directioneylul
22.12.2010
Minik bedenini duvara yaslamış yatakta oturuyordu. Yanında gitarı vardı ve elindeki deftere bir şeyler karalıyordu. O kadar odaklanmıştı ki Harry'nin gelip dakikalardır onu izlediğini fark etmemişti bile.
"Hey," Harry gülümseyerek yatağa geçti ve Louis'nin karşısına oturdu. Mavi gözlerini hala ona bakmakta olan yeşil gözlere çevirdi. Oradan da pembe dudaklarına.
"Yarın geleceğini sanıyordum." dedi ve gitarı kenara koyup kucağına oturdu. Ellerini uzun ve bukle bukle saçlarının arasından geçirip dudaklarına yaklaştı.
"Daha fazla bekleyemedim." konuşurken dudakları birbirlerine değiyordu. Kıkırdadı ve dudağı ile yanağının arasını öptü. Sarıldı ve yerine geçip gitarı eline aldı.
"Şarkı mı yazıyorsun?" yavaş konuşması ve aksanı mükemmeldi ki bu Louis'yi fazla etkiliyordu. Başını salladı.
Parmaklarını defterde gezdirdi ve eline aldı. Bir sürü şarkı yazıyordu ve şuan da bir şey yazmakta olduğunu anladı.
"Home (ev)"
Louis sakince yatakta oturuyor ve Harry'i izliyordu. Şarkının ismini okuduğunda yüzünde bir sırıtma oluştu.
"I was stumbling, looking in the dark
With an empty heart
But you say you feel the same
Could we ever be enough?
Baby we could be enough"
Sözleri gerçekten hoştu. Durup nasıl bu kadar güzel yazabildiğini düşünmek istedi. Bir insan her şeyde bu kadar iyi olabilir miydi?
"Bunu söylediğini duymak isterim,"
"Daha bitirmedim." dedi ve duvara yaslandı.
"Biraz çalar mısın?" Harry'nin masum bir şekilde sormasına karşılık Louis gitarı eline alıp yazdığı kadarını çaldı. Sesi bir meleğin olabilecek kadar müthişti.
Harry kalemi eline aldı ve deftere birkaç şey karaladı. Eğilip defteri Louis'nin önüne koydu.
"I was stumbling, looking in the dark
With an empty heart
But you say you feel the same"
Louis gülümsedi ve elini saçlarından geçirip karıştırdı. Zaten dağılmış saçları daha çok dağılmıştı. Harry'nin ona baktığını fark etse de başını kaldırmadan devamını getirdi.
"Could we ever be enough?
Baby we could be enough"
Harry eline aldığı defterde gözlerini gezdirdi. Louis yaslandığı yerden kalkıp başını Harry'nin bacağına koydu.
"Uykum var, Harold."
Mavileri yeşiller ile buluştu.
"Bu şarkıyı bitirmeden uyumana izin vermeyeceğim güzelim."
~
Saat gece 2.34 olmasına rağmen ikisi de halinden oldukça memnun gibiydi. Şarkıyı yeni bitirmişlerdi ve pozisyon değiştirmişlerdi. Louis kucağında duran saçları parmağına dolayıp oynuyordu. Harry gözlerini kapatmıştı fakat uyumuyordu. Louis başına minik bir öpücük kondurdu.
"Bana şarkıyı söyler misin?" Harry yorgun sesi ile Louis'ye seslendi. Gözleri ışıldıyordu.
Elindeki minik parmaklar ile oynuyordu.
Louis'nin sesi tüm odada hoş bir şekilde yankılanıyordu. Harry büyülenmiş gibiydi. Onu sonsuza kadar dinleyebilirdi. Çok huzurluydu, fazla güzeldi. Bu sesin harcanması büyük haksızlık olurdu.
"And it's alright
Calling out for somebody to hold tonight
When you're lost, I'll find a way
I'll be your light
You'll never feel like you're alone
I'll make this feel like home"
•
Yazdığım en uzun bölümdü???
600 okunma için okuyan herkese çok teşekkür ederiim ♡
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Letters | Larry
Fanfiction''Eller sessiz Ses uyuşmuş Ciğerlerimi sökene kadar çığlık atmayı deniyorum Bu, durumu daha da zorlaştırıyor Sadece bu hayata sahip olabilseydik Bir tek gün daha Sadece zamanı geri alabilseydik Biliyorsun ki olacağım Senin hayatın Senin sesin Senin...
