You Changed Me

Κεφάλαιο 2

Ένα χέρι ακούμπησε τον ώμο μου τρομάζοντας με έτσι ώστε, να γυρίσω απότομα για να δω ποιος είναι. Μόλις είδα ότι ήταν η Εύη ανακουφίστηκα.

"Πρέπει να φύγουμε" μου είπε και με τράβηξε από το χέρι. Κοίταξα για τελευταία φορά μπροστά μου το χάος που συνέβαινε και έπειτα τρέξαμε πίσω προς τα παιδιά, τα οποία έτρεχαν πανικόβλητα προσπαθώντας να απομακρυνθούν από τα γεγονότα και εμείς κατευθυνθήκαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε προς τα εκεί ώστε να τους φτάσουμε.

Ωστόσο, μία σφαίρα πέρασε ακριβώς από μπροστά μας και προσγειώθηκε σε έναν τοίχο κάνοντας με να κοκαλώσω στη θέση μου. Η Εύη συνέχισε να τρέχει μπροστά ώσπου παρατήρησε πως είχα μείνει πίσω. Αμέσως άρχισε να φωνάζει πανικόβλητη, χωρίς να κουνηθεί από την θέση της, να συνεχίσω να τρέχω.

Ξαφνού όμως, για δεύτερη φορά ένιωσα ένα χέρι να με τραβάει και όταν γύρισα προς το άτομο που με τράβηξε, αντίκρισα έναν αστυνομικό. Χωρίς να πει κάτι, μπήκε από μπροστά μου, καλύπτοντας εμένα με το δικό του σώμα και με οδήγησε σε ένα στενό που βρισκόταν πιο δίπλα.

"Από αυτό το στενό θα μπορέσεις να πας στο σχολείο με ασφάλεια" μίλησε και έκανε να φύγει όμως το χέρι μου τον σταμάτησε.

"Δεν μπορώ, φοβάμαι να φύγω" του απάντησα τρομοκρατημένη. "Δεν ξέρω καν αν θα βρω το δρόμο από εδώ" συνέχισα ενώ κοίταξα στιγμιαία πάνω απ' τον ώμο μου το άγνωστο για εμένα στενάκι που βρισκόταν πίσω μου και έπειτα γύρισα ξανά το βλέμμα μου προς αυτόν.

"Μικρή, εδώ είναι επικίνδυνα" αποκρίθηκε σταθερά.

"Το ξέρω" ανταπάντησα ανήσυχη.

Ακόμα φορούσε το κράνος του και δεν μπορούσα να διακρίνω καλά το πρόσωπο του αλλά κατάφερα να προσέξω πως με κοιτούσε εξίσου ανήσυχος. Έπειτα, ενώ μου γύρισε πλάτη έτοιμος να φύγει, στάθηκε για λίγο στη θέση του και μετά γύρισε ξανά προς το μέρος μου ξεφυσώντας.

"Λοιπόν,θα κάνουμε το εξής..." άρχισε να λέει σκεπτικός καθώς άπλωσε τα χέρια του πάνω στους ώμους μου και κοίταξε για λίγο το μέρος πίσω μου. "Θα κρυφτείς πίσω από εκείνες τις κούτες και θα περιμένεις να έρθω να σε πάρω" συνέχισε δείχνοντας τις τεράστιες κούτες που υπήρχαν σε μία άκρη αυτού του στενού. "Σύμφωνοι;" πρόσθεσε και με κοίταξε κατάματα.

"Εντάξει" συμφώνησα και μου χαμογέλασε. Μόλις έφυγε, έτρεξα απευθείας στο μέρος όπου μου είπε να τον περιμένω και ήλπιζα να γυρίσει.