurlijk ook wel, in elk geval de drum en de piano snapte ik wel, maar die gitaar ook wel, maar toch minder. "Is goed", zei ik. "Ik wil graag een afspraak maken voor volgende week", zei Hannah, "om verdere afspraken te maken, over die band en het opnemen van de muziek". "Graag", zei ik. "Volgende week, zelfde dag, zelfde tijd?", stelde ze voor. "Ik zal er zijn".

Twee minuten later liep ik weer buiten, ik belde direct Lexie op om te vertellen wat er uit is gekomen. Toen ik ophing, lette ik even niet zo goed op omdat ik mijn telefoon aan het wegstoppen ben en botste ik tegen iemand op. "Sorry", zei ik direct, ik schrok me dood, "sorry, het spijt me, ik had beter moeten opletten". "Het is al goed, had ik wel verdiend na vorige keer", zei de ander, ik keek hem aan en zag dat het Bart is. "O", zei ik, "nog steeds spijt het me, heb je ergens last van?". "Nee, maak je geen zorgen", zei hij, "laten we even ergens heen gaan, want ik zie dat je je gitaar bij je hebt, misschien kan je even iets laten horen". Ik knikte, "als sorry dan", zei ik. Hij lachte, "dan krijg je van mij wat te drinken". Ik lachte en dan pakte ik mijn spullen weer. "Dus waarheen?", vroeg ik. "Wat dacht je van mijn huis?". "Is goed", zei ik. We liepen richting zijn huis dacht ik, als we een minuut of 10 lopen stopte hij. "Wat?", vroeg ik. "We zijn er", antwoorde hij meteen. "O", zei ik. "Kom maar, dan gaan we naar binnen", zei hij. Ik knikte, we liepen richting de deur, hij haalde zijn sleutel uit zijn zak en draaide de deur ermee open. Toen stapten we naar binnen, "welkom in mijn huis", zei hij. "Het ziet er goed uit", zei ik toen we door de woonkamer de keuken inliepen. "Nou, bedankt", zei hij.

"Dus, jij zou wat spelen", zei Bart. Ik knikte, liep naar de gang om mijn gitaar te pakken en nam hem toen mee naar Bart. "Heb je een voorkeur?", vroeg ik. Ik schoof hem mijn schriftje toe, ik had alles overgeschreven in een nieuw schriftje, dus het was allemaal weer leesbaar. "Doe maar die", zei hij terwijl hij een liedje aanwees. 'What does your heart say now' las ik, die was prima.

"Yesterday we kept a safer distance
We walked a borderline that seemed so clear
We crossed that line last night", zong ik, ik zag dat Bart zijn ogen dicht had. Ik zong door en door en door totdat ik bij de laatste zinnen kwam, ik nam daar even de rust.
"Now that its come to this
Is it the same, or has something changed
Now that we have let our guards down
I just want to know, what does your heart say now", breide ik er een eind aan.

"Wat goed, je hebt een hele goede stem", zei Bart. Ik begon te blozen en sloeg hem op zijn schouder snel trok ik mijn hand terug en schudde hem heen en weer, dat deed pijn. Bart begon te lachen, "wat was dat nou voor babyklapje?", vroeg hij toen hij weer een beetje op adem is gekomen. "Jou schouder is gewoon heel erg hard", zei ik nep boos. "Arme jij", zei hij. Toen begonnen we allebei weer te lachen.

4 uur later zaten we in de woonkamer een film te kijken, ik pakte mijn theemok van het tafeltje dat voor ons stond en nam een slok. Toen hoorde ik de zak chips kraken die tussen ons inlag, langzaam richtte ik mijn aandacht weer op de tv voor me. Zodra de film klaar was, richtte ik me weer tot Bart. "Wat voor instrument speel je eigenlijk, je zei dat je het conservatorium deed namelijk", vroeg ik hem. "De drum", zegt hij. "Gaaf", zeg ik, "hoelang al?". "9 jaar denk ik", antwoordde hij. Ik knikte, "gaaf", zei ik nog een keer. "Dat heb je al gezegd", zei hij terwijl hij me begon te kietelen. "Stop s-s-stop-p-p-p", lachte ik. "Wat zeg je dan?", vroeg Bart. "Wil j-j-je a-a-alsjeb-b-blieft-t-t st-t-top-p-pen w-w-want-t-t ik-k-k k-k-krijg-g-g g-g-geen a-a-adem", bracht ik uit. Bart stopte meteen, toen ik weer rechtop zat, sloeg hij zijn armen om me heen voor een knuffel. "Het voelt heel erg vertrouwd met je", zei Bart zodra hij me weer had losgelaten. "Dat heb ik nou ook", zei ik, "ik snap wat je bedoeld". Toen hoorden we een geluid bij de deur vandaan komen en keken we allebei om.

Sophie