You Changed Me

Κεφάλαιο 12

"Σοβαρά;" αναφώνησε η Εύη ενώ περνούσαμε μπροστά από δύο αστυνομικούς που στεκόντουσαν λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι μου. "Μετά τι έγινε;" συνέχισε ενθουσιασμένη.

"Δεν έγινε κάτι άλλο. Με άφησε σπίτι και έφυγε" απάντησα καθώς ανασήκωσα τους ώμους μου, κάνοντας έντονη την αίσθηση του βάρος της σχολικής μου τσάντας.

"Πώς νιώθεις μετά από την λίγη δόση αδρεναλίνης;" ρώτησε έπειτα, τονίζοντας την λέξη 'λίγη'.

"Σιγά την αδρεναλίνη" είπα και μου ξέφυγε ένα γελάκι. Αν και μέσα μου ήξερα ότι υπήρξε, απλά δεν είχα την διάθεση να το συζητήσω. Ένιωθα αρκετά κουρασμένη μετά την σχολική μέρα και το μόνο που ήθελα ήταν να πάω σπίτι να κοιμηθώ ή έστω να απαλλάξω την πλάτη μου από αυτό το μαρτύριο.

Αφού μπήκαμε στο σπίτι, παρατήσαμε τις τσάντες πάνω σε μία καρέκλα που βρισκόταν δίπλα στην είσοδο και αρχίσαμε να βγάζουμε τα πανωφόρια μας.

"Πεθαίνω της πείνας" παραπονέθηκα και έπιασα την κοιλιά μου.

"Εγώ να δεις" είπε η Εύη και έβγαλε εντελώς το μπουφάν από πάνω της και το ακούμπησε πάνω στη κρεμάστρα. Της έδωσα κι εγώ το δικό μου και το κρέμασε από δίπλα. Ξάφνου, ακούσαμε φωνές από την κουζίνα και πήγαμε προς τα εκεί° υπέθεσα πως θα ήταν η μητέρα μου με κάποια φίλη της.

"Είδες εκείνο τον κούκλο αστυνομικό;" ρώτησε η Εύη ενώ μπήκαμε μέσα στην κουζίνα. Πριν προλάβω να της απαντήσω, αντίκρισα τα άτομα από τα οποία προέρχονταν οι φωνές. Το θέαμα που είδα εξέπληξε τόσο εμένα όσο και την Εύη.

Η μαμά μου μαζί με τον Ντέιβιντ έπιναν τσάι. Η μαμά μου και ο Ντέιβιντ. Ο Ντέιβιντ και η μαμά μου. Τι στο καλό γίνεται; ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα μόλις τους είδα.

"Καλώς τες!" αναφώνησε η μαμά μόλις κατάλαβε την παρουσία μας στο χώρο και σηκώθηκε για να μας σερβίρει. "Καθίστε, θα σας βάλω φαγητό να φάτε".

"Τι κάνετε κορίτσια;" ρώτησε ο Ντέιβιντ ενώ καθίσαμε στο τραπέζι. Εγώ έμεινα αμίλητη, προσπαθώντας να καταλάβω τι συμβαίνει και αν όλο αυτό πράγματι συνέβαινε. Μήπως ονειρεύομαι; απόρησα από μέσα μου. Ωστόσο, η απορία μου λύθηκε σύντομα.

"Καλά κύριε αστυνόμε, εσείς;" του απάντησε η Εύη προκλητικά, τραβώντας την προσοχή μου, ενώ τον κοιτούσε έντονα στα μάτια. "Αουτς!" αναφώνησε αφού την κλότσησα στο πόδι. Εντάξει, στην πραγματικότητα είμαι, σκέφτηκα, δεν γίνεται ακόμα και στον ύπνο μου η Εύη να κάνει τέτοιες βλακείες. Ο Ντέιβιντ γέλασε και εγώ έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα στην Εύη, η οποία μου έβγαλε γλώσσα καθόλου διακριτικά.