You Changed Me

Κεφάλαιο 22

Οι ηλιαχτίδες του ήλιου με χτυπούσαν στο πρόσωπο με αποτέλεσμα να ξυπνήσω. Όταν άνοιξα τα μάτια μου αντίκρισα ένα ξένο κρεβάτι και ένα ξένο δωμάτιο.

Σηκώθηκα απότομα και ένιωσα το κεφάλι μου έτοιμο να σπάσει. Πονούσε πάρα πολύ. Προσπάθησα να θυμηθώ τι συνέβη όμως ο πονοκέφαλος δεν με άφηνε. Μία ζαλάδα διαπέρασε όλο μου το σώμα και ένιωσα αδύναμη.

Μετά από λίγα λεπτά, έβαλα τα δυνατά μου και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Κοίταξα γύρω μου όμως το δωμάτιο δεν μου έλεγε τίποτα.

Για μισό λεπτό.

Σε μία καρέκλα κρεμόταν...Μη μου πεις!

Βγήκα στα γρήγορα από το δωμάτιο και έστριψα προς τα αριστερά. Βγήκα στο σαλόνι.

Όπως το περίμενα, ήμουν στο σπίτι του Ντέιβιντ. Το κατάλαβα από την στιγμή που είδα την στολή αστυνομικού στην καρέκλα του δωματίου του.

Κάτι μου λέει ότι εχθές έκανα κάποια μεγάλη γκάφα, την οποία καλώς ή κακώς δεν μπορώ να θυμηθώ ακόμα.

Είδα τον Ντέιβιντ να βγαίνει από την κουζίνα και να με πλησιάζει.

"Κάθισε, σου έφτιαξα καφέ" πρόσταξε ενώ μου έδειξε τον καναπέ. Με κοίταξε με σοβαρό ύφος και κάθισα στον καναπέ.

Έκατσε δίπλα μου και ήπια μία γουλιά από τον καφέ που μου έφτιαξε. Ένιωθα το βλέμμα του να με καρφώνει, πράγμα που δεν μου άρεσε καθόλου.

"Λοιπόν; Πώς νιώθεις;" με ρώτησε τελικά.

"Πονάει λίγο το κεφάλι μου αλλά κατά τ'άλλα είμαι εντάξει" απάντησα ενώ άφησα τον καφέ στο τραπεζάκι. "Εμ...Πώς βρέθηκα εδώ;" ρώτησα διστακτικά.

"Λοιπόν...εχθές από όσο φαίνεται ήπιες" αποκρίθηκε και ένιωσα ένα κόμπο στο στομάχι μου.

Αναμνήσεις από την χθεσινή μέρα άρχισαν να περνάνε από το μυαλό μου.
Να είμαι με τα παιδιά και να με παροτρύνουν για να πιω. Δεν ξέρω καν τι ήπια, δεν ξέρω καν τι σκεφτόμουν εκείνη την στιγμή. Το μόνο που θυμάμαι είναι η συζήτηση μου με τον Ντέιβιντ, που τον απογοήτευσα. Ένιωσα τόσο χάλια που δεν με ένοιαζε τίποτα και το μόνο που ήθελα ήταν να ξεχάσω. Πόσο λάθος έκανα.

Ένιωσα κατευθείαν τύψεις για αυτό που έκανα και χαμήλωσα το κεφάλι μου.

"Φαίνεται, θυμήθηκες τι έκανες" ψέλλισε ενώ είχε στραμμένο το σώμα του προς το μέρος μου και με κοιτούσε έντονα "γιατί το έκανες Άλισον; Τι θα γινόταν αν δεν ήμασταν εκεί εγώ και η ομάδα μου; Καθόσασταν και πίνατε στην στάση. Κάποια από τα φιλαράκια σου ακόμα λίγο και θα τα πατούσε αυτοκίνητο. Από θαύμα ζουν. Αν δεν τους προλαβαίναμε θα έβλεπαν τα ραδίκια ανάποδα. Και εσύ δεν ήσουν σε καλύτερη κατάσταση. Για πιο λόγο όλα αυτά; Εξήγησε μου. Μία τα τσιγάρα και τώρα αυτό". Όσο μιλούσε δεν μπορούσα να τον κοιτάξω ούτε λίγο. Ένιωθα τόση πολύ ντροπή. Τόσο απογοητευμένη από τον εαυτό μου. Ήξερα ότι είχε δίκιο.