Someone (Ilse DeLange)

23.

Langzaam aan werd ik wakker, terwijl mijn hoofd nog steeds bonkte. Ik draaide mij om en keek naar de wekker. Twaalf dubbelepunt zeventien. Kwart over twaalf dus. Was het zo laat al? Ik wilde voorover gaan zitten, maar meteen schoot er een pijnscheut door mijn ribben. Ohja, vergeten. Ik liet mij snel weer op bed vallen. Ik hoorde de deur open gaan en Bart kwam binnen gehinkeld.
"Hey liefje." Begroette Bart mij.
"Heey." Zei ik terug.
"Hoe gaat het nu?" Vroeg hij bezorgd. Ik zuchtte.
"Veel pijn." Bart wees naar het nachtkastje naast mij, daar lag paracetamol en stond een beker met water. Bart overhandigde mij de pilletjes en het glas met water. Braaf deed ik de pilletjes met water in mijn mond en vermaalde het tot hele kleine stukjes. Daarna spoelde ik met water alles weg en beet even door de ranzige smaak heen. Bart legde zijn hand op mijn wang en keek mij trots aan.
"Ik hou van je." Zuchtte Bart en hij plaatste een kus op mijn lippen.
"Ik hou ook van jou." Zei ik met een blij glimlach om mijn gezicht.
"Kom je beneden wat eten? Of zal ik het komen brengen?" Eventjes dacht ik na.
"Als je het wilt komen brengen, zou wel fijn zijn. Opstaan doet pijn met mijn ribben." Bart knikte en hinkelde weer naar beneden. Een kwartiertje later kwam hij weer de kamer in. Hij had twee borden in zijn hand en legde die op het bed.
"Dit is echt om gek van te worden." Zuchtte Bart. Ik gebaarde Bart dat hij ook moet gaan zitten en samen aten we de broodjes op die Bart gesmeerd had. Ik begon al weer te gapen, terwijl ik net wakker was. "Ben je moe?" Ik knikte maar. Bart pakte mijn bord van mijn schoot en zette ze beiden op zijn nachtkastje. Daarna gingen Bart en ik gewoon liggen en ging ik op zijn borst liggen. Zo viel ik een paar tellen later in slaap.

Een paar uur later waren Bart en ik weer wakker. Ineens zat ik, ondanks alle hoofdpijn, te denken, want als we nou gewoon beneden konden slapen, dan hoefde Bart niet de hele tijd die trap op.
"Bart?" Bart keek mij aan. "Kunnen we niet het matras naar beneden doen en dan daar slapen, is dat niet makkelijker?" Vroeg ik en Bart dacht even na.
"Dat is wel inderdaad echt heel veel makkelijker." Zei Bart en even later was het zo ver. Bart en ik duwden het zware matras naar beneden via de trap. Even later hoorde ik glas breken.
"Oeps, dat was het vaasje voor de bloemen." Lachte ik en Bart en ik duwden door, zodat hij een paar tellen later beneden lag. Bart en ik namen het dekbed en de kussens mee. Bart verplaatste het bed naar voor de bank en ik legde de kussens en het dekbed erop. Samen lieten we ons uitgeput op het matras vallen en even later vielen wij beide weer in slaap.