You Changed Me

Κεφάλαιο 1

"Ξέχασε το Άλισον, δεν πρόκειται να πας!"

"Όλο το σχολείο θα πάει στην πορεία βρε μαμά!" της παραπονέθηκα σταυρώνοντας τα χέρια μου. "Η Εύη θα είναι εκεί και μου ζήτησε να πάω μαζί της. Θα έρθουν και οι καθηγητές μας".

"Είπα όχι. Δεν βλέπεις τι γίνεται στις ειδήσεις; Μία στραβή να γίνει και δεν σε σώζει τίποτα!"

Φυσικά, οι ειδήσεις! Πώς το ξέχασα; Ο λόγος που δεν μπορώ να βγαίνω έξω από το σπίτι μετά τις 10 το βράδυ.
Όχι ότι καίγομαι ιδιαίτερα για τις βραδινές εξόδους όμως, ακόμα και τις φορές που θέλω να βγω, έστω και για λίγο για να ξεσκάσω, πρέπει να περάσω από κήρυγμα. Πρέπει να ακούσω για ένα τέταρτο, αν όχι παραπάνω, για το πόσο επικίνδυνα είναι και για όλα τα προβλήματα του κόσμου. Ας θυμίσει κάποιος στους γονείς ότι και καλά πράγματα συμβαίνουν εκεί έξω.

"Έλα βρε μαμά, σε παρακαλώ. Σου ξαναλέω ότι θα είναι όλο το σχολείο. Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι. Άσε που μετά την πορεία θα γυρίσουμε πίσω στο σχολείο" απάντησα προσπαθώντας να την 'σπάσω' με επιπλέον επιχειρήματα. "Αν μου κάνεις αυτή τη χάρη, την επόμενη εβδομάδα θα καθαρίσω όλο το σπίτι εγώ,ολομόναχη" πρόσθεσα ενώ παράλληλα σκεφτόμουν πως το παράκανα.

Με κοίταξε με ανασηκωμένο φρύδι και ένα στραβό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της.

"Τόσο πολύ θες να πας;" ρώτησε καθώς της ξέφυγε ένα γελάκι. "Τόσο πολύ που θα σπαταλήσεις, όπως λες και εσύ, από τον πολύτιμο σου χρόνο για να κάνεις δουλειές;"

Ήταν όντως μία πολύ καλή ερώτηση αυτή. Γιατί το έκανα; Ίσως, απλά ήθελα να βγω λίγο από το σπίτι, να νιώσω λίγη αδρεναλίνη.

Βλακείες. Εγώ με το ζόρι βγαίνω από το σπίτι για να πάω να πάρω κάτι να φάω. Μιλάω και για αδρεναλίνη; Η μόνη αδρεναλίνη που μου αρέσει είναι αυτή στα horror anime που βλέπω.

"Άντε καλά, σε αφήνω να πας. Υπό έναν όρο όμως!" συνέχισε τελικά, παίρνοντας την απόφαση της. Αμέσως τα μάτια μου έλαμψαν από χαρά.

Η Εύη μου χρωστάει μεγάλη χάρη. Εδώ και 3 μέρες προσπαθώ να την πείσω.

"Πες μου" την παρότρυνα.

"Μόλις φτάσεις στο σχολείο θα με πάρεις τηλέφωνο για να ξέρω ότι είσαι καλά" αποκρίθηκε με αυστηρό ύφος ενώ τέντωσε προς το μέρος μου το δείκτη του χεριού της "και μην τολμήσεις να ξεχάσεις να με πάρεις" συνέχισε στον ίδιο τόνο.

"Σύμφωνοι! Σε ευχαριστώ!" της αποκρίθηκα και χωρίς να προλάβει να πει κάτι παραπάνω, έτρεξα γρήγορα πάνω στο δωμάτιο μου για να πω τα ευχάριστα στην Εύη.