Someone (Ilse DeLange)

4.

In de woonkamer stond een vrouw van mijn moeders leeftijd. "Hallo, ik kom even iets langs brengen." Zei ze. "Wat dan mam?" Vroeg Bart. Dit was zijn moeder dus. Die zag ik niet aankomen... "Dat kabeltje wat papa van jou heeft geleend. Trouwens, wie is dit meisje?" Vroeg de vrouw. Ik stond snel op en gaf haar een hand. "Ik ben Ilse. Leuk u te ontmoeten." Stelde ik mezelf voor. De vrouw stelde zich voor als Loes en keek glimlachend naar Bart. "Waar kennen jullie elkaar van?" Vroeg ze belangstellend. Bart en ik keken elkaar aan. Blijkbaar vonden we deze situatie allebei een beetje ongemakkelijk. "We kwamen elkaar tegen in een café." Antwoordde Bart. Ik knikte. "En we kwamen elkaar vanmiddag weer tegen." De moeder van Bart knikte met een glimlach. "Leuk! Goed, ik zal jullie niet langer meer storen. Doei!" Ze drukte een kus op de wang van Bart en verdween toen uit de kamer. Ik grinnikte. "Leuke moeder heb je." "Ja, ze is een beetje raar af en toe." Zei Bart, die zich duidelijk ongemakkelijk voelde. "Zo zijn moeders." Zei ik lachend. Bart lachte nu ook. "Maar goed, hoe lang woon je eigenlijk al op jezelf?" Vroeg ik. "Al een hele tijd eigenlijk. Sinds 2 jaar volgens mij." Antwoordde Bart. "Jeetje." Zei ik. Bart lachte. "Het stelt niet zoveel voor hoor." "Wel voor een braaf meisje dat nog steeds bij haar ouders woont." Zei ik. Bart keek me aan. "Zo braaf ben jij niet." Zei hij. "Niet?" Vroeg ik verbaasd. "Nee, je kent me een paar dagen en je gaat nu al met me mee naar huis. Misschien ben ik wel een hele foute jongen." Zei Bart. Ik begon te lachen. "Dat geloof ik niet. En als dat wel zo is, dan trap ik er vol in."

Die avond zat ik op bed een liedje te schrijven. Of nou ja, ik deed een poging tot. Ik was zo blij dat Hannah me goed vond vanmiddag! Dat was echt een opluchting. Dat was wel echt waar ik het voor doe. Wat kon er nog misgaan? Ik stond op om een nieuw blaadje te pakken toen ik mijn telefoon hoorde. Ik keek en zag dat het Lexie is. Ze vroeg of ze vanavond langs kan komen. Ik antwoordde dat dat wel kan en plofte weer op bed. Niet veel later hoorde ik de deurbel. Ik rende de trap af en opende de voordeur. "Hey!" Zei ik en ik gaf Lexie een knuffel. "Waar zijn je ouders?" Vroeg Lexie toen we naar binnen liepen. "Een feestje." Was mijn antwoord. We ploften op de bank en ik vertelde over mijn afspraak met het platenlabel. "Dus ze was enthousiast?" Vroeg Lexie. Ik knikte. "Ja!" Zeg ik blij. "Ik ben zo blij voor je!" Zei Lexie en ze gaf me een knuffel. "Bedankt." Glimlachte ik blij.

Toen Lexie weg was dacht ik na over Bart. Ik vond het nog steeds een gek idee dat ik bij hem thuis was geweest. Ik kende die hele jongen pas een paar dagen... Maar het voelde heel vertrouwd, net alsof we elkaar al jaren kenden. Super fijn om zo'n vriendschap op te bouwen. Dat had ik wel nodig nu. Ik keek op de klok en zag dat het al twaalf uur is. Ik keek nog even tv en besloot toen om naar bed te gaan. Ik liep naar boven en maakte me klaar. Toen ik eenmaal in bed lag kon ik niet slapen. Ik was gewoon zo blij dat het platenlabel positief over me was! Dat had ik nooit durven dromen. Ik pakte mijn schrift met liedjes en bladerde er doorheen. Het gekke was dat ik bij elk liedje een verhaal had. Ik had geen enkel liedje geschreven waar ik geen gevoel bij had. Het laatste liedje was een liedje over liefdesverdriet. Daar was ik trouwens al lang weer overheen. Elk liedje had een betekenis, en die betekenissen samen waren eigenlijk een soort van portret van mij.

Lieke