You Changed Me

Κεφάλαιο 33

Βρέθηκα στο σταθμό 9 3/4 και ήμουν έτοιμη να μπω στο hogwarts express. Το όνειρο μου θα γινόταν πραγματικότητα. Μέχρι που ξαφνικά, ένας πολύ δυνατός ήχος με έκανε να σταματήσω και...

Άνοιξα τα μάτια μου και το τραγούδι που είχα για ήχο κλήσης στο τηλέφωνο είχε αρχίσει να παίζει.

Με τα χίλια ζόρια ανασηκώθηκα λίγο και τέντωσα το χέρι μου για να πιάσω το κινητό μου.

Το σήκωσα και έπεσα ξανά στο μαξιλάρι.

"Ναι;" είπα αγουροξυπνημένη.

Ούτε ποιος με παίρνει δεν είδα, τόσο κοιμησμένη.

"Άλισον; Καλημέρα, σε ξύπνησα;" ακούστηκε αυτή η χαρακτηριστική φωνή του ανθρώπου που τριγυρνούσε
συνέχεια στο μυαλό μου τους τελευταίους μήνες.

"Καλημέρα...μπα, ιδέα σου. Τι ώρα είναι;" ρώτησα μιας και βαριόμουν να κοιτάξω την ώρα στο κινητό μου. Άσε που ο φωτισμός θα με τύφλωνε.

"Εμμ...οχτώ" αποκρίθηκε.

Οχτώ...

Οχτώ...

ΟΧΤΩΩΩ?

"Ντέιβιντ, γιατί; Γιατί μου το κάνεις αυτό; Γιατί τόσο νωρίς; Έβλεπα και ένα πολύ καλό όνειρο! Ήμουν έτοιμη να πάω στο Hogwarts! Το όνειρό μου θα γινόταν πραγματικότητα και-" ξεκίνησα την φλυαρία μου όμως με διέκοψε.

"Άλισον σου ζητάω συγνώμη, αλλά επειδή έχω να κάνω κάτι δουλειές πρέπει να κλείσω σε λίγο. Σε πήρα για να σου πω ότι θα περάσω στις εφτάμιση να σε πάρω για να πάμε στο κέντρο. Εντάξει;"

"Άντε καλά, συγχωρεμένος" παρίστανα την τάχα θιγμένη "εντάξει, θα σε περιμένω".

"Ωραία, θα τα πούμε αν είναι. Άντε πέσε πάλι για ύπνο και που ξες, μπορεί να πας τελικά στο hogwarts" με ειρωνεύτηκε και του "ξέφυγε" ένα πνιχτό γελάκι.

Με κοροϊδεύει το γουρούνι.

Πολύ φορά πήρε το μπατσάκι.

"Αντίο μπάτσο" είπα με ύφος ντίβας και τον άκουσα να γελάει. Εννοείται πως του το έκλεισα στην μούρη.

Άφησα το κινητό και έπεσα πάλι για ύπνο. Χωρίς κανένα αποτέλεσμα όμως, γιατί είχα ξυπνήσει και μου έφυγε ο ύπνος.

Ο Ντέιβιντ φταίει, σκέφτηκα και αντί να θυμώσω, χαμογέλασα.

Οι ώρες είχαν περάσει χωρίς να κάνω τίποτα το σπουδαίο και είχε έρθει το απόγευμα. Αφού ετοιμάστηκα και έκανα όλα τα απαραίτητα, βγήκα έξω από το σπίτι μου και περίμενα τον Ντέιβιντ να περάσει.