Someone (Ilse DeLange)

22.

Mijn schoonmoeder was totaal niet blij, en dat had ze duidelijk laten merken. Het was ook stom van ons, dat wist ik ook wel. Nu mijn schoonmoeder weg was kon ik eindelijk echt gaan slapen, dacht ik tenminste. Er werd weer op de slaapkamerdeur geklopt en niet veel later ging de deur open. Mijn ouders. "Ilse, zijn jullie helemaal gek geworden?!" Bulderde mijn vader. Ja, die had ik natuurlijk kunnen verwachten. "Hoe haal je het in je hoofd om bij een dronken iemand in de auto te stappen?" Klonk nu de stem van mijn moeder door de kamer. Ik zuchtte. "Ik was net zo dronken hoor." Zei ik zacht. Mijn hoofd bokte namelijk nog steeds en ik voelde me echt slecht. "Ik dacht dat jullie volwassen waren! Dit had ik niet verwacht!" Riep mijn moeder. "Mam, het is goed gekomen." Ik had nu echt even geen zin in een preek van mijn ouders. Dat het dom was wist ik nu zelf ook wel. "Goed gekomen? Jullie hadden wel dood kunnen zijn!" Zei mijn vader. Ik zuchtte. Waarom kreeg alleen ik een preek? Bart reed, dus hij verdiende net zo hard een preek. "Waarom zijn jullie alleen boos op mij?" Vroeg ik. "Bart heeft net al de wind van voren gehad en jij bent ons kind. Je zou goed op jezelf passen heb je gezegd toen je uit huis ging!" Zei mijn moeder. Ze klonk niet eens echt boos, maar eerder bezorgd. "Zoiets als dit gebeurt echt niet meer mam." Probeerde ik mijn ouders te verzekeren. "Aan jou twijfelen we niet, maar Bart, doet hij dit ook nooit weer?" Zei mijn vader. Ik schrok. Begonnen mijn ouders nu te twijfelen aan onze relatie? "Natuurlijk doe ik dit nooit weer. Ik heb niet alleen mijn eigen leven op het spel gezet, maar ook het leven van Ilse en dat is echt ontzettend stom van me en dat neem ik mezelf ook echt kwalijk." Hoorden we ineens. We keken alledrie op en zagen Bart in de deuropening staan. Hoe was hij dan weer naar boven gestrompeld? Ik glimlachte even en Bart hinkelde naar me toe. Hij kwam naast me zitten en aaide even over mijn hoofd. Mijn ouders zuchtten. "We hopen het maar. Zo te zien hebben jullie er in ieder geval van geleerd." Zuchtte mijn moeder. Bart en ik knikten heftig. Natuurlijk hadden we ervan geleerd.

Die avond lag Bart bij me op bed. "Ik snap niet hoe we zo stom hebben kunnen zijn." Zuchtte ik. "Ik ook niet liefje... Het had echt verkeerd af kunnen lopen." Ik knikte. "Voel je je schuldig?" Vroeg ik na een tijdje. "Hoe weet jij dat?" Vroeg Bart verbaasd. Ik glimlachte flauwtjes. "Omdat ik je ken." Bart zuchtte. "Tuurlijk voel ik me schuldig, want ik reed." "Je moet je niet schuldig voelen, want ik was net zo dronken. Het is gewoon de schuld van ons allebei." "Stel nou dat je dood was gegaan." Merkte Bart op. "Maar ik ben niet dood gegaan, dus daar moet je niet aan denken." Reageerde ik. Bart zuchtte. "Oke, wil je na dit nog wel met me verder?" De toon waarop hij het vroeg toverde een glimlachje op mijn gezicht. "Natuurlijk wil ik dat schat, doe normaal." Bart glimlachte en gaf me voorzichtig een kusje op mijn lippen. "Ga maar slapen liefje." Fluisterde hij. Ik sloot mijn ogen en zo viel ik in een diepe slaap.