Someone (Ilse DeLange)

Sophie haar uitleg

Hey allemaal, ik ben dus Sophie en ik ben zeventien jaar oud. Als jullie dit lezen is het 5 januari 2018 óf later, 5 januari 2016 is een dag die ik niet snel zal vergeten, net als de dag daarvoor en de dag daarna. Ik schrijf dit een aantal dagen eerder, op 27 december. Mijn verhaal begint een aantal jaar eerder op ongeveer 19 december 2012, ik zit dan in de eerste en heb die zomer vlak voor de vakantie mijn oma verloren aan ouderdom, ze is in haar slaap overleden, mijn opa en oma zijn gescheiden toen mijn vader nog een kind was en ik had gen fantastisch contact met mijn oma, de zaterdag na haar dood is ze gevonden. Die september ben ik dus begonnen op een nieuwe school, ik kwam in een klas waar ik de enige was die naar VWO wilde en ik paste dus niet helemaal in ons klassen beeld. Buiten mijn klas had ik wel vrienden met wie ik het goed kan vinden. Dat waren er vooral drie en ik noem ze nu even Lara, Ineke en Hannah. Ik was als eerste bevriend met Ineke en ik had eigenlijk een behoorlijk vooroordeel over Hannah. Lara had ik nauwelijks gesproken nog. Later raakte ik heel close bevriend met Hannah ook en door Hannah kwam ik in contact met Lara, we waren de Mutsen en spraken veel met zijn vieren of drieën af, want Lara sprak ook vaak af met anderen buiten ons en deed veel buiten school. De Mutsen was onderdeel van een grotere vriendengroep waar ook Greet in zat, Greet is een van de sterkste mensen die ik heb leren kennen, Greet heeft kanker gehad toen ze jonger was en heeft dat overleefd, Greet en ik zijn nooit de beste vriendinnen geweest, maar we deelden dezelfde vriendengroep. Sinds november dat jaar was mijn opa ernstig ziek en het ziekenhuis had veel moeite met het uitvinden wat er nou precies aan de hand was. Hij lag al gauw in het ziekenhuis en rond sinterklaasavond kregen we te horen dat het ernstiger was dan we dachten, maar wat exact wisten we nog niet. Hij moest in het ziekenhuis blijven en mijn ouders gingen bijna elke avond langs. Ik had mijn vader gevraagd of ik ook een keer mee mocht en natuurlijk mocht dat, maar als het dan puntje bij paaltje kwam durfde ik niet en kwam ik met een smoesje, ik moest nog sporten, een belangrijke toets de volgende dag dus ik moest echt op tijd gaan slapen, ik had nog huiswerk, ik moest nog leren, ik sprak ook wel eens op het laatste moment af met mensen. Ik durfde echt niet. Ik was er niet eerlijk over naar mezelf, en ik durfde al helemaal niet eerlijk te zijn naar anderen, ik denk dat Ineke en Hannah wel iets konden vermoeden, maar ik heb het er nooit met ze over gehad. Die kerstvakantie zouden we eigenlijk gaan skieën, maar tot het laatste moment bleef dat onzeker. Ik was 's ochtends met de fiets van een vriendinnetje naar school gegaan in verband met het kerstgala twee avonden daarvoor en ik had de dag daarvoor haar sleutel pas gekregen. Eigenlijk moest ik lopen, maar Ineke zag me en heeft me achterop genomen en heeft me thuis gebracht. Thuis kreeg ik te horen dat ik en mijn zusjes zouden gaan, samen met mijn moeder. Mijn vader bleef thuis met mijn broertje. Rorie, Loes en ik pakten snel onze spullen en al gauw zaten we in de auto, onderweg besloten we nog langs mijn opa te gaan. Ik ben heel blij dat we dit hebben gedaan. Ik heb mijn opa hier nog een knuffel en een kus kunnen geven. Daarna stapten we in de auto en reden door. We waren in Oostenrijk met een ander gezin en we hadden het super gezellig. Na twee of drie dagen kregen we over de telefoon van mijn vader te horen dat mijn opa witte bloedcel kanker had en terminaal was. Hij zou waarschijnlijk het einde van de kerst niet halen. We vroegen of we terug moesten komen, mijn vader sloeg het af, we konden daar toch niks doen. De dagen daarna hadden we het gezellig, maar toch zat er altijd een stemmetje in mijn achterhoofd dat het elk moment mis kon gaan. De dag na de kerst hadden we weer geskied en zaten we in de bus terug, ik was in gesprek met Toran, de zoon van onze vrienden van mijn leeftijd. We hadden het over mijn opa en ik zei dat ik blij was dat we nog niks hadden gehoord en dat we hem misschien nog wel een keer konden zien, want twee dagen later zouden we gaan. Hij gaf me een veelbetekenende blik en ik wist het. Ik draaide me om naar mijn moeder, die in gesprek was. Ik durfde het niet te vragen, toen we van de bushalte terugliepen sprak ik mijn moeder toch aan, of het waar was. Mijn moeder keek me aan en zei me nog niks te vertellen tegen Rorie en Loes. De dag daarna hebben we onze spullen gepakt en zijn we richting huis gereden. We hebben nog ergens overnacht en ik heb daar nog een uur met mijn vader gebeld, met de vraag hoe het nu met mijn oma was, de nieuwe vrouw van mijn opa, maar ze was er al voor mijn geboorte, ze is voor mij dus gewoon mijn oma. Toen we de volgende avond thuis kwamen, heb ik een uur in mijn vaders armen staan huilen. Ik heb nooit iemand verteld dat ik me zo schuldig voelde.