You Changed Me

Κεφάλαιο 18

Μετά από δύο ώρες μεσημεριανού ύπνου, είχα ξυπνήσει. Εφόσον έμεινα για λίγα λεπτά ξαπλωμένη, ώσπου να ανοίξει το μάτι μου για τα καλά, σηκώθηκα, πήρα ρούχα και πήγα στο μπάνιο. Πλύθηκα κι άλλαξα στα γρήγορα και στη συνέχεια κατέβηκα κάτω. Ανυπομονούσα να πάω να δω τα παιδιά. Φόρεσα μπουφάν και παπούτσια και ήμουν έτοιμη να βγω.

"Θεία, πάω στην Ζώη", φώναξα ενώ άνοιξα την πόρτα.

"Εντάξει Άλισον! Να προσέχεις!" αποκρίθηκε η θεία μου από το γραφείο της. Έφυγα από το σπίτι και άρχισα να περπατάω προς το σπίτι της Ζώης. Καθώς περπατούσα, ένιωσα μία παρουσία πίσω μου, προτού όμως γυρίσω και κοιτάξω ποιος είναι, άκουσα μία γνωστή φωνή να με φωνάζει.

"Άλισον! Εσύ είσαι;", γύρισα και είδα τον παιδικό μου φίλο, τον Νικ. Ένα καστανομάλλικο αγόρι με σκούρα καφέ μάτια, ο οποίος με περνούσε για ένα χρόνο.

"Νικ" είπα χαρούμενη και έτρεξα προς το μέρος του.

"Μου έλειψες μικρό" αποκρίθηκε και άνοιξε τα χέρια του για να με αγκαλιάσει.

"Και εμένα χαζό", τον αγκάλιασα και με έκανε σβούρα.

"Πώς και από εδώ;" με ρώτησε έπειτα από λίγο ενώ βγήκα από την αγκαλιά του.

"Ήρθα για διακοπές. Παρεμπιπτόντως, πάω να δω την Ζώη, θα έρθεις;"

"Ναι βρε, εννοείτε. Ούτως ή άλλως, και εγώ σε αυτήν πήγαινα. Το ξέρει ότι ήρθες;" ρώτησε και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

"Έκπληξη!" αναφώνησα και μου χαμογέλασε. Χωρίς να πει τίποτα περαιτέρω, αρχίσαμε να περπατάμε και μου έπιασε το χέρι. Όσο περπατούσαμε λέγαμε τα νέα μας και κάναμε χαζομάρες. Συγχρόνως, ο Νικ κουνούσε τα χέρια μας μπρος πίσω και δείχναμε σαν πεντάχρονα. Όμως δεν με πείραζε° μερικές φορές είναι ωραίο να ξεχνάς πόσο χρονών είσαι και να κάνεις ό,τι πραγματικά νιώθεις.

Όταν μετά από λίγα λεπτά φτάσαμε στο σπίτι της Ζώης, εγώ κρύφτηκα πίσω από την πόρτα και ο Νικ χτύπησε το κουδούνι. Δεν χρειάστηκε να περιμένουμε πολύ, διότι η πόρτα άνοιξε μετά από λίγο.

"Καλώς τον", άκουσα την πρόσχαρη φωνή της Ζώης και χαμογέλασα. Είχα καιρό να την ακούσω από κοντά και μου είχε λείψει. Το τελευταίο καιρό μιλούσαμε μέσω μηνυμάτων ή τηλεφώνου αλλά ούτε αυτό ήταν κάτι που γινόταν συχνά.

"Σου έφερα ένα δωράκι" είπε ο Νικ και αμέσως βγήκα από την κρυψώνα πριν το σκεφτεί καλά - καλά η Ζωή. Μόλις με είδε, τα μάτια της έλαμψαν και πήδηξε πάνω μου κι με αγκάλιασε.