You Changed Me

Κεφάλαιο 32

"Μου λείπει" μουρμούρισα καθώς κοιτούσα τον δρόμο όσο η μαμά μου οδηγούσε.

Η μητέρα μου γύρισε και με κοίταξε με ένα ερωτηματικό βλέμμα "για ποιον μιλάς;" με ρώτησε.

"Για τον μπαμπά" ομολόγησα "ξέρω ότι πήγε στην Αμερική για να μας βοηθήσει οικονομικά, όμως ώρες ώρες τον έχω τόσο ανάγκη και είναι τόσο μακριά" παραπονέθηκα και η μαμά μου με κοίταξε συμπονετικά.

"Και σε αυτόν λείπεις γλυκιά μου και εμένα μου λείπει, όμως δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Σύντομα όμως θα τον ξαναδείς, κάνε υπομονή" προσπάθησε να με καθυσηχάσει. Μου χαμογέλασε και μου τράβηξε απαλά το μάγουλο.

Ένιωσα τα μάτια μας να κλειδώνουν, μέχρι που άκουσα τον ενοχλητικό ήχο μιας κόρνας από μπροστά μας να ακούγεται.

Τότε πρόσεξα ένα αυτοκίνητο από την άλλη κατεύθυνση που είχε χάσει τον έλεγχο και ερχόταν κατά πάνω μας.

"Μαμά πρόσεχε!" φώναξα.

Πλευρά Ντέιβιντ.

Με τον Ντέιμον περάσαμε στα γρήγορα από το Coffee Island για να αγοράσουμε καφέδες για εμάς και τον Κρίστιαν, ο οποίος ήδη βρισκόταν στο τμήμα και μας περίμενε. Εφόσον παραλάβαμε την παραγγελία μας, πήγαμε στην δουλειά μας. Ο Κρίστιαν μας περίμενε απ'έξω, δίπλα από τις μηχανές.

"Καλώς τους" αναφώνησε όταν τον πλησιάσαμε και του πρόσφερα τον καφέ του "ευχαριστώ".

"Δεν κάνει τίποτα" του απάντησα. "Λοιπόν, τι έχουμε να κάνουμε σήμερα;"

"Για αρχή στάσιμοι στο πάρκο, για μετά θα μας ενημερώσουν".

"Βαρεμάρα πάλι" σχολίασε ο Ντέιμον. "Τουλάχιστον δεν θα τρέχουμε πίσω από εγκληματίες όπως εχθές".

Εχθές τρέχαμε πίσω από δύο οπλισμένους κλέφτες. Μέχρι που τους περικυκλώσαμε και τους στριμώξαμε. Ευτυχώς δεν τραυματίστηκε κανείς από τους άστοχους πυροβολισμούς τους. Όλα πήγαν καλά, αν και μας έβγαλαν την πίστη διότι η όλη αποστολή κράτησε περίπου μιάμιση με δύο ώρες.

"Σωστός" συμφώνησε ο Κρίστιαν.

Όταν φτάσαμε στο πάρκο, η ώρα κυλούσε ήρεμα. Υπήρχαν περαστικοί που μας ρωτούσαν πληροφορίες για κάποιο μέρος που ήθελαν να πάνε, υπήρξαν και κάποια περίεργα βλέμματα ενώ άλλοι περνούσαν αδιάφοροι από μπροστά μας.