You Changed Me

Κεφάλαιο 3

Το επόμενο πρωί ξύπνησα με τα χίλια ζόρια και αφού πρώτα έσυρα το σώμα μου από το κρεβάτι έπειτα, ετοιμάστηκα για το σχολείο. Ήμουν αρκετά κουρασμένη από την προηγούμενη μέρα με αποτέλεσμα να μην έχω δυνάμεις ούτε για να ντυθώ.

Όσο αφορά το χθεσινό συμβάν, όταν μπήκα στο σπίτι και διηγήθηκα στην μαμά μου τι είχε συμβεί, μου τα έψαλε όπως περίμενα. Ωστόσο, για καλή μου τύχη δεν με έβαλε κάποια τιμωρία. Αν και, μου ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να ξαναπάω σε πορεία. Πράγμα που δεν με πείραζε καθόλου, διότι δεν το είχα σκοπό. Σε όλη αυτή την κατάσταση είχα προσέξει πως η μητέρα μου, παρόλο που κλείνω σε λίγο τα 18, συνέχιζε να μου λέει τι να κάνω και τι όχι, προσπαθώντας κατά κάποιον τρόπο να με κουμαντάρει. Ήταν κάτι που με ενοχλούσε όμως, ήξερα πως το έκανε για την ασφάλεια μου. Μολονότι, δεν γινόταν πάντα το δικό της.

Καθώς ετοιμαζόμουν για το σχολείο, τσέκαρα το σημερινό πρόγραμμα. Είχαμε εξάωρο και τα μαθήματα ήταν εύκολα. Ένα ακόμα καλό ήταν πως σήμερα είχαμε Παρασκευή και έτσι, θα είχα περισσότερο χρόνο να διαβάσω κάποιο βιβλίο από αυτά που αγόρασα πριν κάτι μέρες. 

Ήμουν έτοιμη να ανοίξω τη πόρτα και να φύγω, όταν ξάφνου άκουσα την μαμά μου να με φωνάζει από πάνω να την περιμένω. Γύρισα το βλέμμα μου προς τις σκάλες και την κοίταξα. "Θα σε πάω με το αυτοκίνητο" είπε καθώς κατέβαινε βιαστικά.

"Πώς και έτσι; Από όσο θυμάμαι, δουλεύεις το απόγευμα" την ρώτησα προβληματισμένη. Ήλπιζα μόνο να μην φοβάται να με αφήνει να πηγαίνω μόνη μου σχολείο μετά από αυτό που έγινε. Αν και, η αλήθεια ήταν πως δεν θα μου φαινόταν περίεργο. Κλασσική Ελληνίδα μάνα. Νομίζει πως όλοι οι κλέφτες, βιαστές και δολοφόνοι θέλουν να κάνουν κακό στο παιδί της. Πόσο μάλλον όταν ήδη έχει προηγηθεί κάτι.

"Σήμερα θα πάω πρωί, γιατί η Ελένη αρρώστησε και δεν θα μπορέσει να έρθει" μου εξήγησε χωρίς να μου δίνει ιδιαίτερη σημασία καθώς έψαχνε να βρει τα κλειδιά μέσα στην τσάντα της. "Που στο καλό είναι;" παραπονέθηκε ενώ συνέχιζε να τα ψάχνει για λίγο ακόμα ώσπου τα βρήκε και τα σήκωσε ψηλά κουνώντας τα χαρούμενη. Στη συνέχεια, βγήκαμε από το σπίτι, κλείδωσε και μπήκαμε στο αυτοκίνητο. Μέσα σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε έξω από το σχολείο.

"Να προσέχεις" μου φώναξε καθώς έβγαινα από το αυτοκίνητο. "Και όχι άλλες πορείες" πρόσθεσε αυστηρά, τονίζοντας κάθε της λέξη.

"Εντάξει" αποκρίθηκα αγανακτισμένη και έκλεισα την πόρτα του αμαξιού. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το αυτοκίνητο της μαμάς είχε εξαφανιστεί από το οπτικό μου πεδίο.