Letters | Larry

diecinueve

Tanrım, ne yapıyordum ben? Geri zekalının tekiydim. Neden böyle bir şey yaptığımı bilmiyordum. Hala Louis'ye umtsuzca aşıktım. Nerede olursa olsun onu sevmekten vazgeçemeyeceğim sanırım. Hala Nick ile olduğum gerçeği de vardı tabii. O gerçekten iyi biriydi yani onu o anlamda sevmesem de yanımda olmasını istemem normaldi. Sanırım. Şuan ise rezil durumdaydım. Arabada nereye gittiğimi bile bilmiyordum ve kaybolmuştum. Gerçekten de tam olarak bu anda sarılacak bir bedene ve boynumu gömebileceğim bir boyuna ihtiyacım olduğunu anladım. Ehm, pek arkadaşı olan/sevilen bir insan da değildim doğrusu. Nick'e mesaj attım ve yanıma gelmesini istedim. Hemen kabul etmişti ki bu daha da üzülmeme sebep oluyordu. Ona bu kadar kötü davranırken neden hala bana iyi davranıyordu? Belki de sorunlu bir psikopat olduğum içindi.

''Bebeğim, iyi misin?'' arabasından indi ve arka koltukta benim yanıma geldi. Ona sarıldım. Buna ihtiyacım vardı. Asla eskisi gibi hissedemesem de o benim en zor anımda yanımda olmuştu. Yine burdaydı, karşımdaydı. Kaçmamıştı, hiçbir zaman.

Biraz böyle durduk. Benim sakinleşmemi sabırla beklemişti.

''Ben, özür dilerim.''

''Ne için?''

''Kaçtığım için?''

''Sorun değil, seni zorlamamam gerekirdi.'' Bana gülümsedi. Yapmam gereken en son salaklığı yapıp onu öptüm. Dudaklarımı dudaklarına bastırdım, yavaşça öptüm. Tamamen boş bir öpücüktü ve onu kandırıyormuş gibiydim. Gibi değil, kandırıyordum. Kollarını belime doladı ve başımı göğsüne yaslamamı sağladı.

Aptaldım. Kendimi ona aşıkmışım gibi kandırıyor ve istemesen de olsa ikimizi de içten yıkıyordum.

Ya da üçümüzü.

~

napıyorum ben de bilmiyorum ama gidişine bakacağım işte

+ yorum ve vote yaparsanız çok sevinirim, okunma sayısı da hızla artıyor ve daha fazla sevinemezdim hepinizi seviyorumm